Μπορούμε να ζούμε όμορφα και τις 365 μέρες το χρόνο!
Τα γράφουμε κάθε χρόνο, και τα υπενθυμίζουμε κάθε φορά, ότι πρέπει να ζούμε όλες τις εποχές. Δεν υπάρχει άσχημη εποχή, άνθρωποι υπάρχουν! Αυτοί φροντίζουν να της δίνουν το δικό τους νόημα, πρέπει όμως να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα αν θέλουμε να είμαστε πάντα στο πνεύμα των εποχών. Σήμερα, που έχουμε μπει για τα καλά στο Φθινόπωρο, άκουσα μια κυρία, στον ηλεκτρικό, να αντιδρά αρκετά βίαια στην ευχή «καλό Χειμώνα», που της απηύθυνε φίλη της. «Εγώ κάνω διακοπές όλο το χρόνο, τα Σαββατοκύριακα πηγαίνω πότε δω και πότε κει, αν ξεκλέψω από τη δουλειά και καμιά Δευτέρα, ακόμα καλύτερα!», απάντησε τελικά και την θαύμασα για την επιθυμία της να ζει και να απολαμβάνει όλες τις εποχές. Αναφέρω και μια συνήθεια που γίνεται στην Ιαπωνία, μήπως και καταφέρουμε να ξυπνήσουμε όλους τους «μαλθακούς» και «καλοβολεμένους» φίλους μας.
Τις μέρες αυτές του Φθινοπώρου, μας πληροφορούν, λοιπόν, από τη μακρινή Ιαπωνία, ότι χιλιάδες κάτοικοι των πόλεων καταφεύγουν στην ύπαιθρο, για να νιώσουν και κατά κάποιο τρόπο να γευτούν, τη χαρά και το δράμα της αλλαγής των εποχών. Στην Ιαπωνία, η μετάβαση από τη μια περίοδο στην άλλη, θεωρείται κατάλληλη για βαθιά περισυλλογή και επαρκή περίσκεψη. Βλέπουν τα φύλλα, το ένα μετά το άλλο, να αιωρούνται ανάλαφρα και να αφήνονται στο κενό, μ’ ένα αρμονικό, ελαφρό ψίθυρο, που στροβιλίζεται χαρούμενα στην καρδιά τους και πιστεύουν ότι χαλιναγωγούνται τα πάθη τους! Δεν είναι φανταστικό; Δεν είναι μια ξεχωριστή μαγεία της Φύσης που μόνο έξω από την πόλη μπορούμε να απολαύσουμε;
Η σημερινή ζωή είναι τόσο στιγμιαία και εφήμερη ώστε ακόμη και αυτή η απλή παρουσία των δένδρων δίνει ένα δικό της ξεχωριστό και ελπιδοφόρο μήνυμα. Η ψηφιακή, κομπιουτεραρισμένη και πλήρως καλουπαρισμένη, σύγχρονη διαβίωση, αφήνεται ελεύθερη, στις ιερές στιγμές της εναλλαγής και της προσαρμογής της φύσης, να φανταστεί κάτι ωραιότερο και καλύτερο, για την αυριανή μέρα.
Εμείς οι άνθρωποι, σταθήκαμε εντυπωσιασμένοι από τον ερχομό της νέας χιλιετίας, όμως υπάρχουν δένδρα που έχουν δει τις χιλιετίες να έρχονται και να φεύγουν, χωρίς να αποτυπώνεται πάνω τους το παραμικρό. Οι εποχές επαναλαμβάνονται ασταμάτητα και αυτά μένουν αναλλοίωτα, μ’ ένα χαμόγελο ευδαιμονίας στα κλαδιά, να θυμίζουν την ουσιαστικότερη πλευρά της ύπαρξης.
Ο πλάτανος του Ιπποκράτη, στην Κω, στέκεται όρθιος και σκιάζει με φροντίδα, τον ίδιο ακριβώς χώρο που κάλυπτε και τότε, όταν ο μεγάλος γιατρός δίδασκε και γιάτρευε. Και ενώ στην Ιαπωνία οι κάτοικοι μαγεμένοι εξέρχονται από τις πνιγηρές πόλεις, για να θαυμάσουν αυτό το μικρό και ταυτόχρονα μέγα γεγονός της αναζωογόνησης, εδώ στην Ελλάδα, η φύση βιάζεται καθημερινά και στέκεται το αιώνιο εξιλαστήριο θύμα της άκρατης εκμετάλλευσης και της καταστροφικής ανθρώπινης μανίας.
Όλοι οι Έλληνες επιζητούμε την μετάβαση στην εξοχή, πλην όμως όχι για να θαυμάσουμε την χαρά και την ομορφιά της αμόλυντης γης, κάτι που μας στερεί η παγερή παραμονή στις αφιλόξενες πόλεις. Ως πρωταρχικός σκοπός για την έξοδο, από την πόλη, τίθεται ή επιτυχία και η απόλαυση ενός ξεχωριστού γεύματος. Το φυσικό κάλλος της περιοχής θα μετρήσει πολύ λιγότερο. Πολλές φορές μάλιστα και καθόλου. Αναλώνεται η έκφραση της όποιας συμπάθειας, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, σε συνεχείς αναφορές, μέσα από στυλιζαρισμένες εκπομπές τηλεοράσεων, και αλλεπάλληλα «βαθυστόχαστα» και «βαρύγδουπα» άρθρα εφημερίδων και περιοδικών.
Κανείς όμως δεν πείθεται ότι τα γραφόμενα αποτελούν δείγμα ειλικρινούς και δυναμικής προσπάθειας για αναστροφή του όλου αρνητικού κλίματος. Μέσα σε αρχαίους ελαιώνες, πλάι ή και πάνω, στα μονοπάτια που περπάτησαν και δίδαξαν ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας ή ο Σωκράτης, ορθώνονται τα κακόγουστα κατασκευάσματα της σύγχρονης σκέψης. Ποδοπατείται ανίερα, όχι μόνο η Ιστορία και ο Πολιτισμός αλλά και η ίδια η ανάσα της πόλης.
Που θα καταλήξουμε τελικά;