ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Ξημέρωσε και σήμερα, Δόξα Τω Θεώ! Μια καινούργια μέρα άρχισε. Οι κινήσεις μου γίνονται μηχανικά, αλλά με μια προσπάθεια να ξεκινήσω συνειδητά αισιόδοξα, παρά τα αρνητικά που με περιτριγυρίζουν έξω, αλλά και μέσα στο σπίτι… Το καταφέρνω όσο μπορώ, βλέποντας μόνο τα θετικά που υπάρχουν γύρω μου…
Ένα απ’ αυτά, για να «πάμε καλά» και σήμερα, είναι το πέρασμα του σχολικού λεωφορείου. Περνάει κάθε πρωί, μπροστά από το σπίτι μας, εδώ στη Νίκαια, γύρω στις οκτώ. Εγώ είμαι εκείνη την ώρα στην αυλή μας και κάνω διάφορες προετοιμασίες… Το κίτρινο όχημα πλησιάζει. Το οδηγεί ο Φίλος μου ο Δημήτρης, οδηγός με μεγάλη εμπειρία. Κορνάρει, φρενάρει λίγο για 2 – 3 δευτερόλεπτα, λέμε την Καλημέρα μας, δυο τρία λόγια με Ευχές και Χαμόγελο… Από τα αριστερά παράθυρα, βλέπω στιγμιαία, παιδιά από διάφορες τάξεις του Δημοτικού, που μεταφέρει. Τα βλέμματά μας διασταυρώνονται, όσο ένα «κλικ» μιας φωτογραφίας. Τα μικρά πρόσωπα που με βλέπουν, μου δείχνουν ότι η Ζωή Συνεχίζεται και θα Συνεχίζεται, με νέα κύτταρα που θα αντικαθιστούν τα παλιά. Ήδη, η Αισιοδοξία, η Ελπίδα και η Αγάπη με έχουν πλημμυρίσει. Κάνω τον Σταυρό μου και λέω στον εαυτό μου «Εμπρός Κώστα, Ξεκινάμε»!
Συνεχίζοντας, κατά τη διάρκεια της ημέρας, τις διάφορες μικρές εργασίες ή κινήσεις, όσο μου επιτρέπει η ηλικία, σκέπτομαι και αναπολώ…
Ήμουν κάποτε κι’ εγώ παιδί, μοναχοπαίδι, γεννημένος στα χρόνια του εμφύλιου πολέμου… Στη δεκαετία του ’50, κατοικούσαμε στο Πέραμα και θυμάμαι ότι όλοι, γονείς και παιδιά, έκαναν τον αγώνα τους. Επιβίωναν και Δημιουργούσαν. Στα Σχολεία τα παιδιά πήγαιναν για να μάθουν γράμματα και διάβαζαν γιατί το ήθελαν και όχι γιατί έπρεπε, εκτιμώντας έτσι το παίδεμα των γονιών τους, αλλά και σκεπτόμενα πολύ ώριμα το μέλλον τους. Οι Δάσκαλοι πρόσφεραν ό,τι είχαν και δεν είχαν από τον Πνευματικό τους Θησαυρό Πιστοί στο Λειτούργημά τους. Και απ’ ότι λέμε, εμείς της τρίτης ηλικίας, τότε υπήρχε φτώχεια, αλλά όχι δυστυχία.
Προσγειωμένος στο «σήμερα», νομίζω ότι μάλλον ήμουν σχετικά τυχερός που έζησα το ξεκίνημα της ζωής μου, εκείνη την εποχή. Ήταν δύσκολα, πολύ δύσκολα, αλλά συγχρόνως όμορφα. Σήμερα, που η τεχνολογία τρέχει με υπερηχητικές ταχύτητες, οι κινήσεις έχουν απλοποιηθεί με τα πατήματα κουμπιών, οι αποστάσεις σχεδόν έχουν εκμηδενιστεί, είμαστε «σκλάβοι» των κινητών τηλεφώνων, οι συναντήσεις σε αρκετό βαθμό γίνονται από το ψυχρό γυαλί μιας μικρής ή μεγάλης οθόνης… Αλλάξαμε (και «μπράβο» μας) το κλίμα στον πλανήτη, ενώ οι πόλεμοι, εκτός από το ανείπωτο δράμα αυτών που τον ζουν, έχουν γίνει και τηλεοπτικοί, σε «ζωντανή μετάδοση» και με ενδιάμεσες διαφημίσεις… Εάν αυτό είναι μόνον πρόοδος ή και ευτυχία στη σημερινή εποχή, τότε, δεν υπάρχουν λόγια…
Εγώ πάντως, Πρώτα Ο Θεός, θα περιμένω αύριο το πρωί πάλι, το Σχολικό, για να πω στον Δημήτρη, στην συνοδό, στα Μικρά Παιδιά και στη συνέχεια στον εαυτό μου, στην Οικογένειά μου, στον Συνάνθρωπό μου, μέσα από την καρδιά και την ψυχή μου, «Καλημέρα»!
Κώστας Μπουρής