Σταυράκη Φραγκίσκη

Εδώ είν’ ο τόπος μου

 

Δεν θα μιλήσω για τις μέρες

που βαραίνουν και για στιγμές

που πλήγωσαν.

Τον άνεμο θ’ ακολουθήσω

και τα σύννεφα

να φτάσω στο μυστήριο των αστεριών,

να πάρω δύναμη.

Ν’ αφήσω πίσω μου συνήθειες,

κατά <συνθήκην> ψεύδη

και προφάσεις

και μ’ ένα δέντρο συντροφιά

θα φτάσω <κατ' ευθείαν>

στην ανατολή.

Ένα βουνό μοναχικό θα βρω

να με δεχτεί σαν φίλο μακρινό

να κάνουμε κουβέντα,

να του εκμυστηρευτώ,

ανομολόγητα παράπονα

από το θόρυβο του κόσμου.

Να δέχομαι το λατρεμένο φως

και να ευγνωμονώ τον ήλιο.

Το φως το έχω τόσο ανάγκη…

Τα δάση ασυντρόφευτα

να με καλούν.

Κάθε κομμάτι ουρανού να χαιρετίζω.

Η θάλασσα, μικρή πατρίδα μου,

να μου υπόσχεται ταξίδια

και στην πηγή να φτάσω

που δεν στέρεψε να πιω απ’ το νερό της.

Νερό αθάνατο.

Νερό της λύτρωσης.

Εδώ είν’ ο Θεός!

Εδώ είν’ ο τόπος μου!

 

Φραγκίσκη Σταυράκη

Από την ποιητική συλλογή

«Θέμα εξοικείωσης»