Το παραμυθάκι της Φωνής

Το μεγάλο δένδρο

«Το φιλί είναι σαν να πίνεις αλατισμένο νερό! Πίνεις και η δίψα σου αυξάνεται!»

Αυτά έγραφε με κόκκινο μαρκαδόρο πάνω σένα λευκό πανί στηριγμένο με μια λεπτή μεσινέζα στη μέση του μεγάλου δέντρου.

«Πόσα φιλιά θα έχει δει να δίνονται στα 200 χρόνια ζωής του;» είπε ο σοφός παππούς.

«Βουβό όμως! Τσιμουδιά δεν έβγαλε τόσα χρόνια! Και πόσα θα έχουν δει τα ΄΄μάτια του΄΄ Πόσα θα έχουν ακούσει τα ΄΄αυτιά΄΄ του»!

΄΄Αχ. Φίλα με, σαλπάρω και χάνομαι. Κοίτα με, πετώ να σε βρώ. Στην καρδιά, τον πόνο να σβήσεις, εδώ΄΄ σιγοτραγούδησε η φίλη μου.

Μα… «Ένα φιλάκι είναι λίγο πολύ λίγο / Δύο φιλάκια είναι λίγα τι να πω / Τρία φιλάκια είναι λίγο πολύ λίγο / Δώσε μου τέσσερα αν θες να σ’ αγαπώ» της τραγούδησε ο σύζυγος γελαστά.

Έλα.. Δώσε μου ένα φιλί / Και ο κόσμος θα γυρίζει ως το πρωί / Ξανά μωρό μου. «Δώσε μου ένα φιλί» ξεκίνησε κι ένας άλλος φίλος να σιγοτραγουδά.

Και η φίλη του αμέσως ανταπάντησε τραγουδιστά:

«Μη μιλάς και φίλησε με / πιο κοντά σου κράτησε με / Μη μιλάς και φίλησε με / στο κορμί σου φόρεσε με!»

«Βρε παιδιά. Ένα φιλί ξαφνικά τη ζωή μου όλη αλλάζει / Ένα φιλί μου αρκεί αν είσαι εκεί / Ένα φιλί να μου δώσεις μ΄ έναν έρωτα να μοιάζει»

Έλεγε και μια κυρία χαρούμενη.

Δεν άντεξε ο παππούς και ξεκίνησε

«Πάνω στα χείλη σου μεθούν / δυο χείλη απελπισμένα / με τα φιλιά ψάχνουν να βρουν / τα χρόνια τα χαμένα!»

«Καλέ… Πες μου πού πάνε τα φιλιά / σαν γίνοντ’ άστρα και πουλιά / και πού πετάνε / ποιους να γεμίζουν ουρανούς / πες μου πού πάνε;»

Δύσκολη η απάντηση όμως

«Πάρε απ’ τους άλλους τα φιλιά / μα δώσε εμένα τα κλειδιά / μπαίνοντας στα μυστικά σου / να αλαφρώσει η καρδιά σου» του είπε γελώντας μια κυρία «χορατατζού».

«Μα με τα μικρόβια τι κάνουμε;» ρώτησε μια κοπελιά

«Όταν έχετε μόνιμο σύντροφο, τα μικρόβιά σας είναι κοινά μετά από κάποιο διάστημα» είπε γελαστά ο παππούς εδώ.

Αλλά… «Τα φιλιά τι να κρατήσουν / και τα χείλη τι να πουν / για τα χρόνια που θα φύγουν / σαν πουλιά και θα χαθούν!»

Μην το βάζετε κάτω παιδιά, η καρδιά ποτέ δε γερνά!

Ζωή Μπούζα