Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.Δυνατές και όμορφες μνήμες

νικολαρέας 2Επειδή είδα πως σας άρεσε πολύ η μικρή ανάρτηση που έκανα για τα ποδομακτρα, αποφάσισα να αρχίσω να σας γράφω για πράγματα, κτήρια, μνημεία, γεγονότα του παρελθόντος.

Η Αθήνα και ο Πειραιάς που διαβαίνω βουλιάζουν από αυτές τις μνήμες, περπατάμε δίπλα από σπουδαία μνημεία που ούτε αντιλαμβανόμαστε, από δρόμους και τοποθεσίες που έχουν γίνει αιματηρές μάχες ή άλλα γεγονότα, έχουμε παλιά αντικείμενα σπίτι που δεν ξέρουν οι νεότεροι την χρήση τους κτλ.

Σήμερα λοιπόν θα σας δείξω ένα δωμάτιο που δεν έλειπε από κανένα παλαιό κτήριο και βρισκότνικολαρέας 1αν είτε στο υπόγειο είτε στο δώμα της ταράτσας.

Ήταν το πλυσταριό και ήταν περισσότερο από απαραίτητο.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ηλεκτρικά πλυντήρια και αργότερα που υπήρχαν ήταν ακόμη πρωτόγονα.

Στην φωτογραφία βλέπετε το πλυσταριό που σώζεται όπως ακριβώς ήταν στην πολυκατοικία που στεγάζεται το διαμέρισμα της αείμνηστης μητέρας μου στο Κολωνάκι.

Η πολυκατοικία είναι του 1965, και διέθετε όλες τις ανέσεις και ανάγκες της τότε εποχής, όπως ασανσέρ υπηρεσίας για να ανεβοκατεβαίνουν οι “παραδουλεύτρες” όπως ονόμαζαν τότε τα κορίτσια που έρχονταν από την επαρχία να δουλέψουν στην Αθήνα. Οι πολυκατοικίες είχαν όλες θυρωρό μα και ρεσεψιόν στην είσοδο και πίσω έξοδο για τα σκουπίδια που κάθε απόγευμα ο θυρωρός από το ασανσέρ υπηρεσίας μάζευε τους κάδους σκουπιδιών από λευκοσίδερο και συγκέντρωνε στην βοηθητική έξοδο ώστε να τα αδειάσει το απορριμματοφορο του δήμου. (Δεν υπήρχαν σακούλες σκουπιδιών)

Έτσι λοιπόν τα κορίτσια κατέβαιναν στο πλυσταριό με τις λεκάνες τους γεμάτες ρούχα που έπλεναν στο χέρι στις τσιμεντένιες σκάφες. Στην συνέχεια ανέβαιναν με το βοηθητικό ασανσέρ στην ταράτσα που άπλωναν τα ρούχα η κάθε μία στο σύρμα που αντιστοιχούσε σε κάθε διαμέρισμα.

Τα διαμερίσματα δε, διέθεταν και “δωμάτιο υπηρεσίας” με wc, για χρήση της κάθε οικιακής βοηθού.

Με τα χρόνια και την τεχνολογική εξέλιξη, τα δωμάτια αυτά εγκαταλείφθηκαν, οι θυρωροί έφυγαν, όπως και οι “παραδουλεύτρες” που κατοικούσαν μαζί με την οικογένειά μέχρι τον γάμο τους.

Σε πολλές πολυκατοικίες της εποχής σώζεται ακόμα η ρεσεψιόν του θυρωρού με επιπλέον κουμπιά και τηλέφωνο συννενόησης με τα διαμερίσματα, μα στις περισσότερες τα έπιπλα αυτά τα έχουν πια διαλύσει. Θα προσπαθήσω να βρω κάτι ανάλογο να σας δείξω.

Σε παλιότερα κτήρια κατασκευασμένα πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπάρχουν και καταφύγια στο δεύτερο υπόγειο, θα βρω και θα σας τα φωτογραφίσω.

Πήρατε πιστεύω μια γεύση από το πρόσφατο παρελθόν μας.

Σάντι Νικολαρέας

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *