Στη Σταύρωση της Αλήθειας
Η Αλήθεια είναι Ανθρωπισμός, είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος, που ζει με τη θύμηση σύντομου χρονικού διαστήματος της όμορφης ζωής του. Όχι! Ποτέ η λογική της Αλήθειας δεν μπορεί να σταθεί στην άβυσσο του ακατανόητου. Η καρδιά κι η ψυχή μας είναι η λογική της Αλήθειας. Κι ο Ανθρωπισμός, στόχος της Τυραννίας.
Ψέμα η Αγάπη. Ψέμα η Φιλία. Κι ο Άνθρωπος σκλάβος των Παθών του, θέλει να μπει μες στις τραυματισμένες αξίες του. Μες στα σκοτωμένα ιδανικά του. Θέλει να τα περιθάλψει. Να τα αναστήσει. Να φτιάξει ένα χώρο Παραδεισένιο αήττητο. Αυτή η Αλήθεια που αρχίζει απ’ την Αυγή και φτάνει ως τις φωτιές του δειλινού είναι απαράδεκτη.
Θεωροί, μελετητές και αναγνώστες, θέλουν να ερευνήσουν το αχνό φώς της νύχτας, το σκοτάδι, το αδιέξοδο. Θέλουν να μάθουν γιατί η Αλήθεια Σταυρώνεται… Γιατί η αντινομία του Παραλόγου, επιβάλλεται χωρίς άλλη λέξη. Γιατί αυτό το λάθος;
Γιατί αυτό το Έγκλημα;
Αυτή η φάση της αντίθετης θεωρίας, αυτό το κομμάτι του Ανθρώπινου Είναι δεν μπορεί να καταλάβει, μόνο μας τυραννεί, εκ ύστερα σωριάζεται σε ερείπια. Αυτό ακριβώς το «μη ον» του Παρμενίδη και περιέχει την ασυνέχεια της ύλης του Δημόκριτου. Γι αυτό και παρ’ ότι χάνεται, ξαναγεννιέται και υπάρχει. Και ζει μες στην ανυπαρξία. Το «μη ον» δεν είναι δυνατόν ούτε να γίνει γνωστό ούτε να έχει έκφραση προφορικού λόγου. Το «μη ον» είναι ψέμα.
Όμως σε ότι αφορά την «ασυνέχεια της ύλης» θα αναφερθούμε στην ατομική θεωρία του Δημόκριτου.
Ότι δηλαδή, το Σύμπαν είναι Ύλη και Κενό.
Η Ύλη είναι άτομα. Η Ύλη βρίσκεται εντός του κενού και υπάρχει κενό ανάμεσά της. Το ίδιο θα πούμε και για τις ιδιότητές της. Ύλη, Μάζα, Βαρύτητα, Κίνηση, Ενέργεια, Ποιότητα, Ποσότητα, Μορφή, Σχήμα. Βέβαια η θεωρία αυτή πρεσβεύει ότι όπως υπάρχει «ασυνέχεια», πρέπει να υπάρχει και το αντίθετο. Δηλαδή η Συνέχεια. Όχι βέβαια της ύλης αλλά της Πνευματοϋλης: Ο ιδανικός Χώρος. Ο Προνομιούχος Τόπος, όπως ονομάζει τη συνέχεια της πνευματοΰλης, ο αείμνηστος και εκλεκτός Ερευνητής Γιώργος Κ. Παππάς.
Γράφει η Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη.
Λογοτέχνις – Μελετήτρια Φιλοσοφίας.