Ζαρίφης. Α.Αντώνης

Το νερό       

Μνήμη Γ. Χατζημανωλάκη

 

Όνειρα!

Τόσα χρόνια στιγμάτισαν τη σάρκα σου

έλα, να…

Πάρε στάλες του Φθινοπώρου

να νοτίσεις τα ξεραμένα μάτια σου.

Πάρε ράγες που αγγίζουν

τις ακτίνες του ήλιου

να θαυμάσουν οι θεατές σου

τις επουράνιες νεφέλες.

Έλα,

κάλυψε με χρυσάφι το μέτωπό σου

για ν’ αποφύγεις τις θεωρίες, τις περιττές ασκήσεις

εικαστικών και τις αφηγήσεις

των ενοράσεών σου.

Ξέρω…

μου ’πες η μοναξιά είναι χιτώνας

είναι ιμάτιο, δεν διαμερίζεται

είναι ακριβώς σιωπή…

Λοιπόν πολλά χρόνια όνειρα, όνειρα

κληρονομιές, όνειρα δάκρυα

Όνειρα ψαλμοί, όνειρα παύσεις!

Έλα αγκάλιασε τα δένδρα

λίγο πριν βαρύνει η καρδιά μου

με το φεγγάρι που σε καθεφτίζει,

ένα ερωτικό σφιχταγκάλιασμα –λίγο δάκρυ –

και πες τους χαμηλόφωνα

πόσο κι εσύ αγάπησες το νερό.

 

Αντώνης Α. Ζαρίφης