Το παραμυθάκι της Φωνής

Δεν μετρά η δύναμη του σώματος

αλλά η δύναμη του πνεύματος

Μια ομάδα παιδιών μαζεύτηκε γύρω από μια μεγάλη βαλίτσα, ρωτώντας τι έχει μέσα. Στην αρχή έβαλαν όση δύναμη είχαν προκειμένου να την ανοίξουν. Ύστερα είδαν τα κουμπώματα. Το ένα παιδί πήγε να τα σύρει, το άλλο σκέφτηκε να κόψει τα δερμάτινα λουριά να την ελευθερώσει με τη μια, αλλά τότε ”γιατί είχε τα κουμπιά”; σκέφτηκε.

Και αφού έβαλαν τις σκέψεις τους στη σειρά τότε κατάλαβαν πως έπρεπε απλώς να ξεκουμπώσουν τα κουμπιά.

Ανοίγοντας τη βαλίτσα άρχισαν να φωνάζουν δυνατά: ”λαγάνες ,λαγάνες”!

Πόσο πολύ ενθουσιάστηκαν που κατάφεραν κι άνοιξαν την παράξενη βαλίτσα χωρίς να τη σπάσουν που έβλεπαν τις απλές λαγάνες σαν ιερό δώρο.

Ο κοινός αγώνας τα έκανε να μιλάνε με τόση όρεξη και χαρά. Άρχισαν να τραγουδούν με την ψυχή τους. Τότε σκέφτηκαν:

Τα τραγούδια είναι σαν τους χαρταετούς. Κόβεις και καρφώνεις τα πηχάκια, φτιάχνεις κόλλα και κολλάς πάνω τους το χαρτί, ψαλιδίζεις την ουρά φτιάχνεις τα ζύγια και διαλέγεις γερό σπάγκο πάντα κόντρα στον άνεμο! Κι έγινε.

”Ναι είμαι ένας χαρταετός με χρώματα τρελά, που ανεβαίνω και στα σύννεφα ζυγώνω, από το όνειρο ψηλότερα κι από τη ζωή πιο πέρα”.

Γιατί ο χαρταετός προσφέρει με τις τρελές κι απίθανες πτήσεις του προσφέρει μοναδικές στιγμές χαράς.

Τι κι αν στα μεξικάνικα σημαίνει πεταλούδα και στα γερμανικά είναι ο δράκος που πετάει φλόγες.

Δε με νοιάζει αν στα Αγγλικά χαρταετός σημαίνει όμορφο πουλί, ούτε αν στην πατρίδα του την Κίνα όσο πιο ψηλά πετά τόσο τύχη φέρνει.

Αμόλα καλούμπα λοιπόν να γίνει η γη μας ουρανός κι ο ουρανός η γη μας κι αίσιος κάθε οιωνός για κάθε πια αυγή μας!

Σημείωση: Ανακάτεψα λαγάνες με αετούς και είπα: “Μάρτιε, τώρα που οι μέρες μεγαλώνουν, άσε τις ώρες, να είναι δυνατές για να διορθώσουν κάποια χειμωνιάτικα λάθη.

Μπήκες σα λιοντάρι αλλά βγες σαν αρνί παρακαλώ!

Ζωή Μπούζα