Για τον σπουδαίο δημιουργό Αλέκο Σακελλάριο

Σαν χθες, στις 28 Αυγούστου του 1991, έφυγε από την ζωή ο σπουδαίος Αλέκος Σακελλάριος. Η εγγονή του, Τίνα Λεονάρδου, τον αποχαιρέτισε, με το κείμενο που ακολουθεί:

“Όταν ήμασταν παιδιά κάναμε μακροβούτια στη θάλασσα. Για να αποδείξουμε στους άλλους ότι φτάσαμε έως κάτω στο βυθό, πιάναμε με τα χέρια μας, ότι βρίσκαμε, άμμο, φύκια, βότσαλα και τα δείχναμε θριαμβευτικά όταν ανεβαίναμε επάνω.

Τώρα πια.., δεν κάνουμε μακροβούτια στη θάλασσα, κάνω όμως μακροβούτια στο χρόνο, κλείνω τα μάτια μου, όπως τότε… και βουτάω στο παρελθόν. Κι’ όταν ανεβαίνω απάνω στο σήμερα, κρατάω στα χέρια μου τις αποδείξεις για το πόσο βαθιά βούτηξα στο χρόνο, και βγαίνουνε έτσι στην επιφάνεια, ολοζώντανες οι αναμνήσεις απ’ τα παιδικά μου χρόνια.

Κομματάκια – κομματάκια – λαμπερά, που προσπαθώ να τα βάλω σε μια σειρά σαν τα ψηφιδωτά, και να ξαναζωντανέψω μια εικόνα χαμένη, στη παγερή σκιά του βυθού.

Ηλιόλουστα πρωινά, και φεγγαρόλουστα βράδια, χαμόγελα κοριτσίστικα, και βάσανα μαθητικά, στιγμές ασήμαντες, που διατηρήσανε όμως πεντακάθαρα, το χρόνο τους, και τη λάμψη τους…

Και τώρα…, που τις ξαναβγάζω στην επιφάνεια τις ξαναζώ…, κατά κάποιο τρόπο, που με κάνει.., να μελαγχολώ χαμογελαστά… (Αλέκος Σακελλάριος.)

Δεν χρειάζεται κάποια επετειακή αφορμή για να γράψεις για τον κορυφαίο των Ελλήνων γραφιάδων, που δεν έψαξε, δεν ανέλυσε, δεν κατανόησε μονάχα την Ελληνική κοινωνία, την επηρέασε κιόλας – και εξακολουθεί να την επηρεάζει. Βλέπετε, μιλάμε για έναν άνθρωπο, που ενώ έχει φύγει εδώ και δεκαετίες, είναι ακόμα παρών. Είναι στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, σε ατάκες που λέγονται ακόμα από παρέες, σε τραγούδια που όλοι σιγοψιθυρίζουν, σε ασπρόμαυρες σκηνές που συνοδεύουν κυριακάτικα μεσημέρια, σε εικόνες μιας νοσταλγικής αθωότητας. Ίσως να είναι ο ίδιος εκείνο το βότσαλο που έπεσε στη λίμνη και τάραξε τα νερά τόσο, που τα κύματα του ακόμα να φτάνουν στην όχθη μας”…

Ανήκω στους τυχερούς, που γνώρισαν από πολύ κοντά τον Σακελλάριο. Τόσο στις συνάξεις που οργάνωνε ο πατέρας μου, όσο και αργότερα, ως συνεργάτη.

Αλησμόνητες, πράγματι, οι “ατάκες” και το χιούμορ του! “Ιδού ο Νυμφίος έρχεται… εν τω μέσω ανοιχτός” ήταν ένα από εκείνα που άκουσα μια Μεγάλη Παρασκευή, σε μια ουζοκατάνυξη με νηστήσιμα.

Και το άλλο, “Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα… γυμνή”! Κι αργότερα, στο δημοτικό ραδιόφωνο του Πειραιώς, τον έχω καλεσμένο στην εκπομπή.

“Κρίμα που δεν ζει ο πατέρας σου να δει ότι κάνεις τις ίδιες κακές παρέες!” μου είπε. “Γιατί δεν έχετε κάνει ραδιόφωνο μέχρι σήμερα;” τον ρώτησα. “Δεν μου το ζήτησε κανείς!” μου απαντά. “Σας το ζητώ εγώ, ενώπιον Θεού και μικροφώνου!” του λέω και από την επόμενη εβδομάδα άρχισε ένα δίωρο κάθε Κυριακή.

Και γινόταν στο δημαρχιακό μέγαρο (εκεί στεγαζόμασταν τότε) “λαϊκό προσκύνημα” από ακροατές που ήθελαν να τον γνωρίσουν από κοντά. “Δεν περίμενα να δίνω αυτόγραφα στα γεράματα!” έλεγε γελώντας.

Πόσο λείπουν αυτά τα πνεύματα σήμερα! Το χιούμορ εκείνο, που χωρίς καν να πλησιάζει το χυδαίο, σε σκανδάλιζε!

Δημήτρης Καπράνος