ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ….ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ.
Αν αναζητήσετε στο διαδίκτυο, τόπους προστασίας των πολιτών κατά τη διάρκεια πολέμου και κυρίως αεροπορικών επιδρομών, θα εκπλαγείτε με το αποτέλεσμα της έρευνάς σας. Διότι από την εποχή του Β’ Παγκόσμιου πολέμου, στην Ελλάδα, δεν φτιάχτηκαν καταφύγια και όσα υπήρχαν, έχουν ερημώσει ή καταστραφεί!
Καταφύγια, προστασίας των πολιτών κατά τη διάρκεια αεροπορικών επιδρομών, φτιάχτηκαν σε όλη την Ελλάδα, κυρίως κατά 90%, επί καθεστώτος Ι. Μεταξά, κατά το διάστημα 1936- 1940.
Άγνωστη παραμένει επίσης, η εξέλιξη κάποιου σχεδίου Νόμου, που πρόβλεπε την κατασκευή καταφυγίων, το μεταμνημονιακό έτος, 2014.
Αντίθετα, θα βρείτε πλήθος νομοθετικών ρυθμίσεων, που αφορούν καταφύγια αδέσποτων ζώων, ωσάν να επρόκειτο, να διασωθούν στην Ελλάδα σκυλογατουπόλεις, σε μια κοινωνία, όπου επικρατεί θέατρο γενικώς και μάλιστα του παραλόγου.
Το θέατρο μάλιστα, έχει ξεφύγει τελείως από τα φώτα της ράμπας, τα σκηνικά και τα κοστούμια, μιας και αγαπημένα παιδιά της πολιτικής, είναι πλέον εκείνα, που υπηρετούν τις Μούσες και τον Άρη ταυτόχρονα, όπως π.χ., ο Πρωθυπουργός της Ουκρανίας, αλλά και άλλοι πολλοί. Βεβαίως, είναι επίσης γεγονός, ότι, όταν πρέπει κανείς, να επιλέξει ευπειθείς μαριονέτες, ώστε και να υποδύονται τον ηγέτη και να λένε σε όλα ΝΑΙ, καλό είναι να έχει και διαπιστωμένα προσόντα, Τερψιχόρης, ώστε να μπορεί υποκρινόμενος, να πείθει, το νοήμον κοινό, που τον εκλέγει και ακολουθεί υπνωτισμένο…
Ένας πόλεμος, δεν ξεκινά ποτέ, δίχως να δοθούν αφορμές, κυρίως όμως, δίχως να υπάρχουν συμφέροντα και κάτι μου λέει, ότι τόσο οι επιτιθέμενοι, όσο και οι «φιλάνθρωποι φιλειρηνιστές», είναι μια και μόνο μία παρέα στη μοιρασιά, του πλούτου της χώρας, που υφίσταται τα δεινά, στην περίπτωση μας, της Ουκρανίας…
Αλλά ας επιστρέψουμε στα του οίκου μας, εφόσον, η κυβέρνησή μας αποφάσισε να μην παραμείνει ουδέτερη και να ταχθεί εναντίον της Ρωσίας, αποστέλλοντας πολεμικό υλικό στους Ουκρανούς, αντί να προστατέψει δραστικότερα, εμάς και τους εκεί ομογενείς μας.
Υπάρχουν καταφύγια πολέμου στη γειτονιά σας; Κι αν ναι, που ευρίσκονται και πόσο ασφαλή είναι;
Ακόμα και σήμερα, υπό συνθήκες έκρηξης πιθανού παγκόσμιου πολέμου, μια νύξη για αυτό το θέμα της κατασκευής καταφυγίων, το πολύ, να έδινε αφορμή σε ορισμένα κοράκια, από εκείνα, που ανεβάζουν την τιμή ενός δημόσιου έργου σε ιλιγγιώδη ποσά, να βουτήξουν και πάλι τα βρωμόχερά τους σε νέες νομιμοφανείς κλοπές, αφήνοντας και πάλι τη χώρα ακάλυπτη και το λαό της, ανυπεράσπιστο.
Όταν ήμουν μικρή, άκουγα από τη γιαγιά μου, ιστορίες σχετικά με την επιβίωσή της, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Μιλούσε για το καταφύγιο της περιοχής Προφήτη Ηλία, που ευρισκόταν κοντά στην κατοικία της, αλλά και για ένα ακόμα, κοντά στην περιοχή Βοτσαλάκια της Καστέλας.
Η γιαγιά μου είχε γεννηθεί στον Πειραιά, η δε μητέρα μου, μέχρι πρότινος, υπήρξε κινητό Πειραϊκό ληξιαρχείο, γνωρίζοντας πολλά για ανθρώπους και πράγματα…
Χαρακτηριστικά θυμόταν ότι το καταφύγιο της περιοχής Βοτσαλάκια, ήταν ιδιωτικό. Έτσι, κατά τη διάρκεια κάποιας αεροπορικής επιδρομής, δεδομένου ότι ο Πειραιάς, ως λιμένας βομβαρδίστηκε ανηλεώς, η μητέρα μου, ηλικίας επτά ετών τότε, βρέθηκε να περπατά έξω από το ιδιωτικό καταφύγιο, στα Βοτσαλάκια, όπου ζήτησαν να εισέλθουν για να προστατευθούν, μαζί με τη γιαγιά μου… Η διαδρομή προς το καταφύγιο του Προφήτη Ηλία ήταν απαγορευτική, λόγω απόστασης κι έτσι, η είσοδος στο ιδιωτικό, ήταν η μοναδική πρόσφορη λύση. Δυστυχώς όμως, στη είσοδο, υπήρχαν άνθρωποι , που κρατώντας ανά χείρας καταστάσεις δικαιούχων, απαγόρευαν στην γιαγιά μου, την είσοδο.
Αλλά, η γιαγιά μου η Μαριγούλα, δεν ήταν εύκολη περίπτωση…
«Εμένα ο άντρας μου, αυτή τη στιγμή πολεμάει στην Αλβανία για σας όλους εσάς, φώναξε θυμωμένη, ενώ εσείς απαγορεύετε στη γυναίκα και την κόρη του, την είσοδο στο καταφύγιό σας! Δεν είναι κανείς από εσάς εις θέση να μας εμποδίσει, να περάσουμε μέσα…». Κανένας δεν τόλμησε να της απαγορέψει τότε, την είσοδο, στο καταφύγιο κι ο κίνδυνος ξεπεράστηκε. Μακάρι και σήμερα, να υπήρχαν εξίσου θαρραλέες φωνές, να απαιτήσουν από την δημοσιοτραφείσα πλουτοκρατία της εποχής μας, ίση μεταχείριση, αλλά δυστυχώς, ο λαός ικανοποιείται να τρέφεται με επιδόματα και να κακοποιείται συστηματικά, από ανθελληνικά μέτρα, επιλεκτική φορομπηχτική πολιτική στο σβέρκο του, υπογεννητικότητα και ανταλλαγή πληθυσμών κάτω από τη μύτη του. Όταν στέλνεις τον άντρα, τον αδελφό η παιδί σου στον πόλεμο, τότε έχεις τον πρώτο λόγο. Αυτό, είναι κανόνας. Είναι άγραφος, ηθικός Νόμος. Αν πάλι σου αρέσει να είσαι θύμα, κάθισε να πεθάνεις.
Πολλοί Πειραιώτες, είχαν μετακομίσει τότε στην Αθήνα, ενώ τα περισσότερα αρχοντόσπιτα της περιοχής, πουλήθηκαν μετά τον πόλεμο και πολλοί ευκατάστατοι Πειραιώτες, έφυγαν οριστικά κι εγκαταστάθηκαν στα βόρεια προάστια.
Σήμερα, ενώ η χώρα μας, πιστή στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκαλεί εμπόλεμη κατάσταση με τη Ρωσία, αποστέλλοντας οπλικό εξοπλισμό στην Ουκρανία, αναρωτιέται κανείς, που στηρίζεται, τη στιγμή, που ούτε καταφύγια υπάρχουν στη χώρα, ούτε καν προμήθειες σε περίπτωση, που υποστούμε συνέπειες άμεσα η έμμεσα, κυρίως μέσω νεφών, προερχόμενων από πιθανές εκρήξεις θερμοβαρικών βομβών, πάνω από θαμμένα πυρηνικά. Όπως εκείνα στο Τσέρνομπιλ…
Ήδη, η πρώτη θερμοβαρική βόμβα, ένα τρομερό συμβατικό όπλο, που εξαϋλώνει ανθρώπους, εξερράγη στην πόλη Οκτίρκα της Ουκρανίας, όπως αναφέρθηκε σε -μη διασταυρωμένες- ειδήσεις. Πρέπει να αναφερθεί ότι οι Ρώσοι, δεν είναι οι πρώτοι, που έχουν στα χέρια τους, τον πατέρα των βομβών, αλλά και οι Αμερικανοί, είχαν χρησιμοποιήσει θερμοβαρικές βόμβες στο Αφγανιστάν το 2001, προσπαθώντας να εξαρθρώσουν την Αλ Κάιντα…
Η Τουρκία, όπως πάντα, δίγλωσση, αφενός, δεν έκλεισε τα στενά του Ελλησπόντου, αφετέρου, δήλωσε ότι δεν πρόκειται να επιβάλλει κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας… Η Τουρκία λοιπόν, σήμερα, δηλώνει σύμμαχος της Ρωσίας κι η χώρα μας, στην κυριολεξία, τάσσεται στην απέναντι όχθη… Πάρα πολύ ακίνδυνο!
Η Ουγγαρία, στηρίζει τις κυρώσεις της Ε.Ε, εναντίον της Ρωσίας, αλλά σοφά, θα παραμείνει έξω από το στρατιωτικό σκέλος της σύγκρουσης Ρωσίας – Ουκρανίας.
Τελικά, είναι απορίας άξιο, ότι οι φιλάνθρωποι Αμερικανοδυτικοί πολιτικοί και καλλιτέχνες, χύνουν ποταμούς δακρίων συμπαράστασης προς την Ουκρανία, που ουσιαστικά ευρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση κι εσωτερικές διαφορές εδώ κι οκτώ χρόνια. Ταυτόχρονα, πνέουν μένεα κατά του Πούτιν, λησμονώντας επιλεκτικά, τον κακό εαυτό τους, που τουλάχιστον στη δική μας Κύπρο, έδειξε κυνισμό, αδιαφορία και ανεπάρκεια. Η Κύπρος παραμένει σκλαβωμένη από το 1974. Η Σερβία, βομβαρδίστηκε ανηλεώς από το ΝΑΤΟ, το Ιράκ επίσης, η Συρία και η Αρμενία και το Κουρδιστάν μάτωσαν και ματώνουν και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το ανθρώπινο δράμα, παρά μόνο, για τα συμφέροντα εκείνων, που κλέβουν τον πλούτο των λαών ενώ ταυτόχρονα υποδουλώνουν κι αφήνουν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς. Κάθε πόλεμος, γίνεται για την εξουσία στους ενεργειακούς πόρους μιας χώρας και φυσικά, το παρασκήνιο, ολίγοι γνωρίζουν επαρκώς.
Η χώρα μας μαστίζεται από ανεργία και ύφεση, κακοδιοίκηση και εχθρική πολιτική, προς τους αυτόχθονες ιθαγενείς Έλληνες. Αν στο τιμόνι της βρισκόταν ένας Ελευθέριος Βενιζέλος, που έδινε μεν στις συμμαχίες, αλλά και ζητούσε ταυτόχρονα ανταλλάγματα προκειμένου να ταχθεί προς το μέρος μιας συμμαχίας, τότε, θα ήταν προς το συμφέρον μας κάθε κίνηση απόκλισης της μέσης οδού. Κι όταν γράφω ‘ζητούσε’ εννοώ εδάφη και εθνική κυριαρχία, λέξεις, που σήμερα κανείς δεν διανοείται να ξεστομίσει δημόσια, σε αντίθεση με τη λέξεις «παραχώρηση», «υποχώρηση», «ελάττωση» κ.λπ., ήτοι «δεν καταλαβαίνουμε» τι λένε οι Συνθήκες, που υπογράψαμε με αίμα και θα πάμε στη Χάγη να μας λύσουν τις διαφορές, που δεν έχουμε…
Η Αρκούδα όμως, διεκδικεί, αλλά έχει ΚΑΙ τον τρόπο να το κάνει. Εμείς; Που βασιζόμαστε; Σε ποιους συμμάχους; Μήπως ανέκαθεν, δεν μας άφηναν ανυπεράσπιστους; Ας θυμηθούμε και της αρκούδας τα λόγια, πόσο σκληρά τα πληρώσαμε στα Ορλωφικά και ιδίως κατόπιν, μετά τη συνθήκη του Τιλσίτ, τότε, που η Μαύρη Αρμάδα των Αρματωλών του Βάλτου, με ηγέτη τον Γιάννη Σταθά, με ορμητήριο τις Σποράδες κι 70 κορβέτες υπερασπιζόταν τα νησιά και τα παράλια της Ιωνίας, από τα σκληρά αντίποινα των Τούρκων. Αυτά, δεν τα διδάσκει κανείς και πουθενά πλέον… Ούτε στα σχολεία, μη μας πουν ρατσιστές.
Πόσες φορές δε μας γέλασαν οι «σύμμαχοι»; Πότε επιτέλους θα προτάξουμε το δικό μας συμφέρον, πέραν εκείνου των εργολάβων, που κατασπάραξαν το «χρήμα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πετώντας που και που κανένα δηλητηριασμένο κοκαλάκι στο λαό μας;
Από την άλλη, υπάρχει μια θαυμάσια ρωσική παροιμία: «Όταν λέει, αποφασίζεις να χορέψεις με την αρκούδα, να θυμάσαι πάντα ότι ο χορός τελειώνει, όταν αποφασίσει εκείνη…». Αυτό, το θυμούνται καλά οι Τούρκοι, ο Ναπολέων αλλά και ο Χίτλερ. Ο πρώτος, που φέρθηκε έξυπνα, ήταν ο στρατηγός Von Paulus, σώζοντας έτσι τις ζωές πολλών από την αποδεκατισμένη στρατιά του Χίτλερ. Η αρκούδα, έχει ενιαία εδάφη και τα διαφυλάσσει. Και πολύ καλά κάνει… Σε αντίθεση με εμάς, που εποικίζουμε με τις ευλογίες της Τουρκίας, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και τη Θράκη… Ας ελπίσουμε ότι θα φωτίσει ο Θεός και θα βάλει το χέρι του, σώζοντας αυτούς τους λίγους ευσεβείς, που απέμειναν στην Ελλάδα.
Τι έγινε παιδιά; Τα πήραν όλα οι φαρμακευτικές και ξεχάστηκαν στο ταμείο ανεργίας οι έμποροι οπλικών συστημάτων; Αδικία….
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός