11η Σεπτεμβρίου επέτειος Μνήμης δίδυμων πύργων
Τα χρόνια περνούν και φαίνονται να απομακρύνονται γρήγορα. Θάλεγε κανείς ότι κοιτούν να μας αποφύγουν για όλα τα κακά που μας κάνανε. Ένας τέτοιος χρόνος είναι και το 2001, που μας κληροδότησε μια σειρά από ανοσιουργήματα. Η μεγαλύτερη ντροπή του, είναι αναμφίβολα η τρομοκρατία με κυριότερο αποτέλεσμά της τα χιλιάδες θύματα της επίθεσης στη Νέα Υόρκη, την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Και φυσικά, όπως πάντα, κανείς δεν γνωρίζει τι πως και γιατί έγιναν όλα εκείνα τα τραγικά, τα οποία συνεχίζονται και στις μέρες μας!
Η μνήμη αρχίζει να μας αφήνει αλλά δυστυχώς η τρομοκρατία δεν λέει να κάνει πίσω. Αν μετρήσουμε τα καθημερινά θύματά της θα δούμε ότι κάθε χρόνο πολλές χιλιάδες άνθρωποι γίνονται θύματα επιθέσεων που κανείς δεν γνωρίζει το σκοπό ή το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Δεν μιλάμε μόνο για την Αλ Κάϊντα, τον ΙΡΑ, την ΕΤΑ, την 17η Νοέμβρη, τον Ε.Λ.Α, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, παλαιότερα ή οποιαδήποτε άλλη ένοπλη οργάνωση του παρελθόντος, γιατί καθημερινά ξεπηδούν όλο και καινούργιες που έχουμε κυριολεκτικά χάσει το μέτρημα, από τα καθημερινά τρομοκρατικά κτυπήματα.
Πάντα υπάρχει μια αιτία που βγαίνουν στην επιφάνεια τα διάφορα παράσιτα ή τα καρκινώματα. Μένουμε όμως μακριά από την ουσία και δεν προσεγγίζουμε καθόλου τα αποτελέσματα. Προσπαθούμε να τιμωρήσουμε αμείλικτα τους υποτιθέμενους φταίχτες, διαφεύγει όμως της προσοχής μας ότι όλοι αυτοί, οι ευυπόληπτοι πολίτες του κόσμου που στην ουσία καθοδηγούν και υποδεικνύουν τα κτυπήματα, έχουν περάσει από μεγάλα σαλόνια και είναι παιδιά του συστήματος και του κατεστημένου.
Δεν εξηγείται διαφορετικά η επί τόσα χρόνια ανεξέλεγκτη δράση, της κάθε παράνομης οργάνωσης και να μην έχει ακόμα εξαρθρωθεί το φαινόμενο «τρομοκρατία». Κάποιοι καλύπτονται πίσω από αυτήν. Διάφορα ύποπτα συμφέροντα κρύβονται στο παραβάν της κάθε τρομοκρατικής οργάνωσης. Όσο και αν φανεί παράλογο ή απάνθρωπο, δεν είναι λίγοι αυτοί που διαισθάνονται ότι τα μεγάλα κτυπήματα έχουν μέσα τους και λίγο από ανάμειξη μυστικών υπηρεσιών.
Πολλοί πίστεψαν πως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, όλα θα άλλαζαν στον κόσμο. Όμως τίποτα δεν συνέβη και όλα τραβούν το δικό τους δρόμο. Ίδιο και απαράλλαχτο όπως τόσα χρόνια. Φαίνεται πως τίποτα πια δεν μπορεί να σοκάρει αυτό το είδος που λέγεται άνθρωπος. Τόσο ψυχροί και αδίστακτοι έχουμε καταντήσει. Βλέπαμε τα γκρέϊντερς και τις μπολντόζες να ισοπεδώνουν τα ερείπια των πύργων, σα να μη συνέβαινε τίποτα, όπως βλέπουμε και τους ISIS να καταστρέφουν τον πολιτισμό και να δολοφονούν αθώους. Λες και επρόκειτο για συνηθισμένα μπάζα κα όχι για χιλιάδες λείψανα ανθρώπινων αξιών. Κρίμα και πάλι κρίμα για όλες τις αξίες που χάνονται άδοξα στα ερείπια που αφήνουν πίσω τους οι διάφορες καταστάσεις, νόμιμες ή παράνομες!
Όμως κάπου υπάρχει ένα όριο και αυτό δεν πρέπει να ξεπερνιέται. Όπως πρέπει να δίνουμε τη δυνατότητα στον άλλο να αντιλαμβάνεται, με βεβαιότητα, ότι δεν τον εχθρευόμαστε, έτσι πρέπει να πράττουμε παντού. Να είμαστε πρώτ’ απ’ όλα άνθρωποι και έτσι να περπατάμε. Μην ξεχνάμε πως στη Μέση Ανατολή, αν δεν έχει αποδώσει ακόμα η ειρηνευτική διαδικασία, που έχει ξεκινήσει πολλές φορές, και πνίγεται στο βούρκο, αυτό οφείλεται στην αδιάκοπη αντεκδίκηση, με ευθύνη όλων των ενδιαφερομένων μερών.