ΜΝΗΜΗ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ…Ένα προαιώνιο νήμα, γεμάτο Ελλάδα
Η βροχή είχε νοτίσει όλη την περιοχή του λόφου της Ακροπόλεως. Αισθανόμουν ότι από το έδαφος, έβγαιναν υδρατμοί, που ενώνονταν με την άτολμη αύρα η οποία, κάθιδρη, έφθανε ξέπνοη από τον Φαληρικό Όρμο και αγκομαχούσε να περάσει ανάμεσα από τα τραπεζάκια της Αθανασίου Διάκου…
Παρακολουθούσα έκθαμβος την παράσταση “The Thread” (το νήμα) που στηρίχθηκε στην μουσική ιδοφυία του υπερκόσμιου Βαγγέλη Παπαθανασίου, του παγκόσμιου Έλληνα Vangelis.
Πήρα τα μάτια μου από την σκηνή μόνο όταν έψαξα, στο φινάλε, να βρω με το βλέμμα την Γεωργία Ηλιοπούλου, την σπουδαία αυτή και επίμονη κηπουρό των Τεχνών, που μας είχε χαρίσει αυτή την ελληνική πανδαισία…
Και βέβαια, κάπου, στο βάθος, διέκρινα να μου χαμογελά ο αλησμόνητος συνεργάτης Γιάννης Καραχισαρίδης, ο άνθρωπος με τον οποίο περάσαμε τόσα και τόσα βράδυα σχεδιασμών και συζητήσεων στο γραφείο, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Εκείνος πίστευε από την αρχή στις δυνατότητες της Γεωργίας και πόσο δίκιο είχε…
Δεν θα σταθώ σε κριτικές λεπτομέρειες της παραστάσεως. Η μουσική του Βαγγέλη, συνταιριασμένη με παραδοσιακούς οργανοπαίκτες και ελληνικούς ρυθμούς, γέμιζε τους αιθέρες, καθώς ανέμιζαν τα υπέροχα κοστούμια της Μαίρης Κατράντζου, σχεδιασμένα με έμπνευση από τα χρώματα της πατρίδας κι ερχόμενα από τα βάθη των αιώνων και τα σώματα των χορευτών κρατούσαν το “Νήμα” πάντα τεντωμένο, δίχως να χαλαρώσει ούτε μια στιγμή, σε σκηνοθεσία – χορογραφία του Russell Maliphant , υπό τους φωτισμούς του Michael Halls…
Κι όσο παρέμενε το βλέμμα μου αιχμάλωτο των κινήσεων και των δονήσεων που εξέπεμπε η οργιώδης μουσική του αλησμόνητου δημιουργού, προσπαθούσα να αντιληφθώ το μεγαλείο που έκρυβε μέσα του εκείνος ο νέος, τον οποίο θαύμαζα, πιτσιρίκος ακόμη, στα “Απογευματινά τέϊα” στο κλαμπ του ξενοδοχείου “Ακροπόλ”, απέναντι από το Πολυτεχνείο, όπου με πήγαινε κάποιες φορές η αδελφή μου, με την παρέα της, χρησιμοποιώντας με ως άλλοθι (έλεγε στον πατέρα μας ότι με πήγαινε στο Σινεάκ)…
Εκ βάθους οι ευχαριστίες στην φιλτάτη Γεωργία, η οποία εμπνεύσθηκε αυτό το υπέροχο απέραντο ελληνικό λιβάδι, σπαρμένο με την μουσική του Βαγγέλη και γεμάτο Ελλάδα.
Ας μας επιτραπεί να προτείνουμε στο υπουργείο Πολιτισμού να αγκαλιάσει το έργο και να το προωθήσει σε όσες περισσότερες χώρες του κόσμου μπορεί! Θα συναρπάσει, όπως συνήρπασε χθες το κοινό στο “δύσκολο” Ηρώδειο, στο τέλειο σημείο για να παρουσιασθεί η τέχνη του Βαγγέλη, κάτω από τον Ιερό Βράχο, με αναλόγια τους κίονες του Παρθενώνος…
Κι όταν, προ της ενάρξεως, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, ήταν λες και βρεθήκαμε σε μια μυστηριακή ιεροτελεστία, καθώς δεν ακουγόταν ούτε ανάσα, παρά μόνο ένας “ξέμπαρκος” γκιώνης, που βάλθηκε να μας θυμίσει ότι κάπου εκεί θα κούρνιαζε και η γλαύξ της Αθηνάς…
Κάποια στιγμή το βλέμμα που πλανήθηκε στον χώρο. Και είδα κενή -εντελώς κενή- την κερκίδα των “επισήμων”.
“Πρώτη φορά έπραξαν σωστά” σκέφθηκα.
Είναι βέβαιο ότι ο Βαγγέλης δεν θα ήθελε κανέναν τους στην δέηση των πιστών του στην μνήμη του!
Δημήτρης Καπράνος