Το αυθαίρετο

Έριξα ιδρώτα και αίμα, μόλις βράδιαζε πόναγε η μέση μου αβάσταχτα. Κούραση, βιασύνη, άγχος. Στο πάτωμα ψίχουλα, κουκούτσια από ελιές και φύλα από κρεμμύδια. Η ανάγκη και το πείσμα μου έδιναν κουράγιο και δύναμη. Πρόλαβα και το έφτιαξα. Μόνιμος φύλακας ο σκύλος μας. Η Μαριώ έμεινε πίσω να καθαρίσει κι εγώ πήγα στο παζάρι με ό,τι λεφτά μου είχαν απομείνει να αγοράσω ένα κρεβάτι, ένα ξυπνητήρι, δυο κουρελούδες κι ένα φανάρι. Είχα τελειώσει. Ανεβάζοντάς τα από το μονοπάτι, λίγα εγώ λίγα η Μαριώ, τα στολίσαμε, ήταν το σπίτι μας. Το κοιτάξαμε κι δυο για λίγο με χαρά σα να ήταν παλάτι. Κάναμε το σταυρό μας, μπήκαμε μέσα, καθίσαμε και περιμέναμε μ’ αγωνία. Ίσως μας λυπόντουσαν και δεν το γκρέμιζαν.

Ανδρέας Αλυφαντής

Καθημερινές ιστορίες απ’ το βιβλίο

«Μοναξιά και αναμνήσεις – Διηγήματα»