Γυρίσαμε στο σπίτι μας παππού
Με τον Δημήτρη Μελισσανίδη μεγαλώσαμε μαζί, στην Κοκκινιά. Στην “Ντενεκεδούπολη”, όπως την αποκαλεί ακόμα, κι ας μην είναι πια έτσι. Οι περισσότεροι φίλοι μας ήταν “Αεκτσήδες”. Βλέπεις η Νίκαια, πριν αλλοιωθεί ο πληθυσμός της, καθώς πολλοί Νικαιώτες έκαναν προκοπή κι έφυγαν για άλλες περιοχές, ήταν πόλη Μικρασιατών και Ποντίων.
Η “Ποντιακή Στέγη” ήταν το μοναδικό μας θέατρο και οι ποντιακοί και μικρασιατικοί σύλλογοι ήταν πνεύμονες πολιτισμού για την πόλη μας.
Σας λέω μόνο ότι στην οδό Κονδύλη, σε μια απόσταση 500 μέτρων, υπήρχαν οκτώ κινηματρογράφοι! “Άλφα”, “Έσπερος”, “Κεντρικόν”, “Ορφεύς”, Αλκαζάρ”, “Παλλάς”, “Απόλλων”, “Ρέα”. Και πολλά-κυρίως προσφυγικά-πολιτισικά σωματεία.
Θυμάμαι, τις Κυριακές, που εγώ με τα φιλαράκια μου πηγαίναμε με τα πόδια στο “Καραϊσκάκη” να δούμε τον Εθνικό, οι φίλοι μου “Αεκτσήδες”, έφευγαν με τα Ι.Χ φίλων τους, στριμωγμένοι, υπεράριθμοι πάντα, για… “τα Φιλαδέλφεια”.
Δεν υπήρχε “η” Φιλαδέλφεια αλλά “τα” Φιλαδέλφεια. Και ήταν άνθρωποι του μόχθου, ραφτάδες, οικοδόμοι, μπαρμπέρηδες, σωφέρηδες, λαϊκός κόσμος, που κρατούσε στην τσέπη του ένα κομματάκι εφημερίδας που είχε τον δικέφαλο αετό!
Εγώ δεν ήμουν “Αεκτσής”. Και η ομάδα μου, ο “Εθνικός”, ήταν ο “κακός δαίμονας” της ΑΕΚ. Μια φορά, όμως, το θυμάμαι κι ας ήμουν πιτσιρίκι, κερδίσαμε τον “Παναθηναϊκό” με 4-2 και το πρωτάθλημα το πήρε -με διαφορά τερμάτων- η ΑΕΚ, καθώς το “μπαράζ” ήρθε ισόπαλο 3-3!
Αυτή την ΑΕΚ, πιστεύω, έχει πάντα στο μυαλό του ο Δημήτρης Μελισσανίδης.
Την ΑΕΚ της γειτονιάς μας, που όταν έβρεχε, πλημμύριζε η “Σούδα” και οι φτωχές προσφυγικές κατοικίες γέμιζαν λάσπη.
Την ΑΕΚ της Κοκκινιάς, της πόλης που κάθε δρόμος της ήταν και μια ανάμνηση από τις “χαμένες πατρίδες”.
Και τώρα, οι “θύρες” της Αγια – Σοφιάς, έχουν τα ονόματα των χωματόδρομων στους οποίους παίζαμε μπάλα, πιτσιρίκια, και σκίζαμε τα κοντοπαντέλονά μας. Πέργαμος, Αλικαρνασσός, Καππαδοκία, Νικομήδεια, Αττάλεια, Προύσα, Αϊδίνιο, Τραπεζούντα.
Όλα αυτα τα ονόματα τα είχαν οι δρόμοι γύρω από την ΧΑΝ Νικαίας, στην οποία ο Δημήτρης έμαθε “μποξ” κι εγώ πιάνο και κιθάρα!
Να το χαίρεστε το νέο σας γήπεδο “Αεκτσήδες” και να το προσέχετε.
Απ’ ότι είδα, δεν υπάρχει καλύτερο γήπεδο στην Ελλάδα!
Θα το χαρούν: ο Νέστορας κι ο Σταματιάδης κι από ψηλά ο Σεραφείδης, ο Σοφιανίδης, και τόσοι άλλοι, θρύλοι…
Δημήτρης Καπράνος