Η ΠΙΚΡΑΓΓΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΚΟΡΑΗ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ..Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΛΑΖ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ
Εξακολουθεί να δροσίζει ευχάριστα τους Πειραιώτες, που παρά τις προειδοποιήσεις των ειδικών, δεν εγκαταλείπουν τα πάτρια και απολαμβάνουν τα μπανάκια τους επί δεκαετίες στο ίδιο μέρος, που κάποτε, πριν το «μπαζώσει» ο αείμνηστος Αριστείδης Σκυλίτσης, ήταν τελείως διαφορετικό. Ήταν μαγευτικό, όπως διηγούνται οι παλαιότεροι, που έφθαναν στη ταβέρνα ναυλώνοντας βαρκούλες από το Μικρολίμανο, η το Πασαλιμάνι, απολαμβάνοντας τη διαδρομή, γύρω από το νησάκι του Κουμουνδούρου.
Δίπλα στα βραχάκια, που κολυμπούσε ο κόσμος, μέχρι το 1968, υπήρχε η περίφημη ταβέρνα Σπηλιά του Παρασκευά, όπου τραγουδούσαν ο Μανώλης Χιώτης και η Μαίρη Λίντα. Η φήμη της Σπηλιάς ήταν τέτοια, που ακόμα και ο Αριστοτέλης Ωνάσης διασκέδασε εκεί μαζί με τον πρίγκηπα Ραινιέ, τη σύζυγο του πριγκίπισσα Γκραίης και την Μαρία Κάλλας, γράφοντας ένα από τα μεγαλύτερα κοσμικά γεγονότα της γλυκιάς μεταπολεμικής εποχής, όταν η Ελλάδα ξανάνθιζε…
Η ταβέρνα έκλεισε, το 1968, όταν όλη η περιοχή αναδιαμορφώθηκε στη σημερινή της μορφή, η οποία δυστυχώς κραυγάζει σήμερα, από εγκατάλειψη. Δεν αρκεί μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία, όταν δεν υπάρχει κεντρικός οργανωτικός σχεδιασμός με γούστο και φινέτσα. Ακόμα και όσοι θεωρούν το χώρο, σημείο έλξης λαϊκών ανθρώπων, που απολαμβάνουν λίγες στιγμές δροσιάς, καταφθάνοντας στοιβαγμένοι στο παλαιολιθικό τρόλεϊ, τεχνολογίας πρώτου παγκόσμιου πολέμου, την εποχή των υβριδικών, είναι απαράδεκτο, η περιοχή να μην φυλάσσεται επαρκώς και να αποτελεί στέγη και τουαλέτα αστέγων και ρομά δώδεκα μήνες το χρόνο. Έτσι αν εξαιρέσει κανείς την οσμή των «ούρων συν κάτι άλλο», που σε υποδέχεται σαν κατεβαίνεις την αφύλακτη σκάλα, στο ύψος της Ακτής Κουντουριώτη, η περιοχή είναι μαγευτική, προσφέρεται ακόμα για ανάπλαση και θα μπορούσε να αποφέρει σημαντικά έσοδα στο Δήμο αλλά και απασχόληση σε ανθρώπινο δυναμικό.
Επίσης, τα εγκαταλελειμμένα αρχοντικά, που υπάρχουν στην μεριά προς το Μικρολίμανο, ΠΡΕΠΕΙ να περιφραχθούν ΧΘΕΣ, διότι αποτελούν σημεία κινδύνου. Ας μην λησμονούμε την περίπτωση του Γάλλου χορευτή, που βρήκε τραγικό θάνατο, όταν έπεσε σε άδεια στέρνα και πέθανε από έλλειψη τροφής και νερού, παγιδευμένος, λίγα μόλις μέτρα απόστασης από κατοικίες και καταστήματα. Κάποιους μήνες μετά, παιδιά, που έπαιζαν (!) στις εγκαταλελειμμένες αυτές κατοικίες του προπερασμένου αιώνα, βρήκαν το σκελετό του άτυχου 27χρονου. Το τραγικότατο αυτό περιστατικό, δεν πρέπει να επαναληφθεί. Δεν νοείται να παραμένουν αφύλακτα τα ερείπια αυτά, που αποτελούν δημόσιο κίνδυνο.
Η περιοχή Βοτσαλάκια, δίνει ζωή στον Πειραιά και πρέπει να αναπτυχθεί περισσότερο, χάρη στην δημοτική αλλά και ιδιωτική πρωτοβουλία.
Και επειδή το καλό πρέπει και να λέγεται και να επαινείται, η τοποθέτηση ράμπας με ειδικό μηχανισμό και καρεκλάκι για άτομα με ειδικές ανάγκες, στην παραλία Βοτσαλάκια, είναι ένα σημαντικό βήμα, που μας εξέπληξε ευχάριστα.
ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΩΣ ΕΠΙΣΤΈΓΑΣΜΑ ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΒΙΑΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΕΓΩΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΑΘΡΑ ΠΡΟΤΥΠΑ
Ένα λυπηρό φαινόμενο, που απασχολεί συνεχώς την κοινή γνώμη, τα τελευταία χρόνια είναι οι δολοφονίες οικείων προσώπων. Συζύγων, συντρόφων, γονέων, παιδιών, συγγενών.
Η ανθρώπινη ζωή, προφανώς έχει γίνει φθηνότερη, τόσο, ώστε να φθάνομε σε σημεία κανιβαλισμού, τόσο εύκολα.
Οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης, μετά από τόσα χρόνια επίπλαστης ευμάρειας, όπου μη δικαιούχοι, θεωρούσαν ότι είχαν το δικαίωμα να επιβιώνουν ως δανεισμένοι κροίσοι, δημιούργησαν παραμέτρους εξάρτησης, ανάμεσα στα μέλη των οικογενειών.
Τι περισσότερο σύνηθες, από παιδιά κάποιας ηλικίας, που αντί να αρπάξουν ένα μεροκάματο, επιβιώνουν βασιλικά χάρη στο συνταξιούχο γονιό, ειδικότερα μάλιστα όταν εκείνος, κρατά τα ηνία της οικογενειακής περιουσίας, μέχρι βαθέως γήρατος;
Από τη μια ανώριμοι γονείς, που δεν άφησαν τα παιδιά τους να ενηλικιωθούν και να απογαλακτισθούν ασκώντας συνεχώς έλεγχο και από την άλλη, ανώριμα τέκνα, που βολεύτηκαν αναμένοντας την κληρονομιά του μακαρίτη, που ξέχασε ο Χάρος…
Η διάλυση της οικογένειας και των ισορροπιών της, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό, για τις ενδοοικογενειακές δολοφονίες. Ο σεβασμός στους (εγωιστές) γονείς εξέλιπε, όπως είναι φυσικό, εξίσου με την αγάπη του (κακομαθημένου)παιδιού προς τον γεννήτορά του, που τον έφερε στον κόσμο. Η κοινωνική εξαθλίωση του υπερτροφικού ΕΓΩ και από τις δύο πλευρές, οδήγησε σε στρεβλά πρότυπα. Από τη μια ο γονιός, που θεωρεί την υποχρέωση προς τα παιδιά του πάρεργο και δεν εκπληρώνει το χρέος του προς αυτά, με πρόσχημα τις δικές του ανάγκες και ΜΟΝΟΝ αυτές.
Από την άλλη, ο ανώριμος γιός ή κόρη, που περιμένει από τον ηλικιωμένο, να του παρέχει συνεχώς, δίχως να απεξαρτάται.
Κοινός παρανομαστής όλων, μια γηρασμένη κοινωνία όπου ηλικιωμένοι και παιδιά «πασάρονται» σε πάρκινγκ ψυχών, ώστε κανείς από εμάς, να μην τους δώσει το πιο πολύτιμο, που διαθέτει: Το χρόνο του. Διότι αγάπη, δεν υπάρχει, όταν δεν μου δίνεις το χρόνο σου.
Υστερικές γυναίκες μόνες, που θεωρούν ότι η προσωπική τους ικανοποίηση, είναι υπεράνω των αγγέλων, που έφεραν στον κόσμο και θεωρούν τα παιδιά τους εμπόδια, ή δεν τεκνοποιούν παριστάνοντας την Μαρία Κιουρί της επιστήμης. Λησμονούν ότι, η Κιουρί, υπήρξε ευτυχισμένη σύζυγος και προ πάντων μητέρα…
Συλλογή άχρηστων πτυχίων και ζωές πεταμένες στα σκουπίδια, μέσα από αμφίβολες καριέρες και πρόσκαιρες απολαύσεις, είναι παράμετροι, που δεν οδηγούν στην ευτυχία, αλλά όταν κάποτε έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, σε νευρώσεις, ψυχολογική αστάθεια, εκρήξεις, ακόμα και βία.
Μοναχικοί άνδρες, προσκολλημένοι σε οικεία πρόσωπα, γονείς, μητέρες, πρώην συντρόφους, έμαθαν να μην αναζητούν δημιουργική διέξοδο, πλην της εμμονής στο παρελθόν.
Όλοι αυτοί, αυτοεγκλωβίζονται μέσα στα σαθρά πρότυπα της τεχνητής ηλίθιας ευμάρειας της εποχής μας και δυστυχούν.
Ο ανώριμος όμως, συνήθως ψάχνει στο περιβάλλον του, το θύμα, στο οποίο θα χρεώσει την αποτυχία, που δεν χρεώνει στον εαυτό του, επειδή τον έμαθαν ότι η ζωή του χρωστά, ο γονιός του χρωστά, η κοινωνία του χρωστά… να είναι ο πρώτος δίχως ουδεμία προσπάθεια.
Και από εκεί, ξεκινά η βίαιη συμπεριφορά, που δυστυχώς μπορεί να φθάσει έως και το έγκλημα.
Εδώ εστιάζεται η ευθύνη της Πολιτείας και των ΜΜΕ, που δεν προτείνουν, ούτε διδάσκουν διαχρονικά επιτυχημένα πρότυπα ευτυχίας, όπως εκείνο της παλαιάς καλής οικογένειας, με το σεβασμό και κυρίως τους ΔΙΑΚΡΙΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ, όπου καθένα μέλος, απολάμβανε αγάπης, σεβασμού και κυρίως χρόνου και φροντίδας, από όλους.
Όταν η Πολιτεία, διδάσκει τη στρέβλωση, τότε η εγκληματικότητα αυξάνεται.
Μακάρι να υπήρχαν σωστές στατιστικές στην Ελλάδα, ώστε να αποτυπώναμε και αντίστοιχο μαθηματικό τύπο…
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός