Ελεύθερη άποψη.Το κελί της προφυλακισμένης μητέρας…
«Κύριε, Πότε σε είδομεν πεινωντα, ή διψώντα, ή ξένον, ή γυμνόν ή ασθενή ή εν φυλακή και ου διηκονησαμεν σοι;» (ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ, κεφ. 25: 31-46 )
Σε κάποια ανάρτηση του διαδικτύου, παρουσίασαν το «μονόκλινο» κελί της φυλακής, όπου «φιλοξενείται» η μητέρα από την Πάτρα, που κατηγορείται ως ύποπτη, για το θάνατο της θυγατέρας της.
Το «μονόκλινο» κελί, στις φυλακές Κορυδαλλού, όπως αναφέρεται αποτελεί ένα είδος προνομιακής μεταχείρισης, που απευθύνεται και σε κρατούμενους, για τους οποίους υπάρχει υποψία ότι πιθανόν να υποστούν επιθέσεις από συγκρατουμένους.
Η φωτογραφία, παρουσιάζει ένα σκουριασμένο σιδερένιο κρεβάτι με κάτι πανάθλιες κουβέρτες, πάνω σε ένα πάτωμα από μωσαϊκό, δεδομένου ότι το περίφημο αυτό σωφρονιστικό ίδρυμα του Κορυδαλλού, κατασκευάσθηκε το 1960, με δυνατότητα εγκατάστασης 600 τροφίμων. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, έγινε η προσθήκη του γυναικείου τμήματος των φυλακών, του νοσοκομείου και ψυχιατρικού τμήματος αυτών. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε, ότι όλα τα κελιά, θα ήταν ατομικά.
Η σημερινή απελπιστική κατάσταση, στις Φυλακές Κορυδαλλού, ξεπερνά κάθε ζωηρή φαντασία.
Αρχικά, υφίσταται ανισότητα, μεταξύ των κρατουμένων, αναλόγως της οικονομικής κατάστασης εκάστου.
Δεν υπάρχουν ικανοποιητικές εγκαταστάσεις υγιεινής, λουτήρες και πλυντήρια, με προδιαγραφές ασφαλείας και προάσπισης της δημόσιας υγείας. Το κτήριο μαστίζεται από αφιλόξενα έντομα, όπως κοριοί και λοιπά, αλλά και εξαιρετικά μεταδοτικές δερματικές νόσους όπως η ψώρα, που μεταφέρονται από νέους «ενοίκους» οι οποίοι κουβαλούν μαζί τους, όλη τους την προίκα, ιδιαίτερα όταν προέρχονται από χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα.
Όπως όλα στην Ελλάδα επικρατεί προχειρότητα και ακαταστασία, δίχως έλεγχο ποιότητας.
Διαχείριση ποιότητας, δεν υφίσταται και ούτε λόγος για standards διαδικασιών με πρωτόκολλα εισόδου κι εξόδου από το ίδρυμα σωφρονισμού, που πλέον προκειμένου να καθαρισθεί, πρέπει να ξαναχτισθεί από την αρχή, αφού προηγουμένως ισοπεδωθεί.
Το ίδρυμα δημιουργήθηκε στην περιοχή του Κορυδαλλού, όταν, στις αρχές του 1960, ήταν αραιοκατοικημένη. Σήμερα, το ρυμοτομικό σχέδιο της περιοχής, έχει αλλάξει δραματικά και οι φυλακές αποτελούν ξένο σώμα ανάμεσα σε πλήθος κατοικιών.
Παρά τούτα, θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας χώρος στον προαύλιο χώρο, όπου οι κρατούμενοι, προ της εισόδου εις το «ευαγές» ίδρυμα, να ελέγχονται για μεταδοτικά νοσήματα και παράσιτα, να αφήνουν όλα τα αντικείμενα και ενδύματα τους, τα οποία στη συνέχεια να αποστειρώνονται. Όλα αυτά, προ της εισόδου στο κυρίως κτίριο. Με τον τρόπο αυτό, δεν θα υπήρχε μετάδοση ασθενειών, εντόμων και παρασίτων εντός του χώρου των φυλακών και δεν θα κινδύνευε η υγεία του προσωπικού, που πολλές φορές μεταφέρει κοριούς και άλλα «παράσημα» από την εργασία στο σπίτι. Στο χώρο αυτό, που θα λειτουργεί υπό αυστηρές προϋποθέσεις υγιεινής, θα πρέπει να υπάρχουν καταιονιστήρες, επαγγελματικά πλυντήρια – στεγνωτήρια και κλίβανοι ρουχισμού.
Ακόμα και οι τούρκικες φυλακές, όπως τουλάχιστον παρουσιάζονται στα σήριαλ των ντόπιων ολιγαρχών, είναι σε καλύτερη κατάσταση, έχοντας ξεπεράσει προ πολλού την εποχή του εξπρές του μεσονυκτίου.
Η απουσία ελέγχου με ειδικές κάμερες και καταγραφικά, σε όλους τους χώρους των σωφρονιστικών ιδρυμάτων, επιτρέπει την αταξία, παραβατικότητα, αυτοδικία και κακοποίηση φυλακισμένων από συγκρατουμένους τους. Η τιμωρία των δραστών σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει δια νόμου να είναι μία και μόνη: Διπλασιασμός της αρχικής ποινής.
Οι φυλακές, πρέπει να λειτουργούν με θετικό για την κοινωνία πρόσημο, συνθήκες σωφρονισμού για τους τρόφιμους αλλά και ασφαλείας για το προσωπικό και τις γύρω περιοχές.
Οι τρόφιμοι, να μπορούν να εργάζονται αλλά όχι, σε εργασίες ευθύνης, μαγείρεμα, διανομή φαρμακευτικού υλικού, χημικών, επικίνδυνων καθαριστικών και εργαλείων.
Επίσης, θα πρέπει να προβλεφθεί σύστημα αποτροπής «πτήσεων» drones υπεράνω του κτηριακού συγκροτήματος και ελέγχου ελικοπτέρων και λοιπών μέσων κινηματογραφικών αποδράσεων, που εξευτελίζουν στην χώρα και αποθρασύνουν τους αμετανόητους τρόφιμους, για τους οποίους, η εργασία, επιμόρφωση και δημιουργική απασχόληση, υπό προϋποθέσεις και έλεγχο, αποτελούν το ωφελιμότερο μέσο σωφρονισμού.
Εν τέλει, η φωτογραφία, με το κελί της γυναίκας, που καθημερινά δικάζεται από τα κανάλια, δεν τιμά ούτε τη χώρα, ούτε το πολιτικό προσωπικό της, που θα έπρεπε πριν από κάθε θητεία του, να επισκέπτεται το χώρο των φυλακών, που είναι ο καθρέπτης της παραγωγικότητας του.