Ο ήλιος της ζωής… Γράφω για σένα γράφω για μένα που είμαι Εσύ
Σήμερα γράφω για σένα που δεν υπάρχει κανείς να σε ακούσει, να αφουγκραστεί τους χτύπους της καρδιάς σου, να ακούσει αυτά που δεν είπες, αυτά που δεν μπόρεσες να πεις. Τα τραγούδια που δεν πρόλαβες να τραγουδήσεις γιατί σου είπαν πως «δεν τραγουδάς» όμορφα…
Ίσως δεν στάθηκε κανείς να ακούσει τα παράπονα που δεν ξεστόμισες, αλλά τα γνωρίζει μόνο η καρδιά σου.
Ίσως κανείς δεν σκέφτηκε πως έχεις ανάγκη να μιλήσεις, γράφω για σένα που όταν γιορτάζει ο κόσμος όλος, εσύ αναζητάς κάποιον να ευχηθείς «χρόνια πολλά» και δεν υπάρχει κανείς να ευχηθεί σε σένα, να σου ανταποδώσει την ευχή, να σε αγκαλιάσει και να σκεφτεί πως είσαι μια ψυχή, “μόνη”.
Γράφω για σένα που δέχτηκες σκληρή κριτική, πριν σταθεί ακόμα κάποιος να σε γνωρίσει, πριν αφουγκραστεί τις ψυχικές σου αντοχές, τα θέλω της καρδιάς σου. Γράφω για σένα που βλέπεις τη Ζωή με άλλα χρώματα, για σένα ιδανικά! Όμως δεν στέκεται κανείς να τα θαυμάσει…
Γράφω για σένα που οι επιλογές σου κρίθηκαν εκτός της «αλήθειας» των ανθρώπων, γύρισαν τη πλάτη εύκολα προτού ακόμα σε γνωρίσουν!
Γράφω για σένα, γιατί την ώρα που ο Ήλιος ανεβαίνει ψηλά για να γιορτάσει την ημέρα, εσένα οι άνθρωποι σε θέλουν στη σκιά, ξέρεις; τους φανερώνεις το «σκοτάδι» του εαυτού τους…
Δεν αντέχουν, κρύβουν βλέπεις τα φορτία τους, τις πίκρες της ζωής τους. Βλέπουν σε σένα την ίδια την ψυχή τους και τότε δεν την αντέχουν, γυρίζουν τη πλάτη αλλού, να μην βλέπουν αυτό που και εκείνοι μπορεί να υπομένουν, αλλά σωπαίνουν, μένουν ψυχροί και αδιάφοροι στις όποιες καταστάσεις θυμίζουν, αυτό που δεν αντέχουν ούτε να το σκεφτούν, σε προσπερνούν αδιάφορα ίσως, αλλά μέσα τους πονάνε. Μιλούν για την αδικία όλου του κόσμου, μιλούν για κάθε «καταστροφή» κρίνουν με τα μανίας κάθε φανταχτερή του κόσμου αυτού «υφή» Τους βλέπεις ακόμα να φιλονικούν για κάθε είδους πολιτική, αλλά η ψυχή τους μένει «βουβή» κλείστηκε στη θλίψη της και μένει να σωπαίνει.. Τι όμως μπορεί να πει; Πόσα «πρέπει» να ανατρέψει, πόσες καρδιές να τις δεχτεί και πόσες να πιστέψει; Βαρύς γίνεται ο χτύπος της καρδιάς, ο άνθρωπος πια δεν τον αντέχει. Η καρδιά μέσα του όμως ζητά να ανοίξει ο χώρος της πλατιά, να τρέξει, να χαμογελάσει, ζητά να αγαπηθεί αληθινά, γιατί έζησε τόσο στο ψέμα, που αδιάκοπα αναζητά να ξεκουραστεί, να αλλάξει βήμα, να φύγει από του κόσμου αυτού το «ρεύμα» .
Δεν αντέχουν λοιπόν οι άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που φαίνονται να κατέχουν μυστικά αυτής της ζωής, που τον υλικό κόσμο ανατρέπουν. Αλλάζουν «διαστάσεις» και προχωρούν συνομιλώντας με Αγγέλους, όμως και αυτοί ακόμα κάποιες φορές ξεχνούν, πως από τον ίδιο τον εαυτό τους ξεκινούν, αν θέλουν Αληθινά στον γνήσιο κόσμο που προσδοκούν να κατοικήσουν…
Τον ίδιο τον Ήλιο λοιπόν να αντικρίζεις, από εκεί να παίρνεις Φως, όχι του κόσμου που ζεις και έμαθες μαζί του να υπάρχεις, αλλά τον «Ήλιο της Δημιουργίας της ζωής» να ακολουθείς που πέρασε σαν άνθρωπος από τη ζωή, αγκάλιασε και συγχώρησε, χωρίς να ζητήσει τίποτα, από ότι και όποιον «δεν γνωρίζει πως υπάρχει»
Γράφω για σένα, γράφω για μένα, που είμαι Εσύ…
Μαρία – Μαριάνθη Χαρίτου