ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ
«Το γενέθλιον της Θεοτόκου», η Μεγάλη αυτή, Θεομητορική εορτή, εορτάζεται στις 8 Σεπτεμβρίου, λίγες ημέρες, προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Στην γέννησιν της Θεοτόκου, η Εκκλησία βλέπει την αρχήν της σωτηρίας του κόσμου. Η μυστηριακή αυτή ένωσις, ανθρώπου και Θεού, μετέβαλε τον θνητόν άνθρωπον, σε αθάνατον. Και ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης μας παρακινεί λέγοντας: «Θαρσείτε, γενέθλιος είναι η πανήγυρις και του γένους η ανάπλασις».
Αναρίθμητοι είναι οι ύμνοι, αλλά και ομιλίες σε μορφήν ποιητικήν προς την Μητέρα του Χριστού. Μεγάλοι και εξέχοντες Υμνογράφοι, όπως ο Ρωμανός ο Μελωδός, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Ιωσήφ και πολλοί άλλοι, έχουν γράψει κανόνες ιδιόμελα, κοντάκια και να υμνήσουν το ευωδέστατον αυτό άνθος, δηλαδή την Παναγία, που βλάστησε εκ της ρίζης Ιεσσαί. (Ο Ιεσσαί ήταν πατέρας του Δαυϊδ και η Παναγία καταγόταν από το γένος του Δαυϊδ».
Στο Απολυτίκιον της εορτής ψάλλομεν: «Η γέννησίς Σου, Θεοτόκε, χαράν εμήνυσεν πάση τη οικουμένη, εκ Σου ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών…». Δηλαδή με την γέννησίν Σου, Θεοτόκε, έλαμψεν η χαρά σε όλην την Οικουμένην, όχι μόνον στον ορατόν, αλλά και στον αόρατον κόσμον των Αγγέλων.
Η Παναγία ήταν προορισμένη, να γεννήσει τον Σωτήρα του κόσμου, ήταν ευλογημένη από την κοιλίαν της μητέρας Της και η πιο ευλογημένη μεταξύ των γυναικών.
Η μεγάλη καλοσύνη και η απέραντη ευεργεσία του Θεού στον άνθρωπον εκφράζεται με την λύσιν του ονειδισμού της ατεκνίας και ψάλλεται στους Αίνους:
«Ω! του παραδόξου θαύματος! Η πηγή της ζωής εκ της στείρας τίκτεται, η χάρις καρπογονεί, λαμπρώς απέρχεται. Ευφραίνου Ιωακείμ, της Θεοτόκου, γεννήτωρ γενόμενος…». Δηλαδή το παράδοξον θαύμα είναι, ότι εγεννήθην από στείρα μητέρα, μία χαριτωμένη κόρη, η Παναγία, η οποία έλαβεν το όνομα Μαρία και έγινε θρόνος του Θεού.
Το Γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου, μας δίνει αφορμή να εξηγήσουμε, γιατί οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, εορτάζουν μόνον την ημέρα της μνήμης τους; Εξαίρεσιν αποτελεί η Παναγία μας, διότι η Γέννησίς της ένωσε την γη με τον ουρανόν, για την σωτηρίαν του ανθρώπου.
Αντιθέτως οι Άγιοι, επί γης, μιμήθηκαν τον Χριστόν, αγωνίστηκαν, στεφανώθηκαν στον ουρανόν και έλαβον ως έπαθλον, την αιώνιον ζωή. Οι δε Ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να εορτάζουν τα γενέθλιά τους, σεμνά και ταπεινά την ημέρα της βαπτίσεώς τους.
Πληροφορίες για την γέννησιν της Παναγίας δεν έχομεν από τους Ευαγγελιστάς, μόνον από το Πρωτοευαγγέλιον του Ιακώβου, το οποίον ανήκει στα απόκρυφα Ευαγγέλια και εγράφην ίσως το 145μ.Χ.
Η Παναγία μέσα από Το σωτηριώδες σχέδιον της Θείας Πρόνοιας του Θεού, ήταν να συναντηθείμε τον Τίμιον Σταυρόν στον Γολγοθά, συνοδεύοντας, ως πονεμένη Μητέρα, τον Μονογενή Υιόν της εις τον Σταυρόν, ο οποίος ήταν σύμβολον ταπεινώσεως και εξευτελισμού, αλλά με τον σταυρικόν θάνατον του Κυρίου, έγινε αρχή εξιλασμού της ανθρωπότητας.
Ο Χριστός κατά την επίγειον ζωήν Του, εκτιμούσε την καθαρότητα καρδιάς, διότι από εκεί εκπορεύονται οι κακοί λογισμοί, φόνοι, πονηρίες, μοιχείες. Άρα ρίζα του κακού είναι η καρδιά.
Αλλά από την καρδιά εκπορεύονται και καλοί λογισμοί, όπως η καρδιά της Παναγίας, σκορπούσε φως καθαρότητος και αγάπης, σε όλον τον γήϊνον κόσμον και έγινε θρόνος του Χριστού.
Στις 14 Σεπτεμβρίου εορτάζεται η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού, το αγιότερον σημείον και Σύμβολον της πίστεώς μας. Κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας, είναι «τρόπαιον σωτηρίας», «σύμβολον σωτηρίου πάθους», «σύμβολον απολυτρώσεως», «στέμμα και διάδημα δόξης». Οι Χριστιανοί για να Τον τιμήσουν, Τον τοποθετούν παντού. Στους τρούλους και στα κωδωνοστάσια των Εκκλησιών, στους τάφους, στις οικοδομές, στις σημαίες, στα κατάρτια των πλοίων και σε άλλα σημεία των πόλεων.
Αγαπητοί μου Αναγνώστες, οπλισμένοι με τις σπλαχνικές πρεσβείες της Θεοτόκου και την πολύ τιμην βακτηρίαν του Τιμίου Σταυρού, ας αγωνιστούμε με πίστιν και θάρρος, για να γευτούμε την χαράν του Παραδείσου.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ
Mαρία Τσακανίκα