Το παραμυθάκι της Φωνής..Ο ποντικός, ο αετός κι ο γλάρος
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας ποντικός σε χωράφι
Μαγικό. Με το που άνοιγε το πρωί τα μεγάλα μάτια του έλεγε ”καλημέρα ζωή”. Μετά ξεκινούσε ο αγώνας να βρει το καθημερινό του γεύμα.
Τον είδε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και τον έκανε τραγούδι.
Για ένα ποντίκι που ήτανε στα χώματα κρυμμένο / Ποτέ δεν είδε ουρανό και πάντα πεινασμένο / Όλος ο κόσμος μια σταλιά, μονάχα ένα χωράφι / Και όλες οι παρέες του, ένα μικρό σινάφι / Στο σώμα αταξίδευτο και στην ψυχή χαμένο / Μες την καρδιά του μοναχό και πάντα φοβισμένο / Κατέβηκε ένας αετός μια μέρα στο χωράφι / Η πείνα του αχόρταγη, το ράμφος του ξυράφι / Τον έπιασε τον ποντικό, του κόπηκε η μιλιά του / Και φύγαν προς τον ουρανό, τον πάει στη φωλιά του / Γυρίζει τότε ο ποντικός, κοιτάζει προς τα κάτω / Είδε βουνά και θάλασσα, τον κόσμο πιο γεμάτο / “Θεέ μου πόσα έχασα μ’ αυτούς που μπερδευόμουν / Ωραία είναι εδώ ψηλά, εγώ γιατί σερνόμουν; / Θέλω να μείνω πάντα εδώ, εδώ θέλω να ζήσω / Τώρα που είδα ουρανό, όλα θα τα ζητήσω ” / Τον κοίταξε ο αετός και του ‘πε θυμωμένα / “Αν σ’ ήθελε ο Θεός ψηλά, θα ήσουν σαν κι εμένα” / Κι ο ποντικός του απάντησε πως είναι θέμα πλάνης / Μ’ αγάπη κι ανοιχτή καρδιά, τον ουρανό τον φτάνεις!
Κάποιος άλλος μου είπε: «Δεν είναι έτσι»
Ένας γλάρος πετούσε πάνω από μια παραλία στη Μαύρη Θάλασσα, όταν είδε το ποντίκι. Πέταξε γρήγορα προς το τρωκτικό, και όταν πλησίασε κοντά το ρώτησε «Πού είναι τα φτερά σου;”
Ο ποντικός παρατήρησε ότι το ζώο που στεκόταν κοντά του, είχε δύο μεγάλα παράξενα πράγματα που ξεπροβάλλαν από το σώμα του.
“Θα πρέπει να υποφέρει από κάποια σοβαρή ασθένεια” σκέφτηκε το ποντίκι.
Ο γλάρος παρατήρησε ότι το ποντίκι κοίταζε με έκπληξη τα φτερά του και ψιθύρισε:
«Το καημένο! Μάλλον του επιτέθηκαν τέρατα, το άφησαν κουφό και επιπλέον λήστεψαν τα φτερά του».
Αισθανόμενος οίκτο ο γλάρος, πήρε το ποντίκι στο ράμφος του και πέταξε για μια βόλτα στον ουρανό.
“Σίγουρα θα χαρεί αφού θα ξυπνήσουν αναμνήσεις από τα παλιότερα χρόνια όταν μπορούσε να πετάξει” σκέφτηκε ο γλάρος ενώ πετούσε όλο και ψηλότερα.
Όταν τελείωσε τη βόλτα, άφησε προσεκτικά το ποντίκι πίσω στο έδαφος.
Για αρκετούς μήνες το ποντίκι ήταν πολύ στεναχωρημένο, αφού είχε πετάξει ψηλά στον ουρανό και είχε την ευκαιρία να δει έναν τεράστιο και όμορφο κόσμο.
Κι άλλοι λένε και λένε. Τελικά ένας άλλος ποντικός, κατεργάρης, πονηρός, τριγυρνούσε στου Ψυρρή κι έκλεβε όλο το τυρί και γέμισε εφτά πυθάρια. με τυριά και με ζυμάρια και στο ένα δύο τρία άνοιξε μια πιτσαρία!
Ζωή Μπούζα