Ελεύθερη Άποψη
5000 ΕΥΡΩ ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΤΑΚΙ,
500 ΕΥΡΩ, Η ΑΜΟΙΒΗ ΓΙΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗ
ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ.
Κάποτε, συζητώντας με κάποιο πάρα πολύ αξιόλογο άτομο, η συνομιλία στράφηκε στις αμβλώσεις. Ο άνθρωπος αυτός, μου εκμυστηρεύτηκε τότε, ότι η ενδομήτρια ζωή του, είχε διασωθεί την τελευταία στιγμή, χάρη στην παρέμβαση μιας απλής γυναίκας του λαού, μιας μακρινής συγγενούς, που όμως είχε τη Χάρη του Θεού, μέσα της.
Η μητέρα του ανθρώπου αυτού, μετά από επίμονη προτροπή των οικείων της, επειδή ήδη είχε ένα παιδί, είχε αποφασίσει να κάνει άμβλωση. Είχαν πέσει όλοι πάνω της. Ακόμα και η ίδια της η μητέρα, με τα γνωστά επιχειρήματα… Πως θα τα βγάλετε πέρα, ακόμα δεν είσαστε ώριμοι, τα χρήματα είναι λίγα και άλλες παραινέσεις… Κατά τη διαδρομή της προς την κλινική, που θα γινόταν η επέμβαση, η μέλλουσα μητέρα συνάντησε τυχαία, εκείνη τη μακρινή συγγενή. Ακριβώς επειδή μέσα της, όπως πιστεύω και κάθε γυναίκα, στο βάθος, δεν επιθυμούσε να αποχωριστεί το κύημά της, άνοιξε την καρδιά της στην πρώτη γυναίκα, που συνάντησε στο δρόμο και της εξομολογήθηκε, που πήγαινε και με ποιο σκοπό…
Η συγκυρία αυτή, έσωσε τη ζωή του φιλικού μου προσώπου, διότι η καλή συγγενής κατάφερε να αποτρέψει την αμφιλεγόμενη πράξη κι έτσι ήρθε στον κόσμο ένας εξαιρετικός άνθρωπος, που μετέπειτα, φρόντισε όσο κανείς τους γονείς του, σε αντίθεση με το άλλο παιδί της οικογένειας, που δεν ανέλαβε ποτέ υποχρεώσεις των ηλικιωμένων γονέων του. «Και που ξέρεις τι διαμάντι μπορεί να είναι αυτό το παιδί, που θέλεις να πετάξεις;», είχε τονίσει η γυναίκα, στη γυναίκα, που αμφιταλαντευόταν και πράγματι, έτσι ήταν!
Σε άλλη μια περίπτωση, ένας καταξιωμένος επιστήμονας, χαριτολογώντας, μου διηγείτο, πόσες φορές είχε καθίσει, η μητέρα του πάνω σε ζεσταμένο… τούβλο, προκειμένου, να μην αποκτήσει τρίτο παιδί. Ίσως αυτός είναι ο λόγος, που είμαι τόσο γερός και δυνατός άντρας, έλεγε και διασκέδαζε το γεγονός, ότι κάποτε, η μητέρα του, που υπεραγαπούσε, είχε προσπαθήσει να απαλλαγεί από αυτόν!
Ακούγοντας παρόμοιες εξομολογήσεις από γνωστούς και φίλους, πολλές φορές διαπίστωσα, ότι ποτέ δεν μετανόησε μάνα, που αμφιταλαντεύτηκε αλλά τελικά, δεν προέβη σε αυτήν την πράξη. Το αντίθετο μάλιστα.
Η κοινωνία μας, όμως και η εισαγόμενη νομοθεσία, που αντιβαίνει στον Νόμο του άυλου κόσμου, έχει άλλη άποψη. Είναι δικαίωμα σου, να παρατάς την έγκυο γυναίκα και να την εξωθείς σε ένα είδος αυτό- ακρωτηριασμού. Να την υποβάλεις στον κίνδυνο μιας επέμβασης, με όλες τις επιπλοκές, που μπορεί να συμβούν. Είναι δικαίωμά σου, να αποκτήσεις ή όχι παιδιά. Βεβαίως και είναι. Αλλά τι κάνεις για αυτό; Επέμβαση κατόπιν εορτής; Πόσο στηρίζει ο νόμος των ανθρώπων τη μάνα και το αγέννητο παιδί της; Πόση προστασία παρέχει;
Το «σφάλμα» στοιχίζει μόνο, 500 ευρώ. Μόνο. Κι αν η γυναίκα, τολμήσει να φέρει στον κόσμο, το ανεπιθύμητο τέκνο, την περιμένουν οι επτά πληγές του Φαραώ. Νομικά τουλάχιστον, διότι θα εμπλακεί σε μαραθώνια διαδικασία, με τον «λεβέντη» (sic), που θα προβάλει χίλια επιχειρήματα, προκειμένου να αποποιηθεί των ευθυνών του. Αλλά και μετά από ένα διαζύγιο, στο οποίο προβαίνεις διότι από το νόμο, έχεις το δικαίωμα, να μην ταλαιπωρείσαι επειδή στην πορεία σου ξίνισε ο σύντροφος σου, πάλι είναι τα παιδιά, που δεν έχουν ούτε δικαίωμα, αλλά ούτε και δικηγόρο για να αμυνθούν, ως προς το δικαιωματισμό των γονιών τους, ξαφνικά, να τους κάνουν τη ζωή κόλαση, να στερηθούν τη γαλήνη, τη δύναμη και τη θαλπωρή της ενωμένης οικογένειας.
Αν σκοτώσει κάποιος ένα νεογέννητο γατάκι, πληρώνει σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, που εναρμονίζεται βαθμηδόν με το ευρωπαϊκό δίκαιο, περί τα 5.000 ευρώ πρόστιμο. Κάποιος άλλος, αν εγκαταλείψει την έγκυο σύντροφο του, μπορεί να της στείλει 500 ευρώ, για να «ξεμπερδέψει», με το «ατύχημα», που συνέβη κατά τη σχέση, που διαλύθηκε… Μπορεί και να μην την εγκαταλείψει αλλά απλά, να θεωρήσει ότι ο ακρωτηριασμός της συντρόφου του, περιστασιακής ή μόνιμης, ο οποίος είναι και ψυχικός και σωματικός, στοιχίζει όσο η αμοιβή του γυναικολόγου, του αναισθησιολόγου και της κλινικής. Τόσο αξιολογείται. Το ανθρωπάκι, δεν έχει αξία. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πειράματα. Μπορεί να απορριφθεί με λοιπά βιολογικά υλικά. Δεν έχει αξία… Η γάτα έχει. Ο άνθρωπος όχι… Η γυναικεία σωματική ακεραιότητα, όχι. Είναι μαθημένη να ρισκάρει στα ζάρια, ζωή και θάνατο. Έτσι είναι ο νόμος. Δίκαιος! Έτσι φωνάζουν οι φεμινίστριες, που σαν κάτι ψευδο – φιλάνθρωπους, ή ψευδο – φιλόζωους, κάθε τόσο, φωνάζουν για την κλιματική αλλαγή, τη φώκια και τα ανακόντα του Αμαζονίου, αλλά δεν τους ενόχλησε ποτέ η αλλαγή των ηθών, προς επί της γης κόλαση.
Ζούμε σε μια κοινωνία φοβισμένων αρουραίων κανίβαλων, που φοβάται τα πυρηνικά, αλλά αδυνατεί να κατανοήσει από που ξεκινά η ανθρώπινη βαρβαρότητα πως εξελίσσεται σε τέρας.
Εμείς είμαστε, που δεχθήκαμε ότι η Χιροσίμα, ήταν αναγκαίο κακό… Σαν την άμβλωση.
Ο ΚΑΚΟΒΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΠΑΤΕΡΗΜΩΝ»
Ο Κακόβολος, ήταν ένας απότομος ανηφορικός δρόμο με σκαλοπάτια, που ένωνε το κάτω χωριό Στενιές της Άνδρου, με τις γειτονιές του, που βρίσκονταν πάνω από την Πεντάβρυση. Πάνω από 115 σκαλιά, έπρεπε να ανεβεί κανείς ξεκινώντας από την πλατεία με τις πέντε ευλογημένες πηγές, που τροφοδοτούσαν με νερό το χωριουδάκι, για να φθάσει στο Πανωχώρι…
Μια συνηθισμένη τιμωρία για τους άτακτους γιους των χωριανών, ήταν να γεμίσουν τα ντρούμια, τα βαρέλια δηλαδή, του νερού, που υπήρχαν σε κάθε σπίτι, κουβαλώντας με κουβάδες νερό, από τις πέντε πηγές, που ανέβλυζαν κάτω από ένα μεγάλο στέγαστρο.
Όλα αυτά, πριν την επάρατη 21η Απριλίου, που έφερε τρεχούμενο νεράκι στα σπίτια των Στενιών, πριν αναλάβει η δοξασμένη γενιά του Πολυτεχνείου, εργολαβία, τη διάλυση της Ελλάδας και τη δημιουργία νέας τάξης πολιτικής ολιγαρχίας και κορόιδων, με των οποίων τα χρήματα και τις εισφορές πλούτιζαν ορισμένοι για να τους κουνούν κατόπιν, το δάκτυλο υποτιμητικά:
-Εσύ φταις;!
-Μαζί τα φάγαμε!
-Εσύ χρωστάς!
-Εσύ να μην κάνεις παιδιά!
-Να δουλεύεις να εξοφλείς τα χρέη, που σου φορτώσαμε!
-Ζώον!
-Φοροφυγά!
-Ανασφάλιστε!
-Τεμπέλη!
-Ανεμβολίαστε!
-Ρωσόφιλε!
-Χριστιανέ!
-Έλληνα!
Πουλώντας όραμα δημοκρατίας και στην πράξη δάνεια και χρέη, στα υποζύγια, παρείχετο μοναδικό προνόμιο συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων, να ψηφίζουν κάθε 4 χρόνια ή καλύτερα, να νομίζουν ότι ψηφίζουν, σε μια κοινωνία, με τα πάντα ελεγχόμενα σε ένα matrix δημοσκοπήσεων υπέρ μιας αυτοαναπαραγόμενης ολιγαρχίας.
Υπήρξε μια εποχή λοιπόν, που όλα είχαν αξία, ακόμα και τα πιο απλά, αλλά ανεκτίμητα όπως το νερό, σε αντίθεση με τη σημερινή, που ανόητοι κενόδοξοι άνθρωποι, ψάχνουν να βρουν νερό ψυχής, ολοένα και σε κάτι νεότερο, άχρηστο και ανούσιο ακόμα και διαστροφικό…
Πριν το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο λοιπόν, στις Στενιές, ένα είδος αγώνα, μεταξύ των μαθητών του χωριού, που όλοι μετέπειτα εξελίχτηκαν σε σημαίνουσες προσωπικότητες και καλούς οικογενειάρχες, ήταν κι ο αγώνας ανάβασης, στον Κακόβολο.
Όποιος έφθανε πρώτος, έπρεπε να πει αμέσως με μια ανάσα κι απέξω, το ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ. Το βραβείο, ήταν 12 δραχμές…
Έναν από αυτούς τους αγώνες, είχε κερδίσει ο πατέρας μου και με τα χρήματα αυτά, είχε αγοράσει ένα μικρό Ευαγγέλιο. Κατά τον πόλεμο, όπου κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα του, ως Εύελπις και μετέπειτα αξιωματικός του στρατού μας, το μικρό αυτό Ευαγγέλιο, ήταν παντού μαζί του. Στην τσέπη του. Στην καρδιά του.
Ο Θεός, φύλαξε τον πατέρα μου, το γιο των απλών ανθρώπων, από τους γιους, που στέλνουν οι μεγάλοι στον πόλεμο να υπερασπισθούν τα συμφέροντα τους. Διότι έτσι είναι. Οι μικροί, είναι πάντα αναλώσιμοι.
Ο γιος των μικρών ανθρώπων, με τη σειρά του, δε λησμόνησε τον Ευεργέτη του και δίδαξε στα παιδιά του να απαγγέλλουν με μιαν ανάσα το ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ. Και πως να διακρίνουν την ουσία στη ζωή, από την κατάντια του επίσημου Ελληνικού κράτους, που περιφρονεί πλέον αξίες, που κράτησαν ζωντανή την Ελλάδα, αλλά και τις θυσίες των αθάνατων μικρών, που την κράτησαν και θα την κρατούν πάντα ζωντανή…
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός