ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Στις 24 Φεβρουαρίου, 2022, Η Ρωσία εισέβαλε στο έδαφος της Ουκρανίας με την δικαιολογία ότι ήθελε να προλάβει τα επιθετικά σχέδια εναντίον της, που σχεδίαζε η Ουκρανία και οι δυτικοί υποστηρικτές της.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είχε πιέσει για δυτικές εγγυήσεις που απέκλειαν την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και είχε λάβει αυτές τις εγγυήσεις. Όμως, από ότι φάνηκε αυτό δεν ήταν αρκετό. Τον ανησυχούσε επίσης και μια πιθανή συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με τη ευρωπαϊκή ένωση. Αυτό θα σήμαινε ότι η Ουκρανία θα του είχε ξεφύγει, όπως συνέβη και σε άλλες ανατολικές χώρες της Ευρώπης που πρόλαβαν και συνδέθηκαν με την ευρωπαϊκή ένωση.
Το 2014, σε μια προσπάθεια αποφυγής σύνδεσης της χώρας με την ευρωπαϊκή ένωση είχε πάλι εισβάλει στην Ουκρανία και είχε προσαρτήσει την χερσόνησο της Κριμαίας. Τότε ο Ρωσικός στρατός είχε υποστηριχτεί από μια αυτονομιστική εξέγερση. Στις μάχες που είχαν ακολουθήσει είχαν σκοτωθεί περισσότεροι από 14.000 άνθρωποι ενώ καταστράφηκε η ανατολική βιομηχανική ενδοχώρα της Ουκρανίας γνωστή ως λεκάνη του Ντονμπάς.
Σήμερα, μετά από οκτώ χρόνια ο ρωσικός στρατός εισέβαλε πάλι στην Ουκρανία. Η ηγεσία της Ρωσίας, μετά από ένα μήνα περίπου διάρκειας αυτού του παράλογου και απρόκλητου πόλεμου και της σκληρής αντίστασης του ουκρανικού λαού, κάτω από την απειλή πυρηνικού ολέθρου είχε συμφωνήσει να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για να διακοπούν οι εχθροπραξίες. Η συνάντηση των δύο χωρών είχε συμφωνηθεί να γίνει στην Τουρκία. Όμως
-2-
παρά τις διαπραγματεύσεις και τη συμφωνία να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και να αποχωρήσουν τα ρωσικά στρατεύματα από την χώρα, και παρά την εικόνα αποδιοργάνωσης του ρωσικού στρατού, στα πεδία των μαχών οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται μέχρι τώρα, ημέρα και νύχτα. Στοχεύονται σχολεία, νοσοκομεία, μαιευτήρια, αποθήκες, βιομηχανίες τροφίμων και όπλων και το πιο σοβαρό, σκοτώνεται άμαχος πληθυσμός ανεξαρτήτου ηλικίας.
Οι Ουκρανοί στρατιώτες σε κάθε πόλη που ανακαταλαμβάνουν από τους Ρώσους, βρίσκουν ομαδικούς τάφους αμάχων. Ότι βρίσκεται στο δρόμο των ρωσικών δυνάμεων καταστρέφεται, λεηλατείται ή κλέβεται.
Δημοσιογράφοι από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ μεταδίδουν την σκληρότητα του πολέμου ιδιαίτερα στις κοντινές πόλεις του Κιέβου, στις κοντινές πόλεις της Οδησσού, αλλά και στις πόλεις της Κριμαίας, στο Ιρπίν και στο Ντονμπάς, με αποκορύφωμα την καταστροφή και κατάληψη από Ρωσικές δυνάμεις του εργοστάσιο Αζοφσταλ στη Μαριούπολη, μέσα στο οποίο υπήρχαν χιλιάδες άμαχοι, υπερασπιστές της πόλης και τραυματίες.
