Ανεκτίμητη Αξία.

     «Όταν γίνεις και συ μεγάλη κοπέλα, θα έρθει το παλληκάρι σου και θα σε ζητήσει από τον μπαμπά σου. Και συ θα γίνεις μια όμορφη νυφούλα. Θα λάμπεις σαν πριγκίπισσα στο λευκό σου νυφικό. Θα είσαι μια καλή νοικοκυρά και θα του τα έχεις όλα όπως τα θέλει.  Και εσύ θα είσαι πολύ ευτυχισμένη. Σαν την Αννούλα. Βλέπεις;»  « Ναι γιαγιά Λιλίκα». «Έλα τώρα να μάθεις πως ζυμώνω τα μπιφτέκια».

Ακόμα την ακούω στα αυτιά μου. Τη θεία του πατέρα μου. Τη Μικρασιάτισσα. «Και τις γωνίες Σοφία! Και τις γωνίες! Εκεί φαίνεται πόσο καλή νοικοκυρά είσαι.» Οι γωνίες! Θεός σχωρέστη!  Πολύ έντονη προσωπικότητα. Άφησε για πάντα τη σφραγίδα της.

«Η ώρα η καλή!  Με το καλό. Άντε και καλούς απογόνους!» Πολύ συγκεκριμένες ευχές. Έτσι μεγαλώσαμε. Έτσι μετρούσαν τις ευτυχίες τους. Τις στιγμές τους. Όλα γύρω από το θεσμό του γάμου. Το να προετοιμάζουν τα κορίτσια τους για τα μεγάλα γεγονότα. Για να προσφέρουν απλόχερα και να περιμένουν τις χαρές τους. Αυτές που τους ταιριάζουν. Αυτές που τους αξίζουν.

Πόσο αλήθεια είναι όλο αυτό; Ποια είναι η ώρα η καλή; Ποια η στιγμή μας και ποια η αξία μας; Ποιός είναι αυτός που ξέρει; Ποιός είναι ο εκτιμητής; Ο ειδικός; Και σε ποιους ταιριάζει το ίδιο μοτίβο ζωής; Είναι η εποχή; Είναι η μόδα; Οι διαθέσεις;  Ή κουμπώνουν όλα σε όλους;

« Θα έρθει και σένα η ώρα σου!» Σαν απειλή ακούγεται. Πολύ τρομακτική ευχή. Ακόμη και το ρούχο δεν ταιριάζει σ’ όλους. Αυτός ο καναπές για να αγοραστεί πρέπει να δεις αν χωράει. Στα μέτρα σου. Στο σπίτι σου. Πόσο μάλλον στη ζωή σου.

Κάνε λίγη υπομονή. Θα γίνει και αυτό. Περίμενε. Όταν έρθει η ώρα…Για ποια ώρα τελικά; Ποια είναι η ώρα του καθενός; Και για τι ακριβώς μιλάμε; Κάθε άνθρωπος είναι εντελώς ξεχωριστός. Το αποτύπωμα του το δηλώνει άλλωστε. Ακόμα και αυτό που αφήνει στον άλλο σαν αύρα, σαν αίσθηση, σαν παρουσία…

Πόσο διαφορετικοί είμαστε και πόσους ρόλους μπορούμε να έχουμε. Ή ακόμα καλύτερα, πόσους ρόλους μπορούμε να αντέξουμε. Οι αντοχές μας, η υπομονή μας. Τα όρια μας. Πολύ διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα. Έχουν να κάνουν με το πώς μεγαλώσαμε. Με την ηλικία, τα βιώματα, τι πέρασε και τι του χαρίστηκε.

Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Τόσο ευφάνταστη που και ο καλύτερος σεναριογράφος δεν μπορεί να ξέρει το τέλος. Πάντα θα έρθει ένα γεγονός που θα ξεπεράσει το πιο πολύτιμο «ΜΑΣ».  Τον εαυτό μας. Εμάς τους ίδιους.

Γιατί πολύ απλά, η ζωή είναι ο καλύτερος συγγραφέας. Όλα λοιπόν είναι θέμα ώρας και στιγμής. Ας πούμε ένα  «Πρώτα Ο Θεός», και όλα μπορούν να λάμψουν. Να έχουν τελικά μια άλλη Αξία. Αυτή που θεωρεί ο καθένας ιδανική για τον ίδιο. Ανεκτίμητη!!

    Σοφία  Μπουρή