Η Θεά Έλλη Λαμπέτη

Θα μπορούσε να είναι μια τσακισμένη γυναίκα με καμένα τα σπλάχνα από τις ακτίνες λέιζερ και με παράλυτη τη μια φωνητική της χορδή. Και βέβαια, μ’ ένα γυμνό κρανίο που θα ‘ναι αναγκασμένη να το κουκουλώνει μ’ ένα μάλλινο σκούφο.

Τι ειρωνεία αλήθεια: ”Για δύο πράγματα καμάρωνα. Το στήθος μου και τα μαλλιά μου. Τα έχασα μέσα σε δέκα χρόνια και τα δύο”, θα πει κάποια στιγμή. Δεν έχασε όμως τη δύναμή της, αυτό το αόρατο ατσάλι που κρύβει μέσα της και την κρατάει όρθια στις δύσκολες ώρες.

Ακόμα και με πυρπολημένα σωθικά, κάνει θεατρικά σχέδια για το Χειμώνα. Τελευταίος της ρόλος, αυτός της κωφάλαλης Σάρας. Πρέπει να μυηθεί στη γλώσσα των κωφαλάλων. ”Θέλω να τη μάθω τέλεια. Θέλω οι κωφάλαλοι που θα με βλέπουν, να ξεχνάνε πως είμαι θεατρίνα και να νομίζουν πως είμαι κι εγώ κωφάλαλη”, λέει σε μια ειδική δασκάλα.