Η αθάνατη Μαρία Πολυδούρη

Μητέρα μου, πόσο φρικτὰ βαραίνει / ἡ μοίρα σου στὸ νεανικό μου στῆθος. / Όλοι μου οἱ πόνοι καταφεύγουν πλῆθος / γύρω στὴ θύμησή σου ποὺ πικραίνει.

Ἐμένα, ποὺ σὲ δέχτηκα εὐλογία / κ᾿ ἔγινα τὸ θαυμάσιο ὁμοίωμά σου, / ἂς μὲ δεχτῆ σὰ νἆμαι ἁμάρτημά σου / ἡ μνήμη σου, μαρτυρικὴ κι᾿ ἁγία.

Πάντα νομίζουμε πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές… Η χαρμολύπη μεγαλώνει όταν καμαρώνεις για μια υπέροχη μητέρα! Ανοίγει η πόρτα και σε αντικρίζω κάθε φορά, κάθε μέρα… λες και δεν είσαι κομμάτι μου…