Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου η Σοφή στιχουργός

Γιατί βρε άνθρωπε κουτέ / δε φιλοσόφησες ποτέ / στη σύντομη ζωή σου, / παρά κλαις και μαραζώνεις / και το κέφι σου χαλάς, / ‘κει που πήγαν τόσοι άλλοι / και μικροί μα και μεγάλοι, / κάποτε κι εσύ θα πας.

Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι / στη γη που περπατήσαν; / Πού πήγανε τόσες ψυχές / που κλάψαν κι αγαπήσαν; / Γιατί βρε άνθρωπε, γιατί / να τη θολώνεις τη ζωή / με το πικρό σου κλάμα;

Κάποιο τρένο θα περάσει / απ’ τη ζωή μας βιαστικό, / τη βαλίτσα μας στο χέρι / κι ο Θεός μονάχα ξέρει / πού θα κάνουμε σταθμό.