Παπουλάκου Νίκη

Θα’ θελα έτσι σιωπηλά!

 

Θά’ θελα κάποιο πρωϊνό, καβάλα σ’ άσπρο άτι,

καλπάζοντας με τη ζωή σε ονείρου μονοπάτι,

για μισεμό να τρέξω!

Θά’ θελα δίχως να σκεφθώ, τα γκέμια να τραντάξω

να πέσω μέσα στο γκρεμό, να βουτηχτώ στο αίμα,

χορταίνοντας τον πόνο….

 

Θά’ θελα τότε δυνατός το άλογο να προστάξω,

για νέα πορεία απ’ την αρχή, χωρίς να αναστενάξω!

 

Θά’ θελα όλα να γευτώ τα εχθρικά τα βέλη,

κι αφού η φαρέτρα του εχθρού, απάνω μου αδειάσει,

το δρόμο να συνέχιζα!

Θα’ θελα αυτή την Κυριακή να ασπροντυθούν οι χήρες,

να μην υπάρχουν ορφανά, να ηχήσουν οι καμπάνες,

το ”επι γης ειρήνη”.

 

Θά’ θελα κάπου να βρεθώ, μπρος σ’ ένα ερημοκλήσι,

να ανάψω τα καντήλια του, το σήμαντρο να κρούσω,

την ώρα του Εσπερινού.

Θά’ θελα έτσι σιωπηλά, το χώμα να φιλήσω,

τους κάμπους γύρω, τα βουνά, και να ψελλίσω εκστατικά…

”Θεέ σ’ ευχαριστώ!

 

Νίκη Παπουλάκου