Το συρτάρι του χρόνου
Όταν νυχτώνει πολλές φορές νομίζω πως η ψυχή μου, μου ζητά να αφήσω πίσω, στον “ξεχασμένο” χρόνο, στα στιγμιότυπα που έζησα, όλες τις μνήμες, όλες τις εμπειρίες που δεν μπορώ να ξαναζήσω, δεν έχει καμία σημασία πια το οτιδήποτε, ότι έγινε, έγινε… Ίσως πικρό ποτήρι να το χαρακτήρισα κάποτε, ίσως να ήταν ένα ψυχικό κομμάτι που έπρεπε να εξιλεωθεί, ενέργεια που έπρεπε να ανανεωθεί με μια καινούργια δύναμη… Σαν τα παλιά χειρόγραφα που πλέον δεν έχουν καμία χρησιμότητα… Ημερομηνίες που πέρασαν, παλιά κομμάτια της ζωής μου που τα μοιράστηκα με κάποιους που τώρα δεν είναι κοντά μου… Κλείνω βιαστικά το “συρτάρι του χρόνου”, του ξεχασμένου χρόνου, γιατί δεν έχει καμία σημασία πια να υπάρχουν στο φως. Η ζωή περνά και αφήνει στην ηχώ της τις αισθήσεις που μένουν στην καρδιά, τα αποτυπώματα των ανθρώπων, των καταστάσεων, των εμπειριών που κύλησαν σαν το νερό στο ρυάκι του ποταμού της ζωής…
Έχει σημασία πια το τι έγινε; Έχει σημασία πια το πως έγινε και γιατί; Ο χρόνος θα απαντήσει τις περισσότερες φορές, μόνο που τις απαντήσεις του σπάνια τις καταλαβαίνουμε, ίσως και να φοβόμαστε την κρίση του. Οι άνθρωποι φοβόμαστε, φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας, κρύβουμε τον εαυτό μας, τον κλειδώνουμε για να μην τον “βλέπουμε” και χρειαστεί να τον αντιμετωπίσουμε και έρθουμε σε σύγκρουση μαζί του! Είναι τόσο πολύπλοκο να τον καταλάβουμε, εμείς όμως το κάνουμε πολύπλοκο, για να κρύψουμε το εγώ μας, το μικρό μας εγώ… Τελικά, τι χρειαζόμαστε, τι θέλουμε;
Καταναλώνουμε ώρες για να σχεδιάσουμε στιγμές να περάσουμε καλά, εφήμερες καταστάσεις που κερδίζουμε προσπαθώντας να εντάξουμε τον εαυτό μας σε ότι κάνει και ακολουθεί ο κόσμος, σε ότι προτείνει και προβάλει ο κόσμος, σε ότι μας λένε οι φίλοι, οι δικοί μας, οι παρέες μας, οι σκέψεις μας για το πως θα περάσουμε καλύτερα γεμίζοντας τα κενά μας, τα όποια κενά…
Είμαστε “κλειδωμένοι” και δεν θέλουμε πάντα αυτό να αλλάξει, επιμένουμε στις θέσεις μας, στις απόψεις μας, ενώ η ζωή μας περνά τόσο γρήγορα έρχεται η στιγμή που νομίζουμε πως ο αέρας έκανε πάταγο και έκλεισε πίσω μας την πόρτα με δύναμη, όταν περάσει ο καιρός και πούμε, “πως πέρασαν τόσα χρόνια” δεν κατάλαβα τίποτα… Δεν κατάλαβες τίποτα άνθρωπε, γιατί δεν προσπάθησες να καταλάβεις! Δεν προσπάθησες να αφήσεις τον μικροσκοπικό σου εαυτό και να Ενωθείς με τον μεγάλο, αυτόν τον ξεχασμένο, αυτόν που οι ημερομηνίες των γεγονότων που έζησες, που πέρασες, σου φέρνουν εντυπώσεις μέσα στις σκέψεις σου, σαν το απαλό αεράκι μιας δροσερής νύχτας στο τέλος της ζεστής ημέρας, αυτό που σε κάνει και ανασαίνεις βαθιά, λυτρωτικά!
Να ενωθείς με τον άπειρο χρόνο της ψυχής σου, αυτόν που θα σε βγάλει από τα όρια, τα όποια όρια έθεσες εσύ στον εαυτό σου, τότε θα πεις, “δεν έζησα μέχρι τώρα, όμως θέλω να ζήσω, οι στιγμές μου είναι πολύτιμες,, μοναδικές, προτιμώ να τις ζήσω όπως μου αξίζει, παρά να τις κλειδώσω στο “συρτάρι του χρόνου” των αναμνήσεων, που δεν έχουν πια καμία, μα καμία αξία.
Νύχτωσε, ας απλωθεί παντού η “μνήμη” της συνέχειας, της ακριβής μας συνέχειας, της ενθύμησης της Πνευματικής μας ουσίας, του άπειρου χρόνου της ψυχής μας και ας έρθει στο εσωτερικό μας, η ευλογία του Τώρα και η χαρά της αναμονής μιας Ανώτερης εκδοχής της Ζωής…
Μαρία – Μαριάνθη Χαρίτου