Ψυχανεμίσματα…Καταντήσαμε θεατές της πτώσης μας
Φθάσαμε στις 20 Ιουλίου και η κίνηση πεθαμένη στα μαγαζιά εστίασης και καφετέριες στην παραλία, εμφανής η οικονομική στενότητα των νοικοκυριών. Καμία σχέση με άλλες χρονιές. Λίγος κόσμος και οι περισσότεροι κόβουν βόλτες πάνω κάτω χωρίς να καταλήγουν να καθίσουν κάπου. Όσο κι αν θέλουν να μας δείχνουν πληρότητες και παραδείσους διακοπών, όποιος έχει μάτια βλέπει τι συμβαίνει γύρω. Άνθρωποι που μέχρι χθες έπιναν κι έναν καφέ στην παραλία με το μπάνιο, τώρα ψάχνουν πού θα βρουν να στρώσουν την ψάθα κάτω και να αποφύγουν τον καφέ, πόσο μάλλον την ξαπλώστρα και ειδικά στις τιμές που ακούμε. Ο εσωτερικός τουρισμός εν ολίγοις παραπαίει. Συμβαίνει και κάτι ακόμα πέρα από την ακρίβεια και την ανέχεια και μου το θύμισε ένα νέο παιδί, ντιλιβεράς, σήμερα στην παραλία. Αυτά τα δύο χρόνια ήταν καταλυτικά για να ξεμάθει ο άλλος να βγαίνει έξω από το σπίτι. Συν το 10ρικο τουλάχιστον που πρέπει να χαλάσει, το σκέφτεται και μένει μέσα ή βγαίνει για λίγο περπάτημα. Οπότε τα μαγαζιά αν καλύψουν τα κενά τους με ξένους πάει καλά, αν και οι ξένοι έρχονται προγραμματισμένοι στο πού θα μείνουν και πού θα ξοδέψουν. Μακάρι ο Αύγουστος να καλύψει τα κενά των προηγούμενων μηνών.
Από φωτιές καθημερινό δελτίο, το συνηθίσαμε κι αυτό, το ακούμε σαν τα δελτία καιρού περνάει στις ειδήσεις και αυτό ήταν όλο. Το τι εκτάσεις κάηκαν οι πόσες περιουσίες χάθηκαν κατέληξε δευτερεύον ή ακόμα και τρίτη τέταρτη είδηση. Επιδημία πυρκαγιάς για να μην πω πανδημία. Αλήθεια, πώς και δεν είχαμε φωτιές το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων; Πώς το πετύχαμε τότε και σήμερα έχουμε ακόμα και 80 φωτιές ημερησίως; Κάτι κάναμε ίσως παραπάνω που από κει και μετά δεν το κάνουμε; Πάντως είναι θλιβερό περιοχές χάρμα οφθαλμού να καταλήγουν στάχτη και κρανίου τόπος, Και συνήθως μαθαίνουμε τις καταστροφές και τις ‘’εξαγγελίες’’ για στήριξη όπου χρειάζεται μετά από μία καταστροφή, ποτέ όμως δεν είχαμε πληροφόρηση για την τελική αποκατάσταση των ζημιωθέντων. Μένουμε με τις εντυπώσεις της ‘’στήριξης’’ που εξαγγέλθηκε, είτε υλοποιηθεί, είτε όχι!
Και όπως σωστά είχε πει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης: «Το δράμα είναι πως ό,τι ολέθριο γίνεται, αντί ν’ αποτελέσει ένα “κακό προηγούμενο προς αποφυγήν” καταντά μία άδεια για να γίνονται στο μέλλον χειρότερα!» Δυστυχώς μια μεγάλη αλήθεια που μαστίζει την εποχή μας. Οτιδήποτε κάνει κρότο ή θόρυβο τραβά την προσοχή και αποκτά χειροκροτητές και οπαδούς. Το θέμα είναι να τραβάς την προσοχή και τα βλέμματα χωρίς να κάνεις θόρυβο, επειδή αξίζεις, επειδή πράγματι εκπέμπεις κάτι… θόρυβο κάνουν οι τενεκέδες και μάλιστα οι άδειοι. Σήμερα το αυτί μας υποφέρει από θορύβους και κρότους. Μορφωνόμαστε επίσης καθημερινά με νέες λέξεις, νέα σλόγκαν, νέες ερμηνείες. Π.χ. ο ‘’εκτσογκλανισμός’’ μια νέα λέξη που μάθαμε την περασμένη εβδομάδα κι αυτή μέσα σε όλα όσα προάγουν την υψηλή θέση και υπόσταση των πραγμάτων και αυτών που τα χειρίζονται! Κι εμείς παραμένουμε θεατές χρόνια τώρα της πτώσης μας, ενώ ταυτόχρονα είμαστε οι πρωταγωνιστές του έργου υφιστάμενοι τις συνέπειες.
Και όπως είπε ο Αγ. Παΐσιος :Πρέπει να είμαστε αγωνιστές και όχι μόνο θαυμαστές ή επικριτές. Δεν ωφελεί να καθόμαστε αναπαυτικά στις πολυθρόνες μας, να τρώμε πασατέμπο και να χειροκροτούμε ή να επικρίνουμε χωρίς να αγωνιζόμαστε. Έτσι δεν γίνεται προκοπή.” Πόσο δίκιο είχε. Τώρα μάλιστα που έρχονται ζόρια πιο βαριά να δω τι θα κάνουμε.
Το κακό είναι πως ‘’Απελευθερωθήκαμε” από περιορισμούς και ηθικούς φραγμούς τάχα και καταλήξαμε στις σχέσεις του τίποτα, και κλειστήκαμε στη μοναξιά μας! Σχέσεις μιας χρήσης, γάμοι απλής συγκατοίκησης ή οικονομικών συμφερόντων, συγγένειες ξεχασμένες, ρόλοι μπερδεμένοι σε όλες τις φάσεις της ζωής μας! Και πάνω εκεί μας βρήκε το πρώτο βόλι χαμένους στο διάστημα και καθηλωμένους στον καναπέ ή την πολυθρόνα.
Νίκη Άννα Παπουλάκου.