Γκουτζαμάνη Μαρία

Ακατέργαστο Αύριο

 

Αγκαλιάζω την ψυχή μου,

παρηγορώ τα υγρά μου όνειρα,

ορφανά μιας γεύσης φιλιού

ξεχασμένης απ’ το χρόνο.

Κυβερνήτης αδίστακτος η λογική

ενοχοποιεί το συναίσθημα

που προκλητικά αναδύεται

σε κάθε εξέγερση για δικαίωση.

Ντυμένη στο πορφυρό…

νύφη μιας άλλης οντότητας,

εκεί που η φαντασία θεοποιεί

το πάθος, η πραγματικότητα

απαγχονίζει το είναι μου…

οι μνήμες αιματοβαμμένα

σκηνικά του χθες.

Βυθισμένα «γιατί» στον παφλασμό

των σκέψεων, που σφυροκοπούν

λυσσαλέα την ψυχή μου…

παρηγοριά  και νοσταλγία…

η μνήμη αδύναμη να διαγράψει

το παρελθόν, παροδικός

υπνωτιστής του πάθους.

Μια πορεία ακατέργαστου αύριο ξημερώνει…

 

Μαρία Γκουτζαμάνη