Κανατσέλης Γιάννης

Υπάρχουν και στις μέρες μας Άγιοι

Σε λίγες μέρες ξεκινήσουμε και φέτος για το Άγιο Όρος. Αν και πηγαίνουμε κάθε χρόνο για πολλά χρόνια, αν και έχουν αλλάξει πολλά από την πρώτη φορά, το Άγιο Όρος εξακολουθεί να μένει μέσα μας ένας τόπος Ιερός, που αξίζει της προσοχής μας, όσες αλλαγές και αν γίνονται.

Κάθε χρόνο, στις αρχές Μαΐου, συγκεντρωνόμαστε και με περισσή ευλάβεια φεύγουμε για τον Άθωνα, όπως λέγεται διαφορετικά το Άγιο Όρος. Στα πρώτα χρόνια, των προσκυνημάτων μας, είχαμε να επισκεφτούμε και τον Πατέρα Παΐσιο. Δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι δεν θα περνούσαμε από το κελάκι του για να πάρουμε την ευλογία του. Μόναζε κοντά στις Καρυές, την Πρωτεύουσα του Αγίου Όρους. Γύρω από το κελάκι του υπήρχε μια μικρή αυλή που την περιέκλειε ένα συρματόπλεγμα με μια αυτοσχέδια πορτίτσα. Έξω από αυτήν υπήρχε τρεχούμενο νερό καθώς και ένα μικρό ξύλο, δίκην τραπεζιού, όπου πάνω του υπήρχαν λουκούμια, μπισκότα, ζελέδες καραμέλες κλπ. Αντί για καρέκλες υπήρχαν δύο τάβλες στηριγμένες πάνω σε κομμένους κορμούς δένδρων.

Συνήθως η πορτίτσα του συρματοπλέγματος ήταν ανοιχτή και ο Πατέρας Παΐσιος ήταν έξω από το κελάκι με κάποιον προσκυνητή. Οι άλλοι προσκυνητές, εάν υπήρχαν, βρισκόντουσαν καμιά δεκαριά μέτρα πιο πέρα, κάτω από ένα δένδρο, καθισμένοι πάνω σε κορμούς δένδρων που έκαναν χρέη καθισμάτων. Τις περισσότερες φορές βέβαια οι προσκυνητές ήταν αρκετοί. Να σκεφτεί κανείς ότι εκατοντάδες άτομα επισκεπτόντουσαν καθημερινά τον Πατέρα Παΐσιο. Όσες φορές η πόρτα της αυλής ήταν κλειστή, περιμέναμε υπομονετικά δίπλα στο τρεχούμενο νερό, τρώγοντας και κανένα λουκούμι.

Δεν χορταίναμε να τον ακούμε. Για όλους είχε έναν καλό λόγο. Δεν μιλούσε ποτέ με παραβολές. Ήθελε να είναι ανθρώπινος και πολύ κοντά στον κόσμο που τον πλησίαζε. Χρησιμοποιούσε λόγια απλά και κατανοητά. Από όλα όσα ακούγαμε, καταλαβαίναμε ότι είχαμε να κάνουμε με έναν Άγιο. Έναν άνθρωπο που είχε αφήσει προ πολλού τον δρόμο της αμαρτίας και βρισκόταν κοντά στο Θεό. Αν και άρρωστος τα τελευταία χρόνια, κανείς δεν τον άκουσε να παραπονιέται ή να δείχνει ότι υπέφερε.

Θυμάμαι μια φορά που ρωτούσε έναν προσκυνητή. «Συ δεν είσαι που κατοικείς στην Ξάνθη, στον Πέμπτο όροφο;» και στην καταφατική απάντηση του προσκυνητή είχε προσθέσει, λες και μονολογούσε «Περνάω πολλές φορές. Σου φωνάζω μα δεν μ’ ακούς». Πολλά είναι τα θαύματά του, ακόμα και όταν ζούσε, με αποτέλεσμα όλοι οι Μοναχοί του Αγίου Όρους, καθώς και οι προσκυνητές να τον έχουν ανακηρύξει Άγιο εν ζωή, στις καρδιές τους.

Είναι γεγονός πως αυτή η έλλειψη του Πατέρα Παΐσιου δεν αναπληρώνεται. Όμως η μορφή του έχει παραμείνει μέσα μας και την αποζητούμε. Είναι και αυτό μέσα στα αξιοθαύμαστα που συμβαίνουν στο Όρος και αποδεικνύει ότι η εποχή μας, όσο υλιστική και αν είναι, αναδεικνύει ακόμα Αγίους. Τίποτα δεν είναι στείρο, ακόμα και στο πιο άνυδρο μέρος μπορεί να φυτρώσει φυτό και να ανθίσει.

Μου κάνει εντύπωση, κάθισα να γράψω δυό λόγια για το Άγιο Όρος και το χέρι μου άρχισε να γράφει μια μικρή μαρτυρία για τον Πατέρα Παΐσιο. Πάνω από 30 άτομα θα είναι φέτος η συντροφιά μας, και όπως κάθε χρόνο όλα θα έρθουν ευνοϊκά. Αξίζει πάντα μια επίσκεψη – προσκύνημα από τον οποιοδήποτε. Στα πρόσωπα των Μοναχών του Αγίου Όρους, πάντα θα υπάρχει εκείνο το Θείο φως, που τους κάνει να ξεχωρίζουν από όλους εμάς τους λεγόμενους κοσμικούς.

Γιάννης Κανατσέλης