Σκιαθίτης Γιάννης

Ένα ορφανό

Ένα ορφανό παιδί, που δεν του έλαχε ποτέ του να ενηλικιωθεί

με πέντε πατεράδες την πατριαρχία του να διεκδικούν

Φαναριώτες, Τσιφλικάδες, Προεστοί, Παπάδες, Βαυαροί

από μικρό να το φορτώνουν με εργασία βαριά, σαν σκλαβιά

Ποτέ του δεν το αγάπησαν πραγματικά, γιατί ήταν ατίθασο

ονειροπόλο, με περιέργεια έμφυτη τον κόσμο να εξερευνεί

Μόνο του να μεγαλώνει μέσα στις λάσπες, στα κρύα, την παγωνιά

ρακένδυτο, να ζητάει βοήθεια απ’ τους ξένους, να το ντύσουν

να το ταΐσουν, να το ζεστάνουν, στα πόδια του να σταθεί.

Τα βράδια στα προγονικά μνήματα, στα σπασμένα μάρμαρα

μέρος να ψάχνει ζεστό να ακουμπήσει το κεφάλι του, να κοιμηθεί,

να πέφτει σε ύπνο βαθύ, τα όνειρα του να τον στοιχειώνουν κάθε πρωί.

Εκείνοι ψίχουλα του έδιναν κάθε φορά, το χλεύαζαν φωναχτά,

για κάθε λογής θελήματα το έστελναν, να του βγαίνει η λαλιά.

Και όποιες φορές  απαιτούσε στοργή, σε τιμωρία το έβαζαν

για να μην μάθει να σηκώνει κεφάλι, να στέκεται προσοχή.

Εκείνο μέσα του να παρακαλεί, να μεγαλώσει άντρας να γενεί

το καριοφίλι και το γιαταγάνι του παππού του από τον τοίχο

να ξεκρεμάσει, να το ξεσκουριάσει, να τα φορέσει

την μάνα του στα ξένα να πάει να βρει, πίσω να την φέρει

με τους αγωνιστές μαζί, τους πάτρωνες του να διώξουν

την ησυχία του και την ευημερία του μήπως μπορέσει και βρει.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια, παιδί έμεινε για πάντα και το μόνο που

κατάφερε ήταν με τα όνειρα του να ζει, να πορεύεται, να τα εξιστορεί

 

Γιάννης Σκιαθίτης