«Χαμένη υπόθεση η ποίηση;»

Σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για να ασχοληθούμε με μια «χαμένη υπόθεση», με την ποίηση, η ποίηση είναι ένα επιεικώς το ουδέτερο ίσως κύτταρο στο σώμα της λογοτεχνίας και μάλλον αδιάφορο για τους πολλούς αναγνώστες, παράγεται από κάτι παράξενους πολλές φορές «γραφιάδες» τους ποιητές, που λές ότι έχουν ως σκοπό να μας απωθήσουν με τα άκρως δυσνόητα γραφτά τους, τα γεμάτα συμβολισμούς, ανεικονικές εικόνες και μάλλον απόκοσμους στοχασμούς που άπτονται στον μυστικισμό, στην μεταφυσική παραπομπή και ενεργοποιούν τον μηχανισμό της σημειολογίας και της πολυσημείας.

Προφανώς μιλάω για την  μοντέρνα και την μεταμοντέρνα ποίηση. Αυτοί λοιπόν οι παράξενοι κρυπτικοί ποιητές αναζητούν τα κλειδιά για να ξεκλειδώσουν τά παράθυρα του χρόνου και  να αποκαλύψουν τα μυστικά του. Ο χρόνος λέγεται ότι είναι το κομβικό θέμα της ζωής, αλλά και ως εκ τούτου και της ποιητικής αναζήτησης, το αντιλαμβανόμαστε δυστυχώς γιατί ο χρόνος δεν αποκωδικοποιείται, δεν επιδιώκει φιλίες με τον άνθρωπο, αλλά στο γρήγορο πέρασμά του αναπαράγει συνεχώς την φθορά της ύλης και διαμορφώνει σε γενικές γραμμές την αλήθεια της υπαρξιακής διαδρομής του έμβιου κόσμου.

Όλη αυτή την προβληματική ο ποιητής με μόνο οπλισμό τις λέξεις, αποδεικνύεται ανεπαρκής για να την αντιμετωπίσει και η επιδίωξη του -αν υπάρχει- είναι ουτοπική. Η ποίηση δεν μεταμορφώνει τον κόσμο, είναι μια περιθωριακή  εκφραστική διέξοδος που μπορεί να συναγελασθεί με την παράνοια της ζωής. Γιατί η παράνοια υπάρχει στη ζωή και είναι στοιχείο άμυνας απέναντι στη σκληρότητα και τον πεπερασμένης διάρκειας βίο μας.

Δεν θα εκταθώ σε παραπάνω αναλύσεις, αλλά θα περιορισθώ να πώ ότι το βάθος της ποίησης αποτυπώνει τα ψυχικά στίγματα του ποιητή τα οποία φωτίζονται με μια σειρά λέξεων που συνιστούν τον στίχο. Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η ποίηση είναι μια χαμένη υπόθεση.

Αντώνης Α. Ζαρίφης