Οι πίσω μου σελίδες .Βασίλης Λογοθετίδης Ένας καθημερινός, απλός άνθρωπος…
Στις 20 Φεβρουαρίου, το 1960, έφυγε από την ζωή ο Βασίλης Λογοθετίδης. Ο ηθοποιός που χωρίς να είναι ωραίος, χωρίς να είναι ψηλός, χωρίς να είναι “σταρ”, έγραψε μερικές από τις καλύτερες στιγμές στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο.
Το πραγματικό του ονοματεπώνυμο ήταν Βασίλης Ταυλαρίδης. Το άλλαξε, γιατί με το όνομα αυτό, δεν θα στεκόταν και τόσο σαν ηθοποιός. Αντίθετα, ένας ποδοσφαιριστής με το ίδιο όνομα, έκανε μεγάλη σταδιοδρομία!
Καθιέρωσε το επίθετο Λογοθετίδης με το ντεμπούτο του στο θέατρο το 1919, στα 22 του χρονια.
Γεννήθηκε στο Μυριόφυτο της Θράκης το 1898, αλλά πέρασε τα μαθητικά του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όπου το 1915 αποφοίτησε από το Ζωγράφειο Γυμνάσιο και τον επόμενο χρόνο εμφανίσθηκε ερασιτεχνικά σε θεατρική σκηνή της Κωνσταντινούπολης κάνοντας μεγάλη εντύπωση.
Το 1918 , έφυγε από την Πόλη με το κορίτσι του, επειδή οι γονείς τους δεν ενέκριναν τον δεσμό τους!
Εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, αλλά το κορίτσι επέστρεψε γρήγορα στην Πόλη και ο Λογοθετίδης, σχεδόν τυχαία, βρέθηκε στο θέατρο και σε λίγο καιρό έπαιζε στον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη!
Έμεινε εκεί μέχρι το 1935, όταν μεταπήδησε στον θίασο Αλίκης και Κώστα Μουσούρη, αλλά τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στο “Κοτοπούλη” για να φτιάξει τον δικό του θίασο το 1946.
Η “κοψιά” του, το ύφος του, η μιλιά του, τα αστεία του, είχαν έντονο το λαϊκό, καθημερινό στοιχείο. Και έγινε αγαπητός από όλες τις τάξεις της κοινωνίας, που συνέρρεαν στα θέατρα όπου εμφανιζόταν.
Όταν αποφάσισε να παίξει στο σινεμά, οι ταινίες που πρωταγωνίστησε έμειναν “ιστορικές”. “Οι Γερμανοί ξανάρχονται”, “Σάντα Τσικίτα”, “Δεσποινίς ετών 39”, ο “Ζηλιαρόγατος”, “Μαντάμ Σουσού”, “Ούτε γάτα ούτε ζημιά”. “Δελησταύρου και υιός” “Ένα βότσαλο στη λίμνη”, το εκπληκτικό φιλμ “Ένας ήρως με παντούφλες” και την μεγάλη ταινία “Η κάλπικη λίρα”, τον έφεραν στην κορυφή της δημοτικότητας.
Στην καθημερινή του ζωή ήταν ένας απλός, λίγο απόμακρος, σχεδόν αντικοινωνικός, άνθρωπος.
Σε πολλές από τις ταινίες του συμπρωταγωνιστούσε η σύντροφός του, Ίλια Λιβυκού, με την οποία δεν παντρεύτηκαν.
Το 1957 περιόδευσε στις ΗΠΑ με σκοπό τη καθιέρωση συστηματικής επαφής μεταξύ των θεάτρων όλων των χωρών της γης, δίνοντας παραστάσεις σε οκτώ πόλεις των ΗΠΑ όπου και θριάμβευσε. Κατά δε την υποδοχή του στο Πίτσμπουργκ, ο δήμαρχος του παρέδωσε το χρυσό κλειδί της πόλης, τιμή που δεν έχει ξαναγίνει σε Έλληνα ηθοποιό. Ακριβώς σε αναγνώριση της συμβολής του αυτής για την πρόοδο της ελληνικής θεατρικής τέχνης και παρουσίας σε διεθνές κοινό, ο Βασιλιάς Παύλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος.
Το απόγευμα της 20ης Φεβρουαρίου του 1960, στο σπίτι του, στο Παλαιό Φάληρο, όπου μένουν ακόμη πολλοί Κωνσταντινουπολίτες, ενώ ξυριζόταν για να πάει στο θέατρο, υπέστη οξύ έμφραγμα και πέθανε σχεδόν αμέσως.
Τον θόρυβο του κορμιού του άκουσε η οικιακή βοηθός, έτρεξε αλλά ήταν ήδη αργά.
Ήταν μόλις 62 ετών, αλλά τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από καρδιακά προβλήματα.
Ο Βασίλης Λογοθετίδης ήταν για τον λαό μας ο μεταπολεμικός Νεοέλληνας που πάσχιζε να βγει από τη μιζέρια και να κάνει βήματα εμπρός.
Με εντολή του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, παρουσία της πολιτικής ηγεσίας και την παρακολούθησαν περισσότεροι από 50.000 Αθηναίοι.
Για τον Λογοθετίδη γράφηκαν πολλά. Το γεγονός, όμως, ότι οι ταινίες του παίζονται ακόμη και συγκινούν, δείχνει πόσο μεγάλος ηθοποιός υπήρξε. Μερικές δε φράσεις και εκφράσεις του, ήταν “σλόγκαν” εκείνης της εποχής. Το περίφημο “Θα πας στο Ζούμπερι; Να πας στο Ζούμπερι” που έλεγε στην Λιβυκού στον “Ζηλιαρόγατο”, το έλεγαν οι σύζυγοι στις γυναίκες τους ή οι νέοι στις φιλενάδες τους, όταν ήθελαν να τις κάνουν να ζηλέψουν! Η φράση “Μας έκαψε το κερατόφωνο”, που έλεγε στον αχώριστο φίλο του Βαγγέλη Πρωτοπαππά, με τον οποίο έπαιζαν σχεδόν πάντα μαζί, έγινε επίσης σλόγκαν, όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα μαγνητόφωνα, με συνομιλίες που υπέκλεπταν από το ταίρι τους απατημένοι (ες) σύζυγοι! Αλλά και η περίφημη σκηνή στο “Ένας ήρως με παντούφλες, όταν ο στρατηγός Δεκαβάλλας ανακαλύπτει ότι του έφτιαξαν άγαλμα για να “τα κονομήσουν” οι επιτήδειοι, έμεινε στην ιστορία. Η ταινία αυτή μαζί με το “Υπάρχει και φιλότιμο”, με τον Κωνσταντάρα, θα έπρεπε να διδάσκονται στους βουλευτές και τους υπουργούς!
Ο Βασίλης Λογοθετίδης έγραψε την δική του ιστορία στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Χωρίς να είναι ωραίος, ψηλός, γεροδεμένος, αλλά όντας ένας απλός, καθημερινός Έλληνας!