«5 ΜΑΡΙΕΣ» ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΝΙΚΑΙΑΣ

      Μία από τις πολύ όμορφες βραδιές στο Δημοτικό Κηποθέατρο της Νίκαιας, ήταν αυτή της 14^ης Σεπτεμβρίου. Ήταν, όπως κάθε χρόνο τέτοια Μέρα, αφιερωμένη στις Μνήμες από την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Παράλληλα, αφιερωμένη στον Πολιτισμό και τα Γράμματα.

Η βραδιά ξεκίνησε με τη Βράβευση, στα πλαίσια του 5^ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού συγγραφής μονόπρακτου θεατρικού μονόλογου, υπό την αιγίδα, όπως μέχρι τώρα, της Ιωνικής Λέσχης Ανάγνωσης, της Ένωσης Μαγνησίας Μ. Ασίας. Τα Βραβεία έδωσαν η Πρόεδρος και ο Ταμίας της Ένωσης.

Στη συνέχεια, πήρε το λόγο η κ. Αρχοντία Παπαδοπούλου, καθηγήτρια Ιστορίας, ιστορικός και συγγραφέας, Πρόεδρος της Ένωσης Μαγνησίας Μ. Ασίας και Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Νίκαιας – Αγ. Ιωάννη Ρέντη. Καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους και ανέφερε με συγκίνηση, ότι γι’ αυτήν την (ετήσια) Εκδήλωση, επελέγη η 14^η Σεπτεμβρίου, (Εορτή Της Υψώσεως Του Τιμίου Σταυρού), επειδή έχει καθιερωθεί επίσημα, ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης, για εκείνη τη ζοφερή μέρα, που έγινε η Καταστροφή της Σμύρνης και άρχισε ο μεγάλος και απάνθρωπος Ξεριζωμός των Ελλήνων, από τη Γη που Γεννηθήκαν, Βαπτίσθηκαν, Μεγάλωσαν και έκαναν Χριστιανικές Οικογένειες..

Ακολούθησε η θεατρική παράσταση, με τίτλο «5 ΜΑΡΙΕΣ», σε κείμενα και σκηνοθεσία του γνωστού Νικαιώτη σκηνοθέτη  κ. Αντώνη Παπαδόπουλου. Ερμηνευόταν από ηθοποιούς της Θεατρικής Ομάδας ΣΙΠΥΛΟΝ και της Θεατρικής ομάδας ΕΦΕΣΟΣ.

Το έργο διαδραματίζεται την εποχή λίγο πριν τις δραματικές ημέρες του Σεπτέμβρη του ’22  στη Σμύρνη και εκτυλίσσεται μέχρι τις μέρες μας, εδώ, στην Ελλάδα. Αποτελείται από πέντε Ενότητες  και πολλές Εικόνες. Οι Ενότητες αυτές συνδέονται μεταξύ τους με τα κείμενα ενός ημερολογίου, που διαβάζει με ιδιαίτερο τρόπο ένας  «αναγνώστης». Οι πέντε ενότητες, αναφέρονται στο Γενεαλογικό Δένδρο μιας μικρασιατικής ελληνικής οικογένειας και σε κάθε ενότητα, Πρωταγωνιστεί, η από γενιά σε γενιά, Μαρία, με τις χαρές, τις δυσκολίες και τις πίκρες της εποχής. Σκαλί – σκαλί, η κάθε γενιά, φτάνει μέχρις εδώ, σήμερα, στις γειτονιές της Κοκκινιάς, της Νίκαιας… Χοροί, τραγούδια, τσακωμοί και εντάσεις, μουσικές γέφυρες και χορευτικά, με αγαπημένη μουσική και ήχους, που άκουγαν οι Γονείς και οι Παππούδες μας, πειστικότατες ερμηνείες των ηθοποιών του 18μελούς θιάσου, υπό τη διδασκαλία και διεύθυνση μιας ευρηματικής και δημιουργικής σκηνοθεσίας…

Σε μια σκηνή, την εποχή της 10ετίας του ’50, το «Όνειρο», σε μουσική του κ. Γιώργου Κομνά, τραγούδησε μοναδικά η κ. Χριστίνα Καμπάκη μαζί με άλλα  2 – 3 τραγούδια, «περιμένοντας» να ακούσει κάποιο νέο για την χαμένη αδελφή της… Το τελευταίο τραγούδι αυτής της σκηνής, συνοδευόταν από τον μη καθαρό ήχο του ραδιοφώνου της εποχής, στα «μεσαία», που μετέδιδε τις «Αναζητήσεις μέσω Του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού»… Ο συγκλονιστικός αυτός συνδυασμός, του «Εγώ είμαι Προσφυγάκι…» και των «Αναζητήσεων», συγκλόνισε και συγκίνησε πολύ… Το Παρατεταμένο και θερμό χειροκρότημα των θεατών, έδινε τα Εύσημα και έδειχνε το αγκάλιασμα στους Δημιουργούς και Ερμηνευτές, τόσο στη Σκηνή, όσο και πίσω από τη Σκηνή!

Οι συμμετέχοντες  ηθοποιοί, αλφαβητικά ήταν, οι κ.κ. Βαρούτη Βέρα, Βέργος Στέλιος, Βορνιοτάκης Γιώργος, Θωίδου Μαίρη, Μανταδάκη Αριστέα, Μιχαήλ Μανίνα, Μπαχού Γεωργία, Νικολοπούλου Δώρα, Ράπτης Χρήστος, Παβέλλα Άρτεμις, Παπάζογλου Ρίτσα, Σπανάκου Πόπη, Τάτσης Τάσος, Τσατσαρώνης Κώστας, Φωτιάδου Συμέλα, Χατζηκυριακίδου Κική, Χειράκη Βάσια και Ψαρράκος Κυριάκος. Οι χορευτές ήταν οι κ.κ. Βελέρη Νάγια, Κρασσοπούλου Κυριακή, Σπυροπούλου Νόνη, Στολίδου Φαίη και Ράπτη Δήμητρα. Τις χορογραφίες έκανε η κ. Κατερίνα Κατσανδρή και τα κοστούμια η κ. Δώρα Νικολοπούλου.

Στην Όλη αυτή Εκδήλωση, (ζητώντας Συγγνώμη για τυχόν παραλείψεις μου), παραβρέθηκαν και τίμησαν με την παρουσία τους, ο Δήμαρχος Νίκαιας – Αγ. Ιωάννη Ρέντη κ. Γιώργος Ιωακειμίδης, ο Βουλευτής κ. Τρύφων Αλεξιάδης, Δημοτικοί Σύμβουλοι του Δήμου μας, ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Εφεσίων κ. Δημήτρης  Κρασσόπουλος, Πρόεδροι των Κ.Α.Π.Η. και κυρίως η Συνέχεια των Προσφύγων Ελλήνων Μικρασιατών  2^ης, και 3^ης    Γενιάς, μεταξύ Των Οποίων, Έχει την Τιμή να Ανήκει και ο γράφων.

Κώστας  Μπουρής