Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Παναγιώτης Μητροπέτρος Εκπαιδευτικός, Λυκειάρχης, Νομικός..«Δει τας πόλεις κοσμείν ουκ αναθήμασιν αλλά ταις των οικούντων αρεταίς»

Γράφει ο Χαράλαμπος Δρακάτος,

Πρόεδρος  Πολιτιστικής Ενώσεως Περάματος.

μητροπέτρος 1Ήταν στην πνευματική συντροφιά της Πειραϊκής φωλιάς του βιβλίου του Γιώργου Σωτηρόπουλου, πρύτανης και προκαθήμενος ο Παναγιώτης Μητροπέτρος, Λυκειάρχης και Νομικός διακεκριμένος εκπαιδευτικός και νους φιλοσοφικός διετύπωνε τις θέσεις του λέγοντας:

«Το άλας μιας κοινωνίας το αποτελούν οι ασυμβίβαστοι, που ξέρουν μόνον τον ίσιο δρόμο της ηθικής, της αλήθειας, της τιμής και δικαιοσύνης. Αυτοί που ανεβαίνουν το «ύψιον τείχος» της ζωής (το υψηλό τείχος), «δίκα» (δίκαια, άξια, ίσια) και «ουχί σκολιαίς απάταις» (με ψευτιές, ελιγμούς και απάτες).

μητροπέτρος 2Αυτά μόνο, που συντηρούν στην ψυχή τους και ακτινοβολούν τον λόγο του Χριστού ως εντολή και πράξη. Αυτοί είναι στρατιώτες Χριστού και κρατούν τις κοινωνίες, μακριά από την συνεχώς απειλούμενη και ενεργούσα κοσμική σήψη και αποσύνθεση. Αυτές οι συνειδήσεις των ανθρώπων του Θεού, κρατούν τις κοινωνίες σε ζωντανή υπαρξιακή πορεία.

Μνημεία ποιώ ακόμη, ως σπερματικό φως, τον Πινδαρικό λόγο: «Πότερον δίκα τείχος ύψιον ή σκολιαίς απάταις, που τον αναφέρει ο Πλάτων (Πολ.Β. 365 β) και που θέτει το ζωντανό πάντοτε ερώτημα – βιοθεωρία. Με ποιόν τρόπο πρέπει ο πολίτης να προσπαθεί να φθάσει ψηλά; Με τον ίσιο δρόμο της δικαιοσύνης ή με τα ψεύτικα τεχνάσματα των ελιγμών και τα λοξοδρομίσματα.»

μητροπέτρος 3Εμείς βέβαια αγαπητοί πνευματικοί φίλοι, με τούτο δεν χάνουμε τον καθημερινό μας χαρακτήρα, μάλλον δε τον ευπρεπίζουμε, τον καταξιώνουμε ώστε να έχει πολλαπλάσια και αιώνια σημασία.

  • Δηλαδή εμείς που δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τις έννοιες αυτές, τι πράγματι εννοούμε για να μη βρισκόμαστε σε απορία; παρατήρησε ο Σωτηρόπουλος.
  • Σωστά και σ’ ευχαριστώ αγαπητέ Γιώργο. Είναι αυτό που λέει ο Πλάτωνας στο Σοφιστή.

«…δῆλον γὰρ ὡς ὑμεῖς μὲν ταῦτα πάλαι γιγνώσκετε, ἡμεῖς δὲ πρὸ τοῦ μὲν ᾠόμεθα, νῦν δ᾿ ἠπορήκαμεν…»

Δηλαδή: Γιατί ολοφάνερα από παλιά εσείς είστε εξοικειωμένοι με το τι πράγματα λέτε, εμείς όμως ενώ παλαιότερα νομίζαμε πως καταλαβαίνουμε τώρα βρεθήκαμε σε αμηχανία.

Το συμπέρασμα είναι πως κανείς μας στο πνευματικό μας συμπόσιο δεν είναι απλώς «παρευρισκόμενος». Ο καθένας εδώ είναι μέλος διαθέσιμο και κατάλληλα ομιλεί και συνδιαλέγεται. Είναι αναγκαία η παρουσία όλων που έχουμε στην ομάδα. «Όλοι μας μ’ έναν τρόπο προσιτό επιτρέπουν στην συμπεριφορά μας να προσανατολιστεί πνευματικά, χωρίς τον πρόχειρο χαρακτήρα της καθημερινότητας. Δεν αναζητάμε το καινούργιο πνευματικά, μόνο και μόνο για να πηδήξουμε απ ’αυτό ξανά σε κάτι καινούργιο. Η προσπάθεια μας είναι ένας τρόπος, μια εγγύηση μιας ζωντανής ζωής, ώστε η βιομέριμνα και η συμπεριφορά μας στην καθημερινότητα να λάβουν ένα σίγουρο προσανατολισμό».

«Αγαπητοί φίλοι δεν είμεθα πρόχειρα όντα και ούτε έχουμε κοσμικό χαρακτήρα, ουδόλως δε τυχαίως ζειν. Δεν συναντώμεθα σαν ένα σύμπλεγμα ανθρώπων με μια κάποια απροσδιοριστία.

Είμεθα εδώ τώρα στην πνευματική αυτή σύναξη αυτόνομες πνευματικές προσωπικότητες με απαραβίαστο αυτεξούσιο ελευθερίας και σκέψεως, πολύ δε περισσότερο δεν γυρίζουμε κουρασμένοι από τις οδοιπορίες μας ανάμεσα στους ανθρώπους».

Έλεγε και ξανάλεγε τις βαθιές πνευματικές του ιδέες και σκέψεις ο Παναγιώτης Μητροπέτρος με φιλοσοφική αξιοπρέπεια και βαθιά γνώση. Όλοι στην πνευματική συντροφιά του αν αναγνώριζαν πρωτοκαθεδρία και προσηλώνοντο στην ανάλυση του κόσμου των ιδεών της αρχαιοελληνικής σκέψεως.

Οι ιδέες του και η φιλοσοφική τους ανάλυση των ύψωναν στην αποδοχή των πνευματικών του συντρόφων. Έτσι γινόταν η αφορμή να συγκεντρώνονται οι φίλοι Σάββατο στην Πειραϊκή Φωλιά του βιβλίου, του Γεώργιου Σωτηρόπουλου και μαζί όλοι να καταθέτουν τις θαλερές πνευματικές τους δυνάμεις, καθιερώνοντας έναν δημιουργικό τρόπο επαφής και σχέσεως από 10ης πρωινής μέχρι και 2ης μεσημβρινής.

Ήταν μια πνευματική συντροφιά γεμάτη αναζητήσεις ικανή να εκφράζει τα μύχια της ψυχής και τα υψηλότερα της σκέψης.

Στη φωλιά του βιβλίου με πρύτανη τον αξεπέραστο Παναγιώτη Μητροπέτρο στεκόταν, συνεδρίαζε και φώτιζε η πνευματική ομήγυρή με την πείρα της ζωής και τα χαρακτηριστικά του πνεύματός της.

Συχνά ο Παναγιώτης διατύπωνε: «Ο νους χρησιμοποιείται ακόμη όπως έχουμε αναφέρει, για τη δήλωση του πνευματικού στοιχείου της υπάρξεώς μας. Εμείς οφείλουμε σαν πνευματικοί άνθρωποι να κάνουμε την υπέρβαση του ανθρώπου πολίτη, σ’ όλες τις σχέσεις του, ακολουθώντας την ύψιστη αρχαιοελληνική αρετή, την δικαιοσύνη.

  • Και θα το επιτύχουμε πώς τούτο δάσκαλε ρώτησε ο Θόδωρος Παπαδόπουλος, διότι παρατηρείται μια άγνοια των πραγμάτων των αρχαίων φιλοσόφων, και μια αδυναμία προσεγγίσεως των εννοιών.
  • Ο πραγματικός πνευματικός άνθρωπος αγαπητές Θόδωρε, οικοδομεί το σύστημά του καθώς ο αρχιτέκτων οικοδομεί ένα ανάκτορο ή έναν ναό, χρησιμοποιών εμπειρικώς και μεταφυσικώς έννοιας ως υλικά οικοδομής και φροντίζων όχι τόσο περί της συμφωνίας της ιδεώδους οικοδομής του προς την αντικειμενική αλήθεια του είναι, όσο περί του μεγαλείου και της αρμονικής ακεραιότητας του συστήματός του από λογικής απόψεως δηλαδή δικαιοσύνης.

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *