ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ…;

“Που είσαι εσύ;”

Έχει γίνει πολύ κοινότυπη στις μέρες μας σαν έκφραση. Κάτι σαν ένα είδος χαιρετισμού. Αντί για “καλημέρα”, “καλησπέρα”, μία ερώτηση. Που από συνήθεια απαντιέται και αυτή, κάτι σαν το “τι κάνεις;”… “καλά”… και μετά αναφέρει ο καθένας το τι του συμβαίνει εάν έχει χρόνο.

Χρόνος που τρέχει σαν νερό. Τόσο γρήγορα και με ορμή που κοντεύει να μας πνίξει. Εάν δεν έχει ήδη συμβεί. Τρέχουμε όλοι μαζί να προλάβουμε, ακριβώς τι, δεν ξέρω τελικά. Μάλλον την ίδια μας τη ζωή ή το χρόνο που μας μένει.

Ας τα πάρουμε όμως λίγο από την αρχή. Το πρωινό ξύπνημα απαραίτητο για όλες τις ηλικίες. Ακόμα και για τα μικρά παιδιά. Που το βρίσκουν ίσως σαν παιχνίδι στην αρχή. Πρέπει να προλάβω, να ετοιμαστώ, να τρέξω.

Πάντα ξύπναγαν αξημέρωτα, ακόμα όλοι οι μεγάλοι, γιατί είχαν πολλά να κάνουν με περισσότερο από μας κόπο. Μηχανές δεν υπήρχαν, οπότε η σωματική κόπωση ήταν σαφώς μεγαλύτερη.

Υπήρχε όμως μια άλλη αναστάτωση πρωινή. Μία πιο χαρούμενη ατμόσφαιρα… Με πιο στοιβαγμένα σπίτια από άτομα της οικογενείας και μία άλλη θαλπωρή. Δεν ήμασταν τόσο ευαίσθητοι, ούτε σε θορύβους, ούτε σε συμπεριφορές. Ένα πιο ομαδικό πνεύμα και μια άλλη προσμονή για τον πρώτο πρωινό καφέ. Καθένας είχε από κάτι άλλο να κάνει και να προσφέρει. Με την τιμητική τους να έχουν οι νοικοκυρές, που πάντα ήταν η κολώνα του σπιτιού.

Τώρα όμως εργάζονται. Όλοι. Με αμοιβή χρημάτων. Οπότε αλλάξανε μέσα στα χρόνια όλα. Συμπεριφορές και αξίες. Όσο πιο μεγάλο το πορτοφόλι, τόσο πιο ανώτεροι, νομίζουν, γίνονταν σαν άνθρωποι. Έτσι μάθαμε να δίνουμε προνόμια και τίτλους. Αυξάνεται και αυτό με το εισόδημα.

Όμως κάτι άλλο ξεκίνησα να πω… Ο χρόνος. Που πάντα λέγανε πως είναι χρήμα. Είναι όντως πολύτιμος. Το θέμα είναι τον αξιοποιούμε όπως πρέπει; Δίνουμε βάση σ αυτά που λέμε ‘σοβαρά’; Δίνουμε βάση στους ανθρώπους μας; Γιατί αυτά είναι τα θεμέλια μας. Και κατά κύριο λόγο δίνουμε βάση σε μας;

Την ερώτηση που μας γίνεται σαν χαιρετισμός, μήπως πρέπει να την πάρουμε λίγο πιο τοις μετρητοίς; Που είσαι εσύ; Που είμαι εγώ; Που πάμε και που βρισκόμαστε; Τρέχουμε σε όλες τις υποχρεώσεις. Είμαστε εντάξει σε όλους και εάν όχι γεμίζουμε ενοχές. “Δεν πρόλαβα. Συγνώμη!”

Σοβαρά;

Έχουμε κάνει απολογισμό στο τέλος της ημέρας; Έχουμε βάλει τις σκέψεις μας σε μια τάξη; Έχουμε ευχαριστήσει το βράδυ για τη δύσκολη μέρα που πέρασε; Με όποιο τρόπο θεωρούμε καλύτερο; Το τι καταφέραμε μέσα σ αυτές τις ώρες της ημέρας; Επαινέσαμε ποτέ τον εαυτό μας; Βρήκαμε το χρόνο;

Ξέρουμε που βρίσκεται το καθετί μέσα στο σπίτι μας. Ακόμα και με κλειστά τα μάτια. Άραγε μπορούμε να ξέρουμε τη θέση των άλλων στη ζωή μας, με την ίδια ευκολία; Μπορούμε να προσδιορίσουμε τη θέση που κατέχουμε εμείς στη ζωή των άλλων;

Συνήθως είναι δύσκολο και θέλει όχι ακριβώς προσπάθεια. Αλλά βλέποντας τα πράγματα λίγο πιο αποστασιοποιημένα. Με μια άλλη οπτική. Πιο παρατηρητική. Ακούγοντας και μη μιλώντας.

Βγαίνοντας από καταστάσεις, τα βλέπουμε όλα αλλιώς. Σταματάμε να παραπονιόμαστε, μόνο όταν ενεργούμε. Στη θεωρία, όλα είναι διαφορετικά.

Στην πράξη ξεκίνα να ζεις. Η δυσκολία μας είναι η «ανταμοιβή» μας. Εκεί φαίνονται όλα.

Είναι η αλήθεια μας που δεν χωράει αμφισβήτηση. Έχουμε ξεκάθαρα τη θέση μας. Τη θέση στη δική μας τη ζωή!

Καλή δύναμη! Καλή μας ημέρα!!

Σοφία Μπουρή