Κατσικάδη Νίκη Μιχαήλ

Μπαλάντα

Μες στη Μαγιάτικη αχλή, μαβιά δροσοσταλίδα

σ’ αυτού του κόσμου τα στενά, περιδιαβαίνω μόνη

λυγμός έγινε τ’ άστρο μου και η λύπη μου πυξίδα,

στα τρίστρατα του χαλασμού της νύχτας που σιμώνει.

Λόγια της πέτρινης σιωπής και ποιος καιρός να στέρξει,

στης αρνησιάς τ’ αγνάντεμα σ’ έψαξα, μα δε σ’ είδα

στο σάλαγο της μοναξιάς, λίγο προτού να φέξει.

Άχραντη κι Άδυτη μορφή, μνήμης πικρής σελίδα.

 

Στων κέδρων το κυμάτισμα πλανήθηκες και πάλι,

τριγύρω σου, γκρίζες ψυχές αθώους παραδίνουν,

μόνος εσύ στο δειλινό κι όχλος πολύς οι άλλοι,

Πιλάτοι μες την τύψη τους, που το κεφάλι κλίνουν.

Οι λυτρωτές σταυρώνονται στης γης το χοροστάσι,

από των αργυρώνητων την άδικη σφραγίδα,

που σαν τυφώνας σάρωσε του Μάη το γιορτάσι.

Άχραντη κι Άδυτη μορφή, μνήμης πικρής σελίδα.

 

Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη

Από την ποιητική συλλογή

«Η Έβδομη Πτήση»