ΖΗΤΩ Η 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ.ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ – ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
Της πατρίδας μου η σημαία / έχει χρώμα γαλανό / κα στη μέση χαραγμένο / ένα κάτασπρο σταυρό». Τι έξοχο ποιηματάκι και πόσο γαληνεύει την ψυχή το άσπρο και το γαλάζιο! Παλιότερα, όλοι φρόντιζαν για τη σημαία τους και την κρεμούσαν, με ξεχωριστή ιεροτελεστία, έξω από τα σπίτια τους. Κατά το τριήμερο των Εθνικών Εορτών, δεν υπήρχε σπίτι χωρίς σημαία. Η γαλανόλευκη κυμάτιζε παντού.
Τώρα, που τέτοια πολυτέλεια! Έχουν ξεχαστεί εντελώς οι ιστοί και οι σημαίες. Βλέπουμε καμιά φορά τα δημόσια κτίρια να σηκώνουν σημαίες και απορούμε. Άστε που και αυτές, οι ίδιες οι σημαίες, έχουν τα μαύρα τους τα χάλια. Έχουν αναφερθεί πολλάκις, σημαίες μισοσκισμένες να ανεμίζουν τα κουρέλια τους, και να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Άλλες πάλι φορές, είναι τόση η φούρια και η αγγαρεία που γίνεται από τους αρμόδιους, ώστε η σημαία κρεμιέται ανάποδα και δεν συγκινείται κανείς. Και όμως, άμα δούμε κάποιον να μην τη σέβεται τον κατακρίνουμε. Ελέγχουμε τους πάντες, εκτός ίσως από τους ίδιους τους εαυτούς μας. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη τιμή για ένα μαθητή από το να γίνει σημαιοφόρος στο σχολείο του. Δεν αισθανόταν τιμητικότερη διάκριση ένας στρατιωτικός από το να δοξάσει τη σημαία του. Γι’ αυτήν ζούσαν και με αυτή πέθαιναν οι πρόγονοι. Σήμερα, σημαιοφόρος δε σημαίνει τίποτα ακριβώς.
Το γεγονός είναι πως αυτές τις μέρες που γιορτάζουμε την επέτειο της παλιγγενεσίας, που γιορτάζουμε δηλαδή τη μέρα που πήραμε τα όπλα και ξαναγεννηθήκαμε, το χρέος είναι μεγαλύτερο. Και βέβαια ταυτόχρονα γιορτάζουμε και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, μιας γιορτής που είναι από τις σημαντικότερες της Χριστιανοσύνης. Κατά την ημέρα αυτή η Παναγία πήρε το μήνυμα από το Θεό ότι θα γεννήσει το Χριστό. Είναι η αφετηρία της Πίστης μας και γιορτάζεται με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια σε όλη την Ελλάδα. Την 25η Μαρτίου η σημαία λαβαίνει και πάλι τη θέση που της αξίζει, τόσο στις καρδιές μας όσο και στην υπόληψή μας. Τι θα ήταν εκείνη η ιστορική περίοδος αν δεν υπήρχαν τα ιδανικά; Παλέψαμε για τη απόκτηση της λευτεριάς μας, για τις οικογένειές μας, για τη θρησκεία μας και για τα ιερά μας. Ένα από αυτά, τα πολύτιμα πράγματα, είναι και η σημαία.
Οι φουστανελοφόροι Ρωμιοί με ένα λάβαρο για σημαία κατατρόπωσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μπορεί να μην είχαν να φάνε, να μην είχαν νερό να πιουν, να μην είχαν απάγκιο να ξεκουράσουν τα τραυματισμένα κορμιά τους, αλλά άντεξαν και βγήκαν νικητές. Θυμόσαστε την Έξοδο του Μεσολογγίου; Με τη σημαία στα χέρια πέθαναν, με αυτή στα χέρια προσπάθησαν να σπάσουν τον κλοιό των Τούρκων.
Λίγες φορές στάθηκε ενωμένος ο Ελληνικός λαός και δεν έχασε μάχη. Μετρημένες ήταν οι στιγμές ομοψυχίας του και μεγαλούργησε. Ποτέ δε βγήκε ζημιωμένος όταν ακολούθησε συντεταγμένος τον ιστορικό προορισμό του. Άνδρες και γυναίκες όλοι στη μάχη. Η ψυχή δεν πατούσε στο χώμα ήταν πιο ελαφριά και από τον αγέρα. Παντού κυμάτιζε μια περήφανη Ελληνική λεβεντιά, που δεν άφηνε περιθώρια για αντίδραση στον εχθρό. Τι χρόνια αλησμόνητα! Τι έπος και αυτό, να κατατροπωθεί μια αυτοκρατορία από τους λιγοστούς, και σχεδόν άοπλους, Έλληνες! Όμως υπήρχαν ιδανικά, δεν χωρούσαν έριδες. Ήταν μια προσπάθεια εθνική, παγκόσμιας όμως σημασίας, που επέτρεψε και στους άλλους υπόδουλους λαούς να προετοιμαστούν και να προσπαθήσουν για την ανεξαρτησία τους.