Μια εξαιρετική βραδυά με τον Σταύρο Ξαρχάκο
Καθόμουν στην σειρά εννέα, με τον Ηλία Ασβεστόπουλο, τον Πασχάλη και τον μάνατζερ Κώστα Αρβανίτη. Φίλοι παλιοί -εν μουσική- και καλοί, βρεθήκαμε, προσκεκλημένοι, στην συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς.
Κάποια στιγμή, σιγοψιθυρίζαμε “Τα τραίνα που φύγαν”, και είχαμε φτιάξει ένα όμορφο “τρίο”, καθώς ο αειθαλής δημιουργός, διηύθυνε την ορχήστρα με τον γνωστό -εξουθενωτικό- τρόπο, απολαμβάνοντας κάθε νότα και τονίζοντας κάθε σημείο, πότε απλώνοντας τα χέρια και πότε ιπτάμενος, με εκείνα τα μικρά άλματα στα “φινάλε”…
Τον Ξαρχάκο τον θαυμάζω από παιδί. Με άγγιζαν πάντα οι μελωδίες του, λάτρεψα τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίσθηκε το μπουζούκι, αυτό το υπέροχο όργανο, το οποίο η σημερινή ηλιθιότης τείνει να παραμερίσει από την ελληνική μουσική πραγματικότητα.
Θυμάμαι ακόμη εκείνον τον δίσκο, με τίτλο “Χρώματα”, που έφερε στο σπίτι ο μεγάλος μου αδελφός. Είχα μαγευτεί, από την δύναμη της μουσικής, καθώς ο Ξαρχάκος χρησιμοποιούσε μεγάλη ορχήστρα, βγάζοντας μπροστά τα μπουζούκια και τα πνευστά, αλλά και με εκρήξεις στα έγχορδα.
Μοναδική η ορχηστρική απόδοση της εισαγωγής του τραγουδιού “Αφού μιλάς για χωρισμό”. Αγάπησα επίσης πολύ τον τρόπο με τον οποίο χειρίσθηκε την μεγάλη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση, την μοναδική χροιά της Μοσχολιού αλλά και την τρυφερότητα του τροβαδούρου Σταμάτη Κόκοτα!
Με το που θα καθίσω στο πιάνο, με μια καλή συντροφιά, τα δάχτυλα θα τρέξουν μόνα τους στην εισαγωγή από το “Ένα μεσημέρι”, εκείνο το υπέροχο τραγούδι που έγραψε σε ποίηση του μεγάλου δασκάλου μας Νίκου Γκάτσου, στο άλμπουμ υπό τον τίτλο “Στου Όθωνα τα χρόνια”. Κι ύστερα, θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί την “Άπονη ζωή”, την “Φτωχολογιά”, το “Άσπρη μέρα και για μας”, το τραγούδι που λάτρευε ο Τζώρτζης Αθανασιάδης και που το τραγουδούσαμε όποτε βρισκόμασταν σε δημοσιογραφική συντροφιά…
Έκλεισα, λοιπόν, τα μάτια, αδιαφόρησα για τους αφελείς, οι οποίοι, αντί να απολαύσουν την μουσική προσπαθούν να “γράψουν” στα κινητά τους την συναυλία, και αφέθηκα στην απόλαυση των “μουσικών διαμαντιών” του Ξαρχάκου, στην εκδήλωση που διοργάνωσε το “Κανάλι Ένα”, το Δημοτικό Ραδιόφωνο του Πειραιώς, το οποίο δημιούργησε ο (παρών προχθές) Ανδρέας Ανδριανόπουλος, με μια δυνατή ομάδα (Μάριος Νότας, Αλέξανδρος Βέλιος, Νίκος Χρυσαφόπουλος, Νίκος Χάλαρης, η ταπεινότης μου και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, αντιδήμαρχος Πολιτισμού τότε, με τον Ξαρχάκο να κατέχει την ίδια θέση στον Δήμο Αθηναίων, με δήμαρχο τον αλησμόνητο Μιλτιάδη Έβερτ…
Το “Κανάλι Ένα”, λοιπόν, στου οποίου την διεύθυνση βρέθηκα για δεκατέσσερα χρόνια, έκλεισε χθες τα 35 του χρόνια. Και παραμένει ένας ζωντανός οργανισμός (έπαινος στους δημάρχους που διατηρούν τα δημοτικά ραδιόφωνα, φωνές αδέσμευτες και με μουσικούς παραγωγούς χωρίς “λίστες” των εταιρειών) και συγχαρητήρια στην παρούσα διοίκηση, που είχε την ιδέα να καλέσει τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον οποίο συνόδευσε και η ορχήστρα νέων του Δημοτικού Ωδείου Πειραιώς με την επιμέλεια της Σταυρούλας Μέντη.
Ήταν μια εξαιρετική βραδυά, με τις φωνές της Ηρώς Σαΐα και του Ζαχαρία Καρούνη (έκπληξη) με την μουσική που μας λείπει, με τραγούδια και μελωδίες της εποχής κατά την οποία το ελληνικό τραγούδι απογειώθηκε χάρη στους μεγάλους δημιουργούς.
Και ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο “Ερμής της τσέπης”, όπως τον αποκαλούσαν τα κορίτσια της νιότης μας, θύμισε ότι η ποιότητα υπάρχει ακόμη. Ευχαριστούμε!
Δημήτρης Καπράνος