Ησυχίδου Σοφία

Το Σπιτάκι στην Ακροθαλασσιά

Το σπιτάκι μια μπουκιά, πλάι στην ακροθαλασσιά,

πιο πολύ θυμίζει γλάρο, όχι μέγαρο μεγάλο.

Τ’ ακριβό το μυστικό του η ευτυχία των δικών του.

Άνθρωποι απλοί δεμένοι, μεσ’ στο σπίτι αγαπημένοι.

 

Με παιδιά φίλους και εγγόνια, και της εξοχής τα αηδόνια.

Γύρω του δέντρα και θάμνοι,

βοτσαλάκια και γαρίδες,

Κοχλιδάκια, καραβίδες.

 

Το χαϊδεύουν σαν μωρό τους, το λατρεύουν σαν παιδί τους

και του δίνουν την πνοή τους.

Ζει και αυτό ευτυχισμένο

και όχι απομονωμένο.

 

Είναι δειλινό γλυκό,

καλοκαίρι μαγεμένο

Μα εγώ για να χαρώ,

θέλω αγάπη ν’ αγναντεύω.

 

Θεέ μου, ο ήλιος πως βουτά,

Πυρωμένο πορτοκάλι,

στα θαλασσινά νερά!

 

Ένα κότερο χαμένο στη μαγεία του δειλινού

στέκεται αναστατωμένο.

Ένα βότσαλο στην άμμο το κοιτά εκστατικό

Είναι θαύμα πως γεμίζει η θάλασσα μόνο μ’ αυτό!

 

Όλη αυτή την ομορφιά αγναντεύω μαγεμένη

Στην μικρή μου την βεράντα, στη σεζλογκ μου ξαπλωμένη.

Η ψυχή μου αγαλλιάζει, μα λυπάμαι τις ψυχούλες

Των μοναχικών ανθρώπων.

 

Μες της μοναξιάς τον βάλτο,

Ζητιανεύουν λίγο χάδι και ανταπόκριση καμιά

Αναπτύσσουνε κακίες, ψάχνουν να βρουν ευκαιρίες,

λίγη αγάπη και στοργή μα χωρίς ανταμοιβή.

 

Είναι έκπληξη μεγάλη, η μπουκίτσα το σπιτάκι,

Νάναι τρισευτυχισμένο,

ενώ ανθρώπινες ψυχές

ταξιδεύουν μοναχές.

 

Σοφία Ησυχίδου

Καλοκαίρι 1982