Η ισότητα ανδρών και γυναικών θέλει πολύ δρόμο ακόμα
Με την ευκαιρία του εορτασμού της μέρας της γυναίκας, στις 8 Μαρτίου, έρχονται οι στατιστικές και μας αναστατώνουν. Διαφημίζεται πολλές φορές ότι, στην Ευρώπη και τις αναπτυγμένες χώρες, οι γυναίκες έχουν τη θέση που τους αξίζει στην κοινωνία και ότι στο Αφγανιστάν, για παράδειγμα, τις έχουν μόνο για μηχανές παραγωγής παιδιών, και τίποτα άλλο.
Πολλοί πιστεύουν, και τα πράγματα έρχονται και τους δικαιώνουν ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Η γυναίκα, και στις αναπτυγμένες χώρες έχει μεγάλη απόσταση από τους άνδρες. Θες ότι η δομή της εξουσίας παγκόσμια είναι ανδροκρατική; Θες ότι η γυναίκα, παράλληλα με τη δουλειά έχει και την οικογένεια, το σπίτι κλπ; Όπως και να ειδωθεί η υπόθεση είναι σε βάρος των γυναικών. Τις έχουμε και τις στολίζουμε ως ωραία όντα, αλλά στην πραγματικότητα οι άνδρες δεν σταματούν να τις θεωρούν κατώτερες.
Πάντως, αυτό που οι παγκόσμιες στατιστικές αναφέρουν, είναι ότι στον πλανήτη μας, που διέρχεται μια από τις καλύτερες περιόδους του, υπάρχει μεγάλη ανέχεια. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού ζει σε κατάσταση απελπισίας, με εισόδημα λιγότερο από 1 ΕΥΡΩ τη μέρα. Τα τρία τέταρτα μάλιστα αυτού του κόσμου, που πεινά, είναι γυναίκες. Μάλιστα, ακόμα και κει, στην πείνα, στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, οι γυναίκες είναι σε χειρότερη μοίρα.
Σε άλλα κράτη, που βρίσκονται σε υψηλότερα εισοδηματικά αποτελέσματα και συγκαταλέγονται στα αναπτυσσόμενα, οι γυναίκες αμείβονται, για την ίδια περίπου εργασία, κατά 30% λιγότερο απ’ ότι οι άνδρες. Και οι εργασίες που πιθανώς βρίσκουν, είναι πολύ χειρότερες από αυτές των ανδρών.
Σε άλλο σημείο οι στατιστικές αναφέρουν ότι οι γυναίκες ενώ είναι υπεύθυνες για το μισό της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων, και εργάζονται το 70% του χρόνου που απαιτείται για την παραγωγή τους, λαμβάνουν μόνο το 10% των χρημάτων που αναλογούν στα τρόφιμα και τους αναλογεί μόλις το 1% του παγκόσμιου πλούτου.
Για το θέμα της μόρφωσης της γυναίκας ας μη μιλήσουμε εκτενώς, θα σοκαριστούμε. Τα 2/3 των αναλφάβητων είναι γυναίκες. Γυναίκες που ποτέ δεν είδαν βιβλίο, είναι σύνηθες φαινόμενο σε πολλά κράτη. Γυναίκα για το σπίτι και τη δουλειά, με μηδενικά δικαιώματα, συναντάμε σε πάρα πολλές κοινωνίες. Υπάρχουν χίλια πράγματα και παράμετροι που πρέπει να αλλάξουν για να πάει μπροστά η αντίληψη ότι η θέση της γυναίκας είναι στο ίδιο επίπεδο με τους άνδρες.
Αυτά λένε οι στατιστικές, αυτά μας διαφημίζουν. Όπως είπαμε και οι αναπτυγμένοι λαοί, τα ίδια μας λένε κάθε μέρα. Όμως εδώ, στις χώρες της ανάπτυξης, της κουλτούρας και του πολιτισμού. Που όλοι χαίρονται γιατί, όπως λένε, υπάρχει δημοκρατία και ισοπολιτεία, συμβαίνει να γίνονται τα φοβερότερα πράγματα. Μην ξεχνάμε το θέμα παρενόχληση. Με όποια έννοια και αν θέλουμε. Μόνιμο θύμα είναι η γυναίκα. Αυτή που από τη μια την ανεβάζουμε, τουλάχιστον στα χαρτιά και στα λόγια, και από την άλλη, στην πραγματικότητα, τη χρησιμοποιούμε σαν αντικείμενο.
Χιλιάδες οι κακοποιημένες γυναίκες, στην αναπτυγμένη Αγγλία. Τα ίδια συμβαίνουν και στη Γερμανία ή την Ιταλία. Και στην Ελλάδα, βέβαια, δεν πηγαίνουν πίσω οι καταγγελίες. Μέχρι και σύλλογοι ιδρύονται για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στις γυναίκες. Σε αυτές που τα δίνουν όλα και δεν παίρνουν τίποτα.
Ακούστηκε προχτές και δεν πρέπει να είναι ψέμα ότι αν πας βράδυ στο νοσοκομείο Παίδων, μόνο γυναίκες – μανάδες θα συναντήσεις. Τις ίδιες που πιθανώς θα δεις και τη μέρα να δουλεύουν σε κάποια δημόσια ή ιδιωτική υπηρεσία. Είναι μακρύς ο δρόμος για την τελική ισότητα. Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Δεν είναι τόσο ρόδινη η προοπτική, όπως μας την παρουσιάζουν κάποιοι.