Το Περιβάλλον είναι πολύτιμο και όταν δεν γιορτάζει!
Στις 5 Ιουνίου, γιορτάζουμε την παγκόσμια μέρα προστασίας του περιβάλλοντος. Μια πολύ ξεχωριστή γιορτή που μας αφορά όλους, είτε αγκαλιάζουμε το περιβάλλον με την αγάπη μας και το φροντίζουμε, είτε το καταστρέφουμε. Είμαστε πλέον τόσο στενά δεμένοι με την τύχη του που είναι, τουλάχιστον, εγκληματικό να μην δείχνουμε την απαραίτητη προσοχή και τον δέοντα σεβασμό σε ότι έχει να κάνει με την ίδια τη ζωή μας.
Κάθε μέρα ακούμε για καταδίκες βιομηχανιών που ρίχνουν τα απόβλητά τους, ανεπεξέργαστα και επικίνδυνα, πότε δω και πότε κει, και ανατριχιάσαμε από φρίκη. Άλλες εταιρίες και κυρίως ναυτιλιακές, συνηθίζουν να αποβάλλουν τα λύματα των καραβιών τους όπου βρουν, αδιαφορώντας για το δημόσιο συμφέρον και την υγεία των συνανθρώπων τους.
Φυσικά, προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι μόνο η αποφυγή της ρύπανσης και η θέσπιση νόμων που να τιμωρούν όλους όσοι προσπαθούν με την άλφα ή τη βήτα παρανομία να το υπονομεύουν. Το ότι, τα πετρέλαια και οι πίσσες που ρίχνονται στη θάλασσα, ρυπαίνουν δεν διαφωνεί κανείς. Όμως το ίδιο κολάσιμος είναι και αυτός που κόβει τα δένδρα για να κτίσει, ή αυτός που ψαρεύει παράνομα με παραγάδια, δίκτυα και δυναμίτες. Κάθε παράνομος με τον τρόπο του καταστρέφει το περιβάλλον. Όπως αυτός που καταπατεί ένα δάσος και μετά το τσιμεντώνει. Και το θέμα είναι ακριβώς εκεί. Αρκούν τα ευχολόγια και οι μεγάλες κουβέντες για να προστατευτεί το περιβάλλον; Και βασικά από ποιους να προστατευτεί; Από αυτούς που το μόνο που σκέφτονται είναι το χρήμα και το κέρδος;
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από την υπογραφή του πρωτοκόλλου του Κιότο; Πόσα κράτη το έχουν επικυρώσει; Τι μπορεί να σημαίνει μια συνθήκη που θα έκανε τον κόσμο καλύτερο, όταν δεν υπογράφεται από κανένα μεγάλο, ρυπογόνο κράτος; Όταν όλα αφήνονται στο έλεος του Θεού, είναι δυνατόν να πάει κάτι μπροστά; Και όμως κάτι πρέπει να γίνει. Το πρωτόκολλο του Κιότο είναι πλέον σε εφαρμογή, αλλά κανένας δεν το μετρά και τούτο γιατί δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε τους μεγάλους να μην μας σκοτώνουν με τους ρύπους και τις βρωμιές τους.
Όλοι οι μεγάλοι της γης, θα βγουν αυτές τις μέρες και θα χαιρετίσουν τη μεγάλη γιορτή. Θα πουν τα δικά τους, θα παινέψουν τους εαυτούς τους, θα ευχηθούν για πολλά και διάφορα, και μετά το πέσιμο της αυλαίας, θα σπεύσουν να συνεχίσουν τις πυρηνικές δοκιμές τους, τις αντιπυραυλικές ασπίδες τους, τα νέα χημικά όπλα τους, και όποιον πάρει ο χάρος. Έτσι είναι, αφού έτσι το θέλουν κάποιοι. Κυνηγάμε το μικροκατεργάρη, ή τον φουκαρά που δεν έβαλε φίλτρο στο φούρνο του και ρυπαίνει, αλλά αδυνατούμε να επιβάλουμε τη θέλησή μας και το νόμο στους εφοπλιστές που, ντουμανιάζουν τα λιμάνια μας με τους καπνούς από τις τζιμινιέρες τους. Δεν ξεχνάμε και τα εργοστάσια που όπως είπαμε ρίχνουν τα λύματά τους όπου βρουν.
Προχτές έμεινα έκθαμβος από την φαντασμαγορική δύση του ήλιου. Ήταν ένα φαινόμενο ανεπανάληπτο. Η θάλασσα ήταν τόσο γαλήνια, που νόμιζες πως κάποιο αόρατο χέρι την είχε ακινητοποιήσει, πως ήταν φτιαγμένη από κάτι στέρεο και σου ερχόταν η επιθυμία να περπατήσεις πάνω της, να τρέξεις να γελάσεις, να παίξεις. Ο ήλιος είχε γεμίσει τόσα χρώματα τον ορίζοντα που σίγουρα κανείς ζωγράφος δεν θα μπορούσε να αντιγράψει. Έπεφταν όλα αυτά τα χρώματα και τα αρώματα της φύσης πάνω στο νερό και γινόταν μια μαγεία. Έλεγες πως αυτά που έβλεπες ήταν όνειρο και όμως ζούσες τα ένιωθες. Και τι ήταν όλα αυτά; Τίποτα παραπάνω από το ίδιο το περιβάλλον που καλούμαστε να προστατεύσουμε, δυναμικά και όχι παθητικά. Η χαρά και η ομορφιά της ζωής, είναι όλα αυτά που μας χαρίζει το περιβάλλον, επειδή ακριβώς το αφήνουμε και αναπνέει.