ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΚΑΙ Η Δ΄ ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ
«Ο μήνας Μάρτιος ώδε λαμβάνει τέλος, Θεός δε δόξαν τω τέλει πάντων φέρει». (Άγ. Νικόδημος Αγιορείτης).
Η Ακολουθία των Χαιρετισμών είναι συνυφασμένη με τον ερχομόν της Ανοίξεως, με το ευωδιαστό αεράκι, την αξεπέραστην μελωδίαν των ύμνων, την χαράν και τα ευχαριστήρια προς την Θεοτόκον για την σωτηρίαν του ανθρώπου.
Είναι ο δεύτερος μήνας της Ανοίξεως, ανοίγουν τα πάντα, δένδρα, λουλούδια, καιρός. Το όνομά του προέρχεται από το λατινικό ρήμα «aperire», που σημαίνει ανοίγω. Φύσις και άνθρωποι αλλάζουν, προς το καλύτερον. Ευκαιρία να αλλάξουμε και εμείς πνευματικά. Στην αλλαγήν αυτήν, μας παρακινεί και η Αγία, που εορτάζομεν την 1ην Απριλίου..
Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, είναι μία από τις πιο εξαίρετες γυναικείες, ασκητικές μορφές. Επί 17έτη ζούσε μέσα στην αμαρτία, ακολουθώντας την οδόν της απωλείας, με τας πονηράς πράξεις της σαρκός.
Όπου και να πήγαινε, ζούσε την άσωτη και αμαρτωλή ζωή της, προκαλώντας τον όλεθρον και σε άλλες ψυχές. Το σώμα της με την αμαρτίαν παραδόθηκεν στην δουλείαν του άρχοντα του σκότους.
Από περιέργειαν μίαν ημέρα, πήγε με όλον τον κόσμον, στα Ιεροσόλυμα, για να παραβρεθεί στην Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού. Όταν όμως θέλησεν να εισέλθει στον Ναόν, μία αόρατος δύναμις την εμπόδιζεν.
Πληγώθηκεν η καρδιά της από την άσωτην ζωήν της. Ήλθεν εις εαυτόν, προσευχήθηκε, ζήτησε να εξιλεωθεί με την μετάνοια και υποσχέθηκεν στην Παναγίαν, ότι δεν θα μολύνει πλέον το σώμα της με πονηράς επιθυμίας και ηδονάς, όταν προσκυνήσει τον Τίμιον Σταυρόν.
Και όντως, ετήρησεν την υπόσχεσίν της. Μετά την προσευχήν πήγε πάλιν εις τον Ναόν και όταν αγκάλιασε τον Σταυρόν του Χριστού, πήρε αυτό το όπλο στα χέρια της και νίκησε. Κατάλαβε ότι η αμαρτία μετατρέπει τα σώματα, σε πτώματα.
Τότε άκουσε μία φωνή, από τον ουρανό, να της λέγει. Αφού περάσεις τον Ιορδάνην ποταμό, εκεί θα βρεις μεγάλην ανάπαυσιν. Επειδή η πορεία ήταν μεγάλη, πήρε το καράβι για να φτάσει στην μεγάλην έρημον του Ιορδάνου. Έμεινε εκεί σαράντα χρόνια, μόνη, με ελάχιστο φαγητό, χόρτα και λίγο ψωμί. Μετανόησεν, έκλαψεν, πόνεσεν, νήστεψεν, προσευχήθην. Ο Κύριος άκουσεν τους στεναγμούς της, τα δάκρυά της και δέχθηκεν την μετάνοιάν της. Κατά τον Υμνογράφον, ανεδείχθην «ολοφαής αστέρας εξ Αιγύπτου».
Εκεί την συνάντησε κάποιος ερημίτης, ο γέροντας Ζωσιμάς, στον οποίον διηγήθηκε όλον τον βίον της. Εξομολογήθηκε. Του ζήτησε τον επόμενον χρόνον να την περιμένει στην όχθην του Ιορδάνη, για να την κοινωνήσει. Πραγματικά ετήρησε την υπόσχεσίν του ο Ζωσιμάς, όταν όμως πήγε, την βρήκε νεκρή και με θλίψιν την έθαψεν. Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμην της, την 1ην Απριλίου και την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, ως παράδειγμα για την αρετή, της μετανοίας της και τους πολύτιμους καρπούς της.
Δ΄ ΣΤΑΣΙΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ
Αύριον 1η Απριλίου, ψάλλεται η τελευταία στάσις του Ακαθίστου Ύμνου, ένας ύμνος της Σαρκώσεως του Λόγου του Θεού. Ο ποιητής σε ολόκληρον του Ύμνον, ασχολείται με την ενανθρώπισιν του Κυρίου, την σωτηρίαν των ανθρώπων, το παγκόσμιον δώρον της φιλανθρωπίας Του, την άσπορον κύησιν, την θεότητα, την ανθρωπότητα του Χριστού, την ακεραιότητα των δύο φύσεων, την θέωσιν του ανθρώπου και τελειώνει με τη επίκλησιν στην Θεοτόκον:
«Ω! πανύμνητε Μήτερ…»
Τείχος έγινες Εσύ, για να προστατεύεις τους πιστούς,
Ύμνος κανένας δεν αρκεί, για να υμνήσει τον Υιόν Σου, τον Σαρκωθέντα Βασιλέα.
Φωτοδόχος λαμπάδα έγινες, για να οδηγείς τους ανθρώπους στην θεογνωσία».
Χάριν έδωσεν ο Χριστός στον μετανοούντα άνθρωπον.
Ψάλλομεν Εσένα, ως έμψυχον Ναόν:
«Ω! πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα των πάντων Αγίων αγιώτατον Λόγον…»
Αγαπητοί μου Αναγνώστες, η Παναγία μητέρα μας, δια την ημών σωτηρίαν, συμβίβασε τα ασυμβίβαστα, δηλαδή την παρθενίαν με την τεκνογονίαν. Ας Την υμνήσομεν με τον χαιρετισμόν του Αρχαγγέλου: «Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε».
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Μαρία Τσακανίκα