Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Όλοι, μικροί μεγάλοι για την Εξοχή

 

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή μας τρελαίνουν με τις στατιστικές των διακοπών. Κάποιοι φαίνεται ότι έχουν βαλθεί να μας βγάλουν από τα ρούχα μας. 4 στους 10 από μας, τουτέστιν 40%, μαθαίνουμε, ότι δεν θα μπορέσουμε να πάμε για λίγες μέρες εξοχή. Κοιτάχτε διαφορά! Εμείς μιλάμε για εξοχή και οι στατιστικολόγοι μας λένε για διακοπές. Ποια η διαφορά; Στην Ελλάδα γνωρίζουμε καλά τη διαφορά που υπάρχει στις έννοιες διακοπές και εξοχή. Φυσικά ανέκαθεν προτιμούσαμε την εξοχή. Τώρα πως τα έχουν καταφέρει μερικοί και μας σπρώχνουν σε πολυδάπανες διακοπές, είναι άλλο πράγμα!

Πηγαίνω εξοχή, σημαίνει πάω κάπου που η έννοια της φύσης δεν είναι γράμμα νεκρό. Προχτές ακόμα καθόμουν στην παραλία γνωστού θερέτρου της Αθήνας και ευχαριστούσα το Θεό που μας έβαλε να κατοικήσουμε στον παράδεισο! Όχι δεν είναι υπερβολή! Παράδεισος είναι η Ελλάδα και ας λένε ότι θέλουν για την ακρίβεια οι ξένοι και οι διάφοροι καλοθελητές… Έβλεπα τις προάλλες μια μάνα να ταΐζει το παιδί της μετά το μπάνιο στη θάλασσα και μακάριζα τον ευτυχισμένο μπόμπιρα που έτρωγε με βουλιμία το φτωχικό φαγάκι του. Ξέρετε λίγες πατατούλες με κεφτεδάκια. Μπόλικο νεράκι, άφθονη θάλασσα, λαμπερό ήλιο και η αγκαλιά της μάνας. Θέλουμε τίποτα άλλο να αισθανθούμε βασιλικά και να αδιαφορούμε για τους πάντες και τα πάντα;

Τα λέω όλα αυτά για να δουν και τα μικρά σημερινά παιδιά ότι οι εποχές δεν αλλάζουν. Και γω όταν ήμουνα μικρός κάπως έτσι ζούσα. Με την κουβέρτα κάτω από τα δένδρα της παραλίας, και το φαγάκι από το σπίτι. Τι έχει αλλάξει από τότε; Ειλικρινά τίποτα. Οι εποχές και τα χρόνια περνούν αλλά οι άνθρωποι μένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι για πολλά εκατομμύρια χρόνια. Και ας λένε ότι θέλουν οι επιστήμονες. Και τα σημερινά παιδιά είναι κάπως πιο στερημένα από εμάς. Εμείς όλο και κάναμε τις σκανδαλιές μας. Σήμερα όλο μη και μη ακούς. Το σκάγαμε και λίγο από το σπίτι για να παίξουμε στο δρόμο. Όμως τα σημερινά παιδιά που να παίξουν; Τα αυτοκίνητα και η άσφαλτος είναι κίνδυνος θάνατος.

Θυμάστε, όχι πολύ παλιά. το θέμα της έκθεσης στις πανελλήνιες εξετάσεις των μαθητών του Λυκείου; Είχε να κάνει με τα αδέσποτα και λίγοι μαθητές γράψανε γι’ αυτά, αν και οι πόλεις είναι γεμάτες. Όμως πολλά παιδιά δεν έχουν δει στη ζωή τους αδέσποτο. Δεν έχουν δει καν σκύλο. Πάνε και έρχονται από το σχολείο με τη συνοδεία των γονιών τους ή των γιαγιάδων τους (ας είναι καλά και αυτές να μπορούν να προσφέρουν). Τι να σκεφτούν τώρα και πώς να αναπτύξουν τη σκέψη τους; Όμως πρέπει να τα συνηθίζουμε στη φύση και στην εξοχή. Να γνωρίζουν ότι τα περιβάλλει. Να μπορούμε και μεις να καθίσουμε απερίσπαστοι για ένα ουζάκι και να τα βλέπουμε ευτυχισμένα πάνω στην καυτή άμμο και τα λαμπερά βότσαλα.

Είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς το τι γίνεται στα χωριά και την ύπαιθρο. Μακριά δηλαδή από τις πόλεις. Εκεί βλέπουμε τον άνθρωπο να μεταμορφώνεται σε ένα διαφορετικό είδος. Όχι δεν μεταλλάσσεται, απλά γίνεται ανθρώπινος και ζει. Ζει πραγματικά γιατί το έχει ανάγκη. Ζει γιατί το θέλει και αυτό του αρκεί. Βλέπει κανείς τα παιδιά που πηγαίνουν στις κατασκηνώσεις. Αν τα ρωτήσεις γιατί τους αρέσουν και τι το διαφορετικό έχουν από την πόλη, δεν θα σου απαντήσουν. Θα σου χαμογελάσουν και θα συνεχίσουν να παίζουν. Έτσι είναι η ζωή, έτσι πηγαίνουμε μπροστά. Αυτή η ιδιαιτερότητα της φύσης μας δίνει το κουράγιο να την προσμένουμε για ένα ολόκληρο χρόνο μέχρι να ξανάρθει. Είναι αυτό που μας λείπει! Είναι η διαχρονικότητα της επιθυμίας του Έλληνα.

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *