Λαουτάρης. Ι.Εμμανουήλ

Στις γειτονιές της θάλασσας

Στις γειτονιές της θάλασσας ο πελαργός μ’ αφήκε

κι ήταν κατακαλόκαιρο, και μεσημέρι αντάμα

ποιά αύρα μ’ υποδέχτηκε, ποια μοίρα να με βρήκε

ποιοί γλάροι να πρωτάκουσαν το μωρουδίσιο κλάμα.

Στις γειτονιές της θάλασσας, κινάνε χίλιοι δρόμοι,

νεράϊδες τα πλεούμενα, σύγνεφα τα πανιά,

δελφίνια, ιπτάμενοι ολανδοί, καπνιές και ταχυδρόμοι

κι όλα γίνονται όνειρο, σαν πέφτει η καταχνιά.

Στις γειτονιές της θάλασσας, όλα μοιάζουν με ψέμα,

πόσα να ακούσεις και να ιδείς, δεν έχουν τελειωμό,

κι αν το ψωμί οι εργάτες της το βγάζουνε με αίμα,

κάποια γοργόνα θα βρεθεί, να σβήσει τον καημό.

Στις γειτονιές της θάλασσας, μπολιάζομαι αλμύρα,

ταξιδεμός τα βράδυα μου ζωή τα πρωϊνά μου,

κι αν με προδώσουν και βρεθώ, δίχως στον ήλιο μοίρα,