ΤΖΩΝ ΦΡΟΓΚΙΤ

Ήταν χαράματα ακόμη, κι όμως εκείνος δεν είχε κλείσει μάτι. Καθόταν στην αναπηρική του πολυθρόνα κοντά στο παράθυρο παρατηρώντας έξω το χιονισμένο τοπίο, στα πόδια του δυο βαριές κουβέρτες  αι τα χέρια του κρυμμένα μέσα τους κάτι σκάλιζαν.

Στα μάγουλα του στεγνά δάκρυα είχαν ασπρίσει το σταρένιο μα αυλακωμένο δέρμα του, ήταν γέρος ναι, είχε περάσει τα ογδόντα-πέντε έτη προ πολλού. Χήρος τα τελευταία 12 χρόνια, ξεχασμένος απ’ όλους σε αυτό το απόμακρο γηροκομείο κάπου στο Μίσιγκαν της Αμερικής.

Οι ώρες περνούσαν και εκείνος ούτε έφαγε ούτε ήπιε τίποτα, μόνο που έτρεμε πολύ και ρωτούσε τις νοσοκόμες αν έφτασε ένα δέμα μικρό που περίμενε, και τα χέρια μέσα στις κουβέρτες συνέχιζαν να χαϊδεύουν κάτι μυστικό.

Δεν κουνήθηκε από την θέση του όλη μέρα, εκεί, να κοιτάζει τα χιόνια και να δακρύζει, αργά το απόγευμα έλαβε το ποθητό του δεματάκι, ένα πλατύ χαμόγελο γράφηκε στα χείλη του. Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά και ο κύριος Τζων Φρόγκιτ βρέθηκε νεκρός στην πολυθρόνα του. Τραβώντας τις κουβέρτες βρήκαν στα χέρια του ένα βραχιόλι, προφανώς της γυναίκας του, είχε περασμένες στην αλυσίδα του εξήντα τρεις περίτεχνες χάντρες, μια για κάθε χρόνο που ήταν παντρεμένος και απ’ ότι καταλάβαμε οι 12 χάντρες αφορούσαν τα χρόνια της χηρείας του που όμως ανελλιπώς εκείνος προσέθετε.

Δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τον θάνατ;o της, ποτέ δεν ξεχνούσε να της θυμίζει τον έρωτα τους με μία χάντρα κάθε χρόνο… και ναι! Σήμερα ήταν ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, δεκατέσσερις Φεβρουαρίου.

Σάντι Νικολαρέας