Κατά την παράδοση των Ουκρανών πολεμιστών στα Ρωσικά στρατεύματα τους ανακοινώθηκε ότι θα μεταφερθούν σε Ρωσικό έδαφος για να δικαστούν για εγκλήματα πολέμου.
Για εγκλήματα πολέμου όμως κατηγορούν την Ρωσία η Ουκρανία, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη.
Το ΝΑΤΟ συνεδριάζει για βροχή απελάσεων ρώσων διπλωματών. Η διεθνής κοινότητα εξακολουθεί να εμφανίζεται μάλλον αμήχανη και αδύναμη, και προσπαθεί να βοηθήσει τον Ουκρανικό λαό με αποστολή
-3-
ανθρωπιστικής βοήθειας, όπλων και με την περίθαλψη των προσφύγων που καταφεύγουν στις δυτικές χώρες.
Σε αυτές τις στιγμές η Ρωσία, η οποία προμηθεύει με αέριο την Ευρώπη, σε μια προσπάθεια εκβιασμού, ζητά την πληρωμή του αερίου σε ρούβλια, αλλιώς απειλεί πως θα σταματήσει την παροχή αερίου.
Ανατρέχοντας στην ιστορία των δύο χωρών, αξίζει να λάβουμε σοβαρά υπόψη ότι οι σχέσεις Ρωσίας – Ουκρανίας δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα φιλικές. Ρώσοι και Ουκρανοί θεωρούν το κράτος των Ρως του Κιέβου του 9ου μ.χ. αιώνα ως ιστορικό τους πρόγονο.
Στο παρελθόν υπήρξαν πολλές προστριβές και συγκρούσεις μεταξύ τους. Όμως, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν πιστεύει στην ιστορική ενότητα μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών. Επιμένει ότι Ρώσοι και Ουκρανοί είναι ένας ενιαίος λαός και ότι το σημερινό ουκρανικό κράτος περιλαμβάνει «ιστορικά ιερά ρωσικά εδάφη».
Η ιστορία της περιοχής ξεκίνησε όταν τον 8ο αιώνα π.χ. Ίωνες Έλληνες από την Μίλητο ίδρυσαν πόλεις κοντά στις εκβολές των ποταμών Δνείπερου και Δνείστερου.
Τον 9ο μ.χ. αιώνα, δημιουργήθηκε στην περιοχή η Ηγεμονία των Ρως του Κιέβου. Ήταν μια μεσαιωνική πολιτική ομοσπονδία που αποτελείτο από Σλαβικούς πληθυσμούς και τους Ρως που κατάγονταν από τους Σκανδιναβούς Βίκινγκς.
Τον 11ο μ.χ. αιώνα άρχισε η κατάρρευση του Κράτους των Ρως του Κιέβου.
-4-
Το 1237 μ.χ. οι Μογγόλοι, οι Τατάροι δηλαδή, εισέβαλαν και κατάκτησαν την γή τους, δίνοντας την χαριστική βολή στο ετοιμοθάνατο κράτος. Η περιοχή κατακερματίστηκε σε Πριγκιπάτα, τα οποία τελικά εξελίχθησαν στα σύγχρονα κράτη της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Ρωσίας.
Σήμερα, Ρώσοι, Λευκορώσοι και Ουκρανοί θεωρούν το κράτος των Ρως του Κιέβου ως ιστορικό τους πρόγονο.
Στις αρχές του 20ου αιώνα η Ουκρανία είχε μεγάλη πρόοδο στην καλλιέργεια σιταριού, καλαμποκιού και ζαχαροτεύτλων για την δημιουργία ζάχαρης.
Η εξόρυξη μεταλλευμάτων και η ανάπτυξη της μεταλλουργικής βιομηχανίας, μετά το 1870, μετέτρεψαν την Ουκρανία στην πιο σημαντική βιομηχανική περιοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Ένα αξιόλογο ποσοστό του πληθυσμού ήταν Έλληνες οι οποίοι κατοικούσαν σε πόλεις στις οποίες είχαν δώσει ελληνικά ονόματα (Σεβαστούπολη, Χερσώνα, Οδησσός, Μαριούπολη κλπ.).
Επίσης οι Εβραίοι που είχαν εγκατασταθεί στην Ουκρανία στα τέλη του 16ου μ.χ. αιώνος, παρά τις σφαγές του 1648 –1649, αποτελούσαν σύμφωνα με την απογραφή του 1897 το 30% του πληθυσμού των πόλεων.
Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα άρχισε να αναπτύσσεται στην Ουκρανία η εθνική συνείδηση, καθώς οι διανοούμενοι της χώρας άρχισαν να μελετούν την ιστορία, τον λαϊκό πολιτισμό, την γλώσσα τους και άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα αντιστασιακά κινήματα εναντίον της εξουσίας του Τσάρου.
Το 1873 ιδρύθηκε στην Οδησσό η πρώτη «Ένωση Εργατών του Νότου της Ρωσίας».
-5-
Σαν αντίδραση η Μόσχα, απαγόρευσε με διάταγμα να ονομάζεται η περιοχή Ουκρανία και ονομάστηκε «Μικρή Ρωσία». Επίσης, απαγορεύτηκε να τυπώνονται Ουκρανικά βιβλία, η διδασκαλία της Ουκρανικής γλώσσας στα σχολεία και η χρήση της στην καθομιλουμένη.
Το 1905, μετά από επαναστατικό κίνημα των Ουκρανών, τους δόθηκαν κάποιες ελευθερίες που όμως ενδυνάμωσαν το ουκρανικό εθνικιστικό κίνημα, με αποτέλεσμα να επιβληθεί στην περιοχή βίαιος εκρωσισμός.
Τον Δεκέμβριο του 1918, στο Χάρκοβο, ανακη-ρύχτηκε η «Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας» και συνδέθηκε με στρατιωτική και πολιτική συμφωνία με τη Ρωσία.
Στις 29 Σεπτεμβρίου,1941, 35.000 εβραίοι, μαζί με Σοβιετικούς στρατιώτες και τσιγγάνους μεταφέρθηκαν στην χαράδρα του Μπάμπι Γιάρ όπου και εκτελέστηκαν από Γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Ο Στάλιν όμως, θεωρώντας ότι όλες οι εθνότητες που ζούσαν στην Κριμαία, πλην των Ρώσων, στήριξαν τους Γερμανούς, τιμώρησε τους Τατάρους της Κριμαίας εκτοπίζοντας τους μαζικά στην Κεντρική Ασία. Το 46%
των Τατάρων πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες. Λίγο καιρό αργότερα την ίδια τύχη είχαν όλοι οι Έλληνες και οι Αρμένιοι της περιοχής.
-6-
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα ανωτέρω καταλαβαίνουμε ότι οι λαοί της Ρωσίας και της Ουκρανίας συνδέονται με μια χιλιετή ιστορία. Έχουν ρίζες που ανάγονται στην Κιεβινή Ρωσία, ένα μεσαιωνικό κράτος με το Κίεβο ως πρωτεύουσα. Ένα κράτος που ένα τμήμα του εκτεινόταν στην περιοχή της Ουκρανίας και το υπόλοιπο στην Ευρωπαϊκή Ρωσία.
Όμως, από το 1991 και μετά, η Ουκρανία κέρδισε την ανεξαρτησία της καθώς η ΕΣΣΔ διαλύθηκε. Η χώρα είχε αποφασίσει να αποβάλει την ρωσική αυτοκρατορική κληρονομιά της και να αναπτύξει πιο στενούς δεσμούς με τη Δύση.
Δυστυχώς, οι εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών αυξήθηκαν και το 2014 έγινε μια φιλοδυτική επανάσταση. Τότε η Μόσχα προσάρτησε τη χερσόνησο της Κριμαίας και από τότε υποστήριξε και υποστηρίζει αυτονομιστές αντάρτες, σε μια σύγκρουση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το 2019 εκλέχτηκε πρόεδρος της Ουκρανίας ο φιλονατοϊκός Βολοντιμίρ Ζελένσκι με στόχο να βάλει η χώρα υποψηφιότητα για μέλος του ΝΑΤΟ έως το 2024 και συγχρόνως να υποβάλει αίτηση για ένταξη στην Ευρωπαϊκη Ένωση.
Αυτό το νέο εξόργισε τον Ρώσο πρόεδρο. «Προσπαθούν να ληστέψουν την Ρωσία» δήλωσε οργισμένος. Και συμπλήρωσε. «Η Δύση παίζει ένα επικίνδυνο πολιτικό παιγνίδι που στόχο έχει να χρησιμοποιήσει την Ουκρανία ως εφαλτήριο κατά της Ρωσίας». Θέλοντας να αποτρέψει την επέκταση της Ατλαντικής Συμμαχίας στην Ουκρανία, έχει ζητήσει επανειλημμένα «εγγυήσεις ασφαλείας» από το ΝΑΤΟ, που όμως δεν τον ικανοποίησαν.
-7-
Εξακολουθεί να κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι χρησιμοποιούν την Ουκρανία για να εξυπηρετήσουν δικούς τους γεωπολιτικούς στόχους, παίζουν πάνω στην ιστορική ενότητα Ρώσων και Ουκρανών και προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την Ρωσία. Ο Ρώσος πρόεδρος αναφέρει ότι Ρώσοι και Ουκρανοί είναι ένας ενιαίος λαός που μοιράζεται ένα κοινό ιστορικό λίκνο και ότι το σημερινό ουκρανικό κράτος περιλαμβάνει «ιστορικά ιερά ρωσικά εδάφη»
Πιστεύεται επίσης ότι ο Πούτιν θέλει να κερδίσει σεβασμό, επιδεικνύοντας στρατιωτική ισχύ, κάτι που θεωρείται από πολλούς μεγάλο λάθος.
Η αντίδραση των ΗΠΑ και της Ευρώπης ήταν να πάρει τιμωρητικά μέτρα. Εστίασαν Ρωσικές Τράπεζες ή άλλους κομβικούς κλάδους της οικονομίας, απέκλεισαν τις ρωσικές τράπεζες από το διεθνές σύστημα διατραπεζικών πληρωμών SWIFT. Επήραν επίσης άμεσα μέτρα εναντίον των ολιγαρχών που διατηρούν προνομιακές σχέσεις με το Κρεμλίνο. Τέλος, έβαλαν εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο.
Δυστυχώς όμως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν σταματά. Ένα μεγάλο μέρος της χώρας και ιδιαίτερα η Μαριούπολη έχει τελείως καταστραφεί. Αν κάποιος θέλει να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει πρέπει να ανατρέξει στην ιστορία των δύο χωρών και σε ένα άρθρο που δημοσίευσε ο Πρόεδρος Πούτιν, με τίτλο «Αναφορικά με την ιστορική ενότητα Ρώσων και Ουκρανών», όπου υποστηρίζει ότι η Ουκρανία αδίκως κληρονόμησε ιστορικά τμήματα της Ρωσίας κατά την πτώση της ΕΣΣΔ, και τώρα ετοιμάζεται να προσαρτήσει στη Ρωσία κατακτημένα εδάφη.
Οι Ουκρανοί από την πλευρά τους αγωνίζονται για την ελευθερία της πατρίδας τους, για τα ιδανικά τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους.
Πιστεύουν ότι ανέκαθεν, κατά τη διάρκεια της συνύπαρξής τους στην ρωσική αυτοκρατορία, υπήρχε χάσμα στις σχέσεις μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών και τονίζουν ότι καμιά σχέση δεν μπορεί να σφυρηλατηθεί μεταξύ τους με αυταρχικό τρόπο.
Σοφία Ησυχίδου