Μικέλης Αντώνιος

Ο γυρισμός και το φευγιό

Ο ήλιος εβασίλεψε και χάνεται στη Δύση,

κι απλώνει το ροδόχρωμα να μας παρηγορήσει,

να μας χαρίσει ομορφιά στον νου μας για να φέρει,

κάποια παλιά ανάμνηση απ’ το δικό μας ταίρι.

 

Και μιας αγάπης θύμησες, της νιότης αυταπάτη,

στης Φρεατίδος τα νερά με την δροσιά του μπάτη,

που γρήγορα τις έσβησε το πέρασμα του χρόνου,

τις σκέπασε ο χωρισμός η συντροφιά του πόνου.

 

Μου έσβησαν τα όνειρα κι εγώ για την τιμή της,

γυρνώ παντού ταξιδευτής τού πόντου ερημίτης.

Μόνος σε άγριες ξενιτιές μόνος σε κάποια άκρη,

το σμίξιμο και το φευγιό πάντα μαζί με δάκρυ.

 

Σαν πλέκω όνειρα χαράς για να ’ρθουνε γυρεύω,

στον δρόμο τούτο της ζωής μερόνυχτα παλεύω,

και τις νεράιδες του γιαλού μην τύχει και χαλάσουν,

όταν τα χέρια τ’ όραμα απλώνονται να πιάσουν.

 

Ο γυρισμός και το φευγιό ρίζες βαθιές απλώνουν,

και με βαρύ καρκίνωμα τα στήθη μου πληγώνουν.

Μου τρών’ τη νιότη, τη ζωή, τα άγρια τα πελάγη,

και χάνεται ο λογισμός στου χάους την αρπάγη.

 

Στο σμίξιμο και στο φευγιό δάκρυα καυτά ποτίζουν

το πρόσωπο, μα την καρδιά με πόνο τη γεμίζουν,

τα χείλη τρέμουν κι η φωνή, πνίγετ’ από τα ρίγη,

φουρτούνα, δάκρυ, μοναξιά, τους ναυτικούς τυλίγει.

 

Αντώνιος Μικέλης

Απονομή ΑΡΙΣΤΕΙΟΥ

από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων

στον Διεθνή Ποιητικό Διαγωνισμό το 2020.