Αιώνιος ο Κωνσταντίνος Καβάφης
Θά ‘θελα αυτήν την μνήμη να την πω… / Μα έτσι εσβύσθη πια… σαν τίποτε δεν απομένει / γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.
Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί… / Εκείνη του Αυγούστου – Αύγουστος ήταν; – η βραδιά… / Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια∙ήσαν, θαρρώ, μαβιά… / Α ναί, μαβιά∙ένα σαπφείρινο μαβί.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο υπέροχο αυτό ποίημα καταγράφει με τρόπο ελλειπτικό μια από τις πρώτες ερωτικές του μνήμες.