Το παραμυθάκι της Φωνής

Ούριος άνεμος

Μια χούφτα είν’ ο άνθρωπος από στυφό προζύμι, / γεννιέται σαν αρχάγγελος πεθαίνει σαν αγρίμι. Του μένει μόνο στη ζωή μια γλώσσα μια πατρίδα / η πρώτη του παρηγοριά κι η στερνή του ελπίδα!

Το μύθο του Αισώπου ”ο Βοριάς και ο ήλιος” θα ήθελα σήμερα να συνεχίσω σαν κέρασμα στη μέρα.

Λοιπόν όταν ο ήλιος κατάφερε κι έβγαλε την κάπα του οδοιπόρου, ο Βοριάς παραδέχτηκε την ήττα του επιφανειακά.

Τα λόγια του ”είσαι εσύ ο δυνατότερος”μόλις που ακούστηκαν. Ο ήλιος έδωσε τη θέση του στο φεγγάρι, ο άνθρωπος συνέχισε το δρόμο του αλλά όμως κάποιος ξενυχτούσε.

Κάποιος που ήθελε να πάρει εκδίκηση για την ντροπή που αισθάνθηκε. Αυτός ήταν ο άνεμος. Ναι ποτέ δεν το ξεπέρασε. Θυμωμένος στην αρχή ξέσπασε στα χωράφια. Φυσούσε τόσο πολύ που δεν άφησε τίποτα στη γη.

Ύστερα αγρίεψε τη γαλάζια θάλασσα. Σήκωνε πελώρια κύματα  κι έκανε μεγάλη ταραχή στην προσπάθειά του να κρύψει την οργή του. Έκλαιγε, σφύριζε σα θεριό Έφερε χιόνια στη γη.

Οι καμπάνες χτυπούσαν Τα παραθυρόφυλλα έτριζαν. Οι άνθρωποι κλείστηκαν μέσα. Μόνο δυο παιδιά που ήξεραν τα γεγονότα από την αρχή έμεναν ξύπνια και παρακολουθούσαν το θυμωμένο άνεμο.

Τον παρομοίαζαν μ’ ένα παγόβουνο, που έκρυβε με προσοχή όσα  βρίσκονται κάτω από την επιφάνειά του.

Την ντροπή, τη μοναξιά και την εξάντληση. Ναι αυτή ήταν που τον κρατούσε μέρα νύχτα άυπνο. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί καθόλου .Ούτε ένα βράδυ. Τότε ήταν που τα παιδιά πήραν τη μεγάλη απόφαση να του μιλήσουν.

”Κυρ άνεμε πρέπει να κοιμηθείς λίγο. Να ξεκουραστείς και να ηρεμήσεις. Ο έντονος θυμός που σου βγαίνει από μέσα σου θα πειράξει την καρδιά σου σου βρήκαμε μια μεγάλη σπηλιά.

Μπες μέσα να ξαπλώσεις και να κλείσεις για λίγο τα μάτια σου. Εμείς θα φυλάμε την πόρτα της σπηλιάς και κανείς δε θα σε πειράξει” φώναξαν τα παιδιά. Και τότε ο εξαντλημένος άνεμος άρχισε να μαλακώνει που δυο παιδιά τον υποστήριξαν.

Άρχισε να καταλαγιάζει Να ηρεμεί. Στο πρόσωπο των παιδιών είδε την αλήθεια. Τα πίστεψε και μ’ ένα απαλό «φου» πέρασε την είσοδο της μεγάλης  σπηλιάς.

Έκανε πολλές μέρες να σηκωθεί και να βγει έξω. Τα παιδιά όμως που είχαν δώσει λόγο να φυλάνε την είσοδο φώναξαν κι άλλα παιδιά, κι αυτά κάλεσαν άλλα. Έτσι όταν ο άνεμος βγήκε έξω κι είδε τα παιδιά κατάλαβε πως τουλάχιστον γι’ αυτά τα παιδιά έπρεπε να γίνει ούριος. Ευνοϊκός και καλός!

Για δέστε κείνα τα παιδιά με τα γερά τα χέρια πώς οδηγούν τ’ αδέρφια τους ν’ ανέβουν ως τ’ αστέρια! Όλο το βιός κι η προίκα τους ένας καημός στα στήθια κι ο τόπος που τα γέννησε η δυνατή αλήθεια!

Ζωή Μπούζα