Ας κλείσουμε για λίγο τα κλιματιστικά και ας απολαύσουμε τη Φύση!
Κάθε χρόνο, κατά τη διάρκεια του Καλοκαιριού, ή λίγο πριν από αυτό, έχουμε τις διάφορες συμβουλές και παραινέσεις, των υποτιθέμενων αρμόδιων, για το πώς θα περάσουμε με ασφάλεια τις μέρες με τις μεγάλες ζέστες. Καλά και άγια όλα αυτά. Όμως με τα διάφορα κλιματιστικά τι γίνεται; Ακούσαμε πως σε όλα σχεδόν τα αναπτυγμένα κράτη, έχουν αυξηθεί κατά πολύ τα κρούσματα της ασθένειας των λεγεωνάριων. Των ασθενειών δηλαδή που έχουν ως κύρια αιτία τα κλιματιστικά.
Ο κόσμος έχει χάσει το μπούσουλα. Αντί να κοιτάξει να προστατεύσει τον εαυτό του από τη ζέστη, με παραδοσιακές συνταγές, που θέλουν να καταναλώνουμε πολλά υγρά και να φοράμε ανοιχτόχρωμα ρούχα, κλείνεται μέσα στο σπίτι του και ανάβει το κλιματιστικό. Έτσι, ενώ μεν κάποιος δροσίζεται, ο γείτονάς του, που κάθεται στο μπαλκονάκι του με το κρύο νεράκι στο χέρι, νιώθει την κάψα του κλιματιστικού του γείτονα, να του κόβει την ανάσα. Τι να κάνει και αυτός, μπαίνει στο σπίτι του και αναγκάζεται να ανάψει και το δικό του κλιματιστικό. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να μη βλέπεις άνθρωπο στα μπαλκόνια ή τις αυλές, τις Καλοκαιρινές μέρες.
Τραγικό φαινόμενο δηλαδή. Οι πόλεις φαίνονται έρημες και οι κάτοικοι σαν τους τυφλοπόντικες μένουν στα μπουντρούμια τους, λες και θα κερδίσουν κάτι. Γιατί, να πούμε και την αλήθεια, το κλιματιστικό μπορεί να μειώνει την θερμοκρασία εντός του σπιτιού κατά δύο και τρεις βαθμούς, πλην όμως αυξάνει τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος κατά τους ίδιους ή και περισσότερους βαθμούς. Μία η άλλη εν ολίγοις. Έχουμε όμως και την καταστροφή του περιβάλλοντος από τις εκπομπές ρύπων των κλιματιστικών, που είναι πολύ μεγαλύτερη, και δυστυχώς δεν την υπολογίζουμε.
Και δε φτάνει μόνο αυτό, μαζί με τη μόλυνση του περιβάλλοντος έχουμε και τα μικρόβια που αναπτύσσονται μέσα στα κλιματιστικά με αποτέλεσμα να προσβάλλονται οι άνθρωποι από διάφορες ασθένειες, με κύριες τις πνευμονοπάθειες και των λεγεωνάριων. Και τα μικρόβια αυτά είναι πολύ ανθεκτικά, με αποτέλεσμα τα περισσότερα κρούσματα να είναι θανατηφόρα. Και όπως είπαμε πάνω, έχουμε συνεχώς καινούργια θύματα. Το τι πρέπει να γίνει το ξέρουμε όλοι, αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
«Πριν από λίγες μέρες όταν διέσχισα τον Πευκιά Ξυλοκάστρου, μέσα στον οποίο χαιρόμουν τη φύση και τη δροσιά των πεύκων, αντιλήφθηκα ότι η θερμοκρασία ανέβηκε αλματωδώς μόλις έφτασα στο τέλος του. Η διαφορά ήταν όχι απλά αισθητή, ήταν κάτι το βασανιστικό. Νόμισα ότι με έριξαν σε καμίνι. Μπήκα και πάλι στον Πευκιά και επανέλαβα το ίδιο πείραμα πολλές φορές. Το ίδιο γινόταν συνέχεια. Οι χιλιάδες τόνοι του μπετόν και η ατέλειωτη άσφαλτος, που τον έσφιγγαν από παντού, έκαναν το τοπίο εφιαλτικό, μόλις έβγαινες από τον παράδεισο». Μου διηγήθηκε φίλος και ειλικρινά χάρηκα που έστω και ένας άνθρωπος φάνηκε να καταλαβαίνει την αξία του φυσικού κλιματιστικού.
Τώρα που το Καλοκαίρι πέρασε και μπορούμε να έχουμε πιο δροσερές μέρες, καλό είναι να σταματήσουμε να ανάβουμε για ψύλλου πήδημα το κλιματιστικό. Είναι ευκαιρία να περπατήσουμε για λίγο ανέμελα και ξένοιαστα στα δροσερά ακρογιάλια ή τα λιγοστά δάση που μας έχουνε μείνει. Οι μέρες είναι χαρά Θεού και, όσοι μάλιστα θέλουμε, έχουμε την ευκαιρία να αφήσουμε ελεύθερους τους εαυτούς μας για περισσότερα πράγματα. Να περπατήσουμε κάτω απ’ το φεγγάρι, να ονειρευτούμε, να ερωτευτούμε, να νιώσουμε άνθρωποι. Ίσως να είναι μια από τις λίγες ευκαιρίες που έχουμε, για να ξεφύγουμε από την κατάρα των λεγεωνάριων ή την καταθλιπτική κλεισούρα των κλουβιών μας. Και να μην ξεχάσουμε ότι το ίδιο ισχύει και τον Χειμώνα. Πάντοτε μπορούμε να απολαμβάνουμε τις ομορφιές της Φύσης. Αρκεί να το θέλουμε